teksty, takie jak ten, przywracają słowom ich istotny sens.

Pozdrawiam z wdzięcznością

Pisałam u Grzesia, że bunt młodych może być durnowaty, powierzchowny, idiotyczny – to oczywiście określenia z bajki tych mniej lub całkiem już nie młodych. I trwam przy swoim, zostawmy im ich sposoby.

Czym innym jest bunt dorosłych (?), dojrzałych (?), ukształtowanych (?).

On nazbyt często bywa buntem rzekomym, i jeśli dobrze rozumiem, o tym właśnie piszesz.

Dla mnie ten rodzaj zabawy, bo nie buntu przecież, jest dziecinną igraszką.

Czasem się zastanawiam czy ci buntownicy choć raz ale realnie, sprzeciwili się czemukowiek. Realnie to znaczy, coś prawdziwie ryzykując.

Bez ryzyka, to jest tylko takie ha ha hi hi, takie pisanie sobie o tym, gdybym ja go dorwał a wiem, że nigdy okazja się nie nadarzy.

Jakie to wtedy łatwe!

Wielu marzy o spektakularnych wyczynach, nie mając w sobie dość siły by prosty ruch zrobić.

Odwaga?

Blogowa odwaga, papierowa, deklaratwna – taka jest bezwartościowa.

By móc o tym mówić trzeba się sprawdzić. Siebie sprawdzić, jak to jest stanąć twarzą w twarz z własnym strachem.

Bo przecież odwaga to nie działanie bez strachu, to działanie mimo strachu.

Czasem mi się słabo robi od tych pokrzykiwań ludzi pozbawionych kontaktu ze swoją mocą.

I nie dlatego, że nie mają z nią kontaktu.

Raczej dlatego, że udają. Udają, że ten kontakt mają.

Teraz mi się przypomina rozmowa sprzed kilku dni z polskim żołnierzem, który wrócił z Afganistanu. I on mówi do mnie, że tam na patrole nie jeżdżą ci, co się boją, ponieważ stwarzają realne zagrożenie dla innych.
Nikt nie chce z nimi jeździć, bo to kwestia zaufania. Kwestia życia.

Więc gdyby ktoś mnie pytał, to powiedziałabym takiemu blogerowi: przestań pieprzyć człowieku. Pisz sobie, ale nie udawaj, że walczysz.

Myślę, że brak buntu ma swoje podłoże w ważnych i poważnych przemianach społecznych, które zachodzą w naszej kulturze.

Gdzie podział się konflikt pokoleń? Zdechł wraz z zanikiem autorytarnego wychowania. Młodzi – jak dawniej – próbują zachowań niepokornych, ale spotykają się ona z pobłażliwą akceptacją starszych. Ani nauczyciel, ani rodzic, ani inna instytucja wychowawcza nie protestuje, kiedy dwunastolatka nakłada na siebie tynk gruby na trzy palce i dziurawi różne części ciała dla kolczyków lub walnie sobie tatuaż, kiedy jej kolega nosi włosy do pasa lub goli głowę na łyso. Wiem, że to przykłady prymitywne, ale od tego zaczyna się właśnie młodzieńczy bunt.

Kultura elitarna zawsze była domeną niewielkich grup(samo pojęcie “elity” determinuje ograniczoną liczebność zarówno twórców jak i odbiorców). Była jednak obiektem szacunku, otaczana rodzajem kultu. Dzisiaj pop nie tylko bezczelnie rozpycha się łokciami – masowy konsument papki zaczął być dumny ze swojej ignorancji. Dawniejszy bywalec cyrku i wesołego miasteczka wiedział, że to, co mu sie podoba, nie jest czymś najlepszym, aspirował jawnie lub skrycie do grona “wybranych” , a przynajmniej wiedział, że jego upodobania nie są wyrafinowane, panna Andzia podczas wychodnego naśladowała panią przyczepiając piórko do kapelusza, ale wiedziała, że opera jest elementem kultury wyższej – i jako wyższą ją postrzegała. Dzisiejsze Andzie uważają,że Feel jest wspaniały i że to Sigur Ros jest chłamem.

W sferze publicznej zastąpiliśmy walkę – unikaniem. Wystarczy spojrzeć na konflikty, również te zbrojne. Pomijam oczywiście wojny, których powodem jest nafta. Kiedy pojawia się konflikt – najpierw następują negocjacje, potem próby jakiegoś ominięci “kłopotów”. Mówię to o naszej kulturze, świadomie pomijam wojny na tle etnicznym. Naszej – czyli zachodnioeuropejskiej. Postawa konfrontacyjna, reprezentowana przez PiSbraci, od polskiego społeczeństwa otrzymała żółtą, właściwie nawet czerwoną kartkę. Polska jest krajem o tyle specyficznym, że jest “państwem pogranicza”, więc wielu z nas pozostanie zwolennikami “niezachodniej kultury”.

Spadł poziom przemocy fizycznej – en masse. To, że “media donoszą” jest tylko przejawem faktu, że wyczuliliśmy się na najmniejsze nawet jej przejawy.

W sferze seksualnej mamy za sobą rewolucję. Również ewolucję rodziny. Małżeństwa nomadyczne, wolne związki, single, dzieci pozamałżeńskie, związki homoseksualne, samotne macierzyństwo czy ojcostwo są normą. Bodaj w Anglii czy w Szwecji więcej dzieci przyszło na świat w zeszłym roku poza małżeństwem niż w “normalnej rodzinie”.

Zmiana statusu kobiety spowodowała, że i my przestałyśmy sie buntować, bo przeciw czemu? Walczymy jeszcze o równe z mężczyznami płace(stąd strajki pracowników zawodów sfeminizowanych), ale o co jeszcze mamy walczyć?

Uważam, że wszystkie te przemiany – plus te, których nie wymieniłam(z konieczności posługuję się hasłami, sygnalizuję zaledwie) spowodowały poważną zmianę w samym człowieku. Dotyczy ona głównie postaw, a te składają się między innymi na osobowość. Rewolucjoniści wymarli.

Nie oceniam. Nie chcę, bo nie uznaję tego za konieczne. Trochę mi jednak żal – to konflikt pokoleń, młodzieńczy bunt był “przyczyną sprawczą” narodzin pacyfizmu, eksplozji rocka, nowych nurtów w sztukach plastycznych itd. Bunt, który żyje w nas jeszcze umożliwia kreatywność. Gdzie znajdą jej źródła nasi następcy?

Defendo

Defendo

tylko jak to zrobić, żeby w cytacie był inny tekst niż na wierzchu?

Chętnie bym to popraktykował...

to proste wystarczy przez nieuwagę skasowac część tekstu:)

często tak robię wykorzystujac istotną dla mnie myśl

p.s Dymitr wejdź w edycję komentarza i sprawdź czy jest cały cytat

_{prezes,traktor,redaktor}

Wycofałem parę słów, a żem zmęczony juz był to zostało to ostatnie zdanie, odnoszące się do nich właśnie.

Zdanie: “Rynek medialny jest też zróżnicowany.” to śmech na sali. Tak na oko 95% rynku opanowane jest przez merdia.

Czy mógłbym prosić o jakiś przykład? Bo moim zdaniem zniewolenie umysłów i brak woli walki to dwa czynniki odziedziczone po socjalizmie i pielęgnowane przez elity prl-u bis.

Młodzieńczy bunt przywali z glana wapniakom, to im się odechce wypisywania bzdur w sieci. Poza tym szkoła nie jest od wychowania, a rodzic powinien być wspomagany w swoich wysiłkach przez rodzicielkę. Poza tym „ekspresja własnej osobowości”, to też nie bunt.

To, że coś się podoba tylko małej grupie ludzi nie stanowi automatycznie, że jest to coś wartościowego. Elita ma to do siebie, że jest taka jak społeczeństwo, z którego pochodzi. To, że dzisiaj widzimy same doskonałe dzieła sztuki z lat minionych to nie znaczy, że nie powstawał wtedy chłam tylko, że do naszych czasów chłam uległ zapomnieniu!

Myli Pani konflikty zbrojne z groźbą takiego konfliktu. Europejczycy świetnie blefują, że mogą zaatakować. Czasem nawet zrobią to z kimś słabym, takim jak Serbia. Niemniej nie widzę szans na zaatakowanie Rosji przez państwa Europy zachodniej (w tym Polskę) w obronie nawet najsłuszniejszej sprawy. To nie nazywa się negocjowanie tylko tchórzostwo.

Ma Pani coś poza własnym przekonaniem na poparcie tej pięknej tezy?

To nie jest sfera seksualna tylko społeczna albo obyczajowa.

W Polsce nieliczne kobiety będące we władzach firm zarabiają o 30% więcej niż mężczyźni na tych samych stanowiskach. To o co jeszcze macie walczyć?

Rewolucjonista i buntownik to nie to samo. Rewolucjonista chce zmian okupionych krwią niezainteresowanych ludzi. Buntownik najczęściej jest samotny. Tylko co jest romantycznego w odmowie korzystania z Pesla? A to jest prawdziwy bunt, pomimo że za niego nie grozi kula w łeb.

Buntownicy zawsze będą, tylko niech mi Pani nie mówi, że Pani by chciała mieć takiego w domu. Jakoś nie wierzę w cuda. Bycie buntownikiem ładnie wygląda na filmie. Natomiast w życiu ma się „przerąbane”…

Pozdrawiam

jak zwykle przesadza pan.
No i ta niemiecka młodzież sprowadzona do uczestnictwa w Love Parade?
Które chyba się już nie odbywa zresztą?

pzdr

Panie Jerzy!
Przepraszam, że tak długo milczałam, ale real swoje prawa ma i korzysta z nich bezwzględnie.
Cytować w ramkach to ja nie umiem, więc po kolei:
1. Postawiłam tezę. Uzasadniałam właśnie tę tezę niżej. Zatem prośba o przykłady była nieco bezzasadna. Opisałam te zmiany – przynajmniej te, które można dostrzec okiem słabo lub wcale nieuzbrojonym.
2. Szkoła jest również od wychowania. Czy Pan tego chce, czy nie – wychowuje nas i nasze dzieci całe ich środowisko. To podstawowa wiedza pedagogiczna, która powinien posiąść przeciętny rodzic. Nie po to, żeby się oddziaływaniom różnych instytucji społecznych sprzeciwiać, ale żeby mieć świadomość ich wpływu i mądrze swoje dziecko wychować. Rodzic powinien być czujny. Bez względu na to, że i tak w pewnym wieku dziecka o wiele większy wpływ będzie miała na nie grupa rówieśnicza niż wapniacy. Grupę tę powinien chociaż z grubsza znać. W skrajnych wypadkach – zdecydować się nawet na zmianę miejsca zamieszkania itd. Pojęcia “instytucja” używam w tym znaczeniu, jakie sprecyzował Szczepański. Określenie “rodzic” oznacza dla mnie jedno z rodziców, niezależnie od płci.
3. Nie twierdzę, że elity powinny być szersze. Nie twierdzę, że nie są wytworem społeczeństwa. Dostrzegłam butę konsumentów popu, którzy szczycą się swoim gustem.
4. Tak czy inaczej – konfrontacje zbrojne są we współczesnym świecie ostatecznością. Poprzedzają je długie negocjacje. Abstrahowałam tu od “wojen ropnych”.
5. A ma Pan coś na poparcie tezy przeciwnej? Nie mam siły na grzebanie w statystykach, ale nawet w krajach o wysokiej przestępczości notuje się jej nieznaczny spadek. U nas też. Mówię o przestępstwach z użyciem przemocy.
6. Połączył Pan w jedno – dwa moje zdania. Rewolucja seksualna dokonała się podczas epoki “dzieci-kwiatów”. Jednym z jej efektów(bo niewątpliwie swój wpływ na to miała) są przemiany współczesnej rodziny. Te, które opisałam – i nie tylko te. Służę obszerniejszym opracowaniem – moim własnym. Dysponuję również opracowaniami innych – drukowanymi. W razie konieczności – zeskanuję.
7. Liczył Pan odsetek kobiet w różnych zarządach? Nie jest różowo. Przytoczyłam fakt, że ktoś, kto ma “szczęście” pracować w zawodzie sfeminizowanym(nauczyciele, pielęgniarki) zarabia mniej, niż w zawodzie niesfeminizowanym.
8. Żeby być rewolucjonistą, to najpierw trzeba być buntownikiem. Oportunista nigdy nim nie będzie.
9. Mam w domu. Siebie tez mam. I niech mi Pan wierzy – bywa trudno, ostro – ale ciekawie. Nie oddałabym tego za nic. Za trzy setki konformistów.

Dziękuję, że zechciał Pan mój tekst przeczytać. To budzi mój szacunek i wdzięczność. Nie ironizuję – wiem, że to nie był fajerwerk intelektu i dowcipu. :)
Defendo