przez negocjacje a nie wojnę to jak pokazuje życie wciąż pieśń przyszłości, niestety, ale nie tracę nadziei. Dzięki za linka do wywiadu.

pozdrawiam

dzięki za wywiad, fascynująca rzecz, no i zupełnie mi nieznana osoba i fakty.

I pozdrowienia od wspólpacyfisty:)

czyli znowu coś przeze mnie?
Kurde, zbyt wszechobecny się na tym TXT robię, na szczęscie dwa dni czyli jutro i w niedzielę mnie nie będzie przy necie.

pzdr

pacyfistyczny ideał jest dobrym narzędziem retorycznym, strukturą idealną, która istnieje po to by zrozumieć jej wartość, ale od której powinny zachodzić wyjątki

poza tym przydało by sie nieco integralności takiemu widzeniu sprawy, bo ostatnio idea nie broni sie zupełnie, a powinna. Kilku panów zaniedbało…

To o to chodziło Sergiuszowi…

No pięknie, drogie panie i drogi panie. Marzenie o pokoju, rozbrojeniu, eliminacji głodu i chorób i w ogóle powszechnej szczęśliwości jest dużo starsze niż ruch pokojowy Pugwash.

Istnieją poważne obawy, że Kraina Wiecznych Łowów (znana i pod innymi nazwami) pozostanie jedynym miejscem gdzie szlachetne idee te są spełnione.

Śpiewał niejaki John Lennon: you may say that I’m a dreamer…
Miał rację. Mogę tak powiedzieć.

współtwórca bomby atomowej i pacyfista.

Poznanie i jednego i drugiego daje możliwość świadomego wyboru.

Tyle, że bez względu na to z jakiego miejsca zaczniemy, to kiedy na końcu okażemy się pacyfistami, zawsze już narażać się będziemy na obśmianie.

Bo to takie niedzisiejsze. Odrealnione.

Polityka. Interesy. Ścieranie się jednego z drugim.

Cenne jest, by umieć analizować sytuację. To świadczy o obyciu i wiedzy, o faktycznym byciu w prawdziwej rzeczywistości.

Zostawmy pacyfistyczne mrzonki naiwniakom, co nic o świecie nie wiedzą. O geo nie wiedzą, o polityce nie wiedzą.

Niedojrzali z Amnesty International, piszący jakieś listy w czyjejś sprawie.

Dzieciaki z Greenpeace tłukące się z dorosłymi o jednego głupiego wieloryba, albo jakąs dolinę.

Na co komu jedno ludzkie życie, jeden wieloryb, jedna dolina?

Gra przecież toczy się o coś innego.

O prawdziwy świat ona się toczy. Ta gra.

Marzenia o szacunku, marzenia o pokorze wobec istnienia człowieka, weloryba, czy doliny to są idiotyzmy.

Możliwe do zrealizowania w krainie wiecznych łowów, w raju, czy jak to chcecie nazwać.

I nawet wypowiedzi ludzi, którzy współuczestniczyli w tworzeniu broni masowego mordowania, nie przekonują wielu.

Bo ten świat rządzi się innymi prawami.

A gdyby?

Gdyby ktoś tak zaczął?

Gdyby poważnie potraktować marzycieli?

Gdyby zrozumieć co mówią?

Gdyby spróbować jak oni?

Gdyby każdy spróbował?

Zanim podpisał manifest w 1955, Einstein podpisał list do Roosvelta, bodaj w 42 (nie pamiętam roku). List ten informował prezydenta USA, że istnieje możliwość stworzenia wunderwaffe — bomby atomowej, potężniejszej niż wszystko. Uruchomiono Projekt Manhattan.
Jednak ci panowie wiedzieli, że nie oni są pionierami w tej dziedzinie. Wiedzili, że prace nad bombą atomową są zaawansowane w Niemczech. Wiedzieli, bo wielu z nich brało udział w tych pracach, nim musieli się salwować emigracją — byli Żydami.
Hitler nie zdążył z bombą “A”. Na szczęście.
Stalin, który przejął wiele laboraratoriów i naukowców Hitlera, też nie zdążył przed Amerykanami. Na szczęście.
A terez proszę sobie wyobrazić świat, w którym w USA wygrywa pacyfizm i izolacjonizm, nie dochodzi do zniszczenia Pearl Harbour (prowokacja ich własnych służb specjalnych), Stany nie przyłączają się do wojny.
I bombę atomową zdąża zrobić Hitler, lub Stalin. Jeśli Hitler — to może dzieli się z Japończykami (tymi od milionowych rzezi i gwałtów w Chinach i Korei).
Obawiam się, że Amerykanie już by wówczas nie mieli szans zdążyć.

Fajna wizja?

Zwolennikom rozbrojenia przypomnę, że USA w 1939 roku miała mniejszą armię lądową i lotnictwo niż Polska. Francja za linią Maginote’a też była pełna pokojowych zamiarów. Rozmowy zapobiegające wojnie w Europie trwały od dawna, liderował im niezwykle popularny pacyfistyczny minister Królewsiej Mości, sir Chamberlain. Największy tryumf odniósł w Monachium. Mówił, że zapewnił pokój na wiele lat.

Tak czasem wzdycham, jak wyglądałby świat, gdyby Francuzi, Anglicy i Amerykanie byli mniej pacyfistyczni w latach 30.
Np. nigdy nie byłoby Auschwitz.
Np. mój dziadek nie byłby w Majdanku.

Rozmowy rozbrojeniowe przez pół wieku pozwalały dwom imperiom jedynie łatwiej wymieniać stare typy uzbrojenia na nowe. Bardziej pomagało to sowietom, którzy w wyścigu zbrojeń dostawali zadyszki.
W latach 90 można było w moskiewskich archiwach znaleźć dowody, że większość ruchów pacyfistycznych na Zachodzie była opłacana i manipulowana z Moskwy.

Których polityków?
Tych naszych, czy tych wymachujących rakietami i celujących samolotami w wieżowce?

Aha.

Był taki Amerykaniec, który w 1939 rzucił coś w tym stylu — Gdyby dano mi tylko szansę porozmawiać z Hitlerem, ta wojna by nie wybuchła. Niezłe, co?

Pol Pot na pewno uległby namowom kolegów polityków, myślących podobnie do Pani. Tylko zabrakło marzycieli, nie? Dlatego wymordował pół swojego narodu.

Proszę podać jeden przykład tyrana – militarysty (powyżej szczebla taktycznego), który zszedł na drogę pokoju, przestał gnębić poddanych i grozić sąsiadom wskutek rozmów pokojowych. Wystarczy mi jeden udokumentowany przypadek w całej historii.

ja się wychowałam na pierwszej Solidarnosci, która była pokojowym, samoograniczajacym sie ruchem.

I ten ruch w końcu wygrał.

To, ze teraz nie potrafimy dobrze tej wygranej wykorzystac – to inna sprawa.

Ale te miesiace po pierwszych strajkach, a tez te po Okragłym Stole są moje – nie do wymazania z pamieci.

I nawet przy tym totalnym bałaganie, którego doswiadczam co dzień, nie ma jednak w Komitecie Centralnym Pierwszego Sekretarza, nie ma Urzedu Cenzury na Mysiej, nie ma politycznych na Rakowieckiej.

Bez jednego strzału.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

ale są pokojowe rozwiązania, sa konflikty rozwiązane droga pokojową.
Choćby Brytyjczycy oddali pokojowo Indie,także inne kolonie przez różne państwa bywąły przejmowane pokojowo.
Dalej, to co w USA, martin Luter King, prawa czarnych, to też przecież nie zostało osiągnięte przemocą.
Konflikt w Irlandii Północnej.

i pewnie by znalazł i przykłady dyktatorów (fakt, że pomniejszych i pewnie słabych politycznie), którzy dobrowolnie władze oddali.

I pomimoże to nie zasługa Solidarności tylko, ale pewnie i koniunktury międzynarodowej, USA, Gorbaczowa, kogoś tam jeszcze, to trzeba być dumnym z polskiej drogi i z Solidarności.

pzdr

panią Anną to jeszcze nie byłem:)
Sorry, ze wciąłem sie w dyskusję, ale widze, że aż tak dobrze, że nie zauważyłeś nicka, znaczy kto pisze:)

donosiłam tylko uprzejmie.

A co do argumentów, które tu fruwają:

Na świecie jest mnóstwo róznych okolicznosci, które mają wpływ na efekty naszych działań.

Mozna widzieć duzo róznych okolicznosci.

Ale poza okolicznościami, a wlasciwie pod nimi jest cos jeszcze.

Jakaś struktura najwazniejsza. Jakaś dominanta.

Jak sie na tym skupić, wyraźniej czasem widać.

Ja mam tak, ze wole sie skupiac na tych dominantach, a nie na okolicznosciach. Z pewnego punktu widzenia to wielki minus. Ale z innego znów – plus.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

tu sie róznimy,rzeczywiscie. Jak masz o naturze naszej niewygórowane zdanie, to w naturalny sposób dostrzegasz w swiecie te elementy, które taką opinię potwierdzają.

Sa tez inne elementy – no ale te to juz dostrzegam ja, skoro mysle o naturze naszej raczej dobrze.

Czy z tego wynika, ze wespół mamy całosciowy obraz rzeczywistosci? Moze tak?

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

bywają bezpośrednie, bywaja tez pośrednie. I nigdy tak do końca nie wiadomo co stanie się przyczyną czego. To, ewentualnie, wie Ten, co Tam, na Górze.

Czy z tego wynika, ze nie warto sie starac o to, co wydaje nam sie dobre i sensowne?

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Jestem przekonany, że prawda jest symfoniczna.
Tzn. każdy z nas widzi część, i dopiero wiele punktów widzenia pozwala zbliżyć się do poznania całości. Tak, że zgadzam się z Panią, że ze wespół mamy [bardziej] całosciowy obraz rzeczywistosci.

Z tym, że pozwolę sobie zastrzec, nie każdy punkt widzenia jest równoważny.

Co do przyczyn, to rzecz jasna bardzo wygodnie zasłonić się z poglądem, że nigdy tak do końca nie wiadomo co stanie się przyczyną czego.
Na przykład: Można przyjąć że najskuteczniejszą metodą przyczynienia się do pokoju na świecie jest modlitwa kontemplacyjna. I ja nie wykluczam tego, że wszyscy żyjemy tylko dlatego, że ileś tysięcy zakonnic modli się non stop.

Tyle, że to jest teza niesprawdzalna. Nie do zweryfikowania na tym świecie.

W dyskusji pozostaje jedynie odwołanie się do marnej, poznawalnej rzeczywistości. Do faktów, interesów, zysków, celów politycznych i ekonomicznych etc.

Można odrzucić logiczną analizę i poświęcić się wierze w zbawcze rozwiązania. Dla mnie to postawa budząca respekt i szacunek (póki nie łączy się ze szkodnictwem). Ale trzeba odważnie przyznać, że to jest czysta wiara, a nie tłumaczyć się potencjalnym efektem motyla.

Pani Anno.
Myślę, że w kwestii pacyfizmu nie zgodzimy się. Ja pozostanę na stanowisku, że to pięknoduchostwo, Pani — że ratunek dla świata. Argumenty, zdaje się, wyczerpaliśmy. Proponuję podpisać protokół rozbieżności.

Pozdrawiam.

Bardzo podoba mi się stwierdzenie, że prawda jest symfoniczna. Aczkolwiek przekonanie, że wszystkie punkty widzenia są równe jest mi obce.

Jak to jest powiedziane w dezyderacie „Każdy ma swą opowieść i każdego należy wysłuchać”, niemniej po to mamy rozum, aby ziarna od plew odrzucać.

Pozdrawiam

potrzebuje mamony, zeby zatrudnic foundrisera w fundacji. Oraz zobaczyc Lizbonę.

I tak mysle, ze jak ja potrzebuje, to moze i inni tez. To życzę.

Na rozważania pacyfowe nie mam juz dzis głowy, przepraszam.

A zyczenia siły tez chetnie biore i bardzo dziekuje.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...