No! Podkusiło mnie wczoraj! Znowu zająłem się jakimiś “publicznymi” sprawami, a nie własnym interesem. Jakieś skrzywienie umysłowe… A miałem zajmować się promowaniem “Życiorysów niepoprawnych” i przygotowaniem do spotkań autorskich! Czyli moim własnym interesem!
Wedle mojego pomysłu wrzucę tą notkę równocześnie na “tekstowisko.com” i moje prywatne śmietnisko “na-emeryturze.blog.onet.pl”. Jakoś w dziwny sposób, ci co zaglądają na mój prywatny blog, tekstowisko omijają szerokim łukiem. Pojęcia nie mam – dlaczego? I pewnie jest też na odwrót.
Pisanie “Życiorysów…” zaczęło się jakoś tak, od tego fragmentu. Od końca. Dwa lata temu? Zobaczyłem taką scenkę... W wyobraźni… Choć znałem przecież, i tego szefa, i tego dogonionego na schodach… Wiedziałem jaki będzie temat
rozmowy. I mogłem sobie dośpiewać skutek.

“Szef dogonił mnie na schodach, co mogło oznaczać zupełną ruinę moich planów na popołudnie.
– Nie uciekaj, Grzesiu. Muszę z tobą pogadać…
– Może jutro… Umówiłem się…
– A co mnie to obchodzi?
Poszedłem za nim. Zdziwiło mnie troszkę, że nie prowadzi mnie do swojego gabinetu oficjalnego, z wielkim biurkiem i stołem konferencyjnym, wielkości, mniej więcej, kortu tenisowego. Weszliśmy do prywatnego gabineciku. Z kanapą, barkiem, zamiast biurka – antyczny sekretarzyk, stoliczek i trzy fotele. I wejście do prywatnej łazienki. I dyskretne drugie wyjście na awaryjną, techniczną, klatkę schodową.
– Siadaj.
Zapowiadało się nieciekawie. Wolne popołudnie można było definitywnie skreślić. Ale to nie oznaczało, że nie mogę rozsiąść się wygodnie.
– Jak już mamy gadać, to zrób mi kawy. Taki duży kubas. Z cukrem i mlekiem. Coś mi się należy. Chciałem ci przypomnieć, że jestem w tym budynku od osiemnastu godzin bez przerwy. Jak nie dostanę zaraz kawy to ci usnę…
– Pieprzysz, Grzesiu. Spałeś dobre cztery godziny! Masz takie schowanko w kapciorze u Karolci. I wstałeś punktualnie o czasie. O pierwszej, na przeciwko, „U Matejka”, zaczynają podawać obiady. A ciebie, wchodzącego do
środka, widziałem przez okno równiutko pięć po. Ale i tak cię lubię.
– No to się cieszę.
Kawę dostałem błyskawicznie. Ekspres szefa, był naprawdę ekspresowy. I przestałem się cieszyć, bo obok kubka wylądowała kartka papieru pod tytułem: „Oświadczenie lustracyjne… ble, ble, ble,…”
Interesowała mnie tylko kawa, co dałem do zrozumienia szefowi każdym ze swoich baaardzo oszczędnych ruchów.
– Miałeś to wypełnić i podpisać w zeszłym tygodniu… – zauważył łagodnie – Rozumiem, że brak czasu. Chcę ci pomóc to nadrobić.
Miałem już w brzuchu pół kubka kawy i wystarczającą ilość energii żeby podjąć temat.
– Ile lat mnie znasz, Kaziu?
– Trzydzieści?
– Coś koło tego. Jak to podpiszę, to dasz mi za to jakąś podwyżkę?
– Nie wydziwiaj. Dobrze wiesz, że jeżeli nie podpiszesz, to będziemy musieli się rozstać. Tak jak z innymi. Mimo tych trzydziestu lat.
– No to przygotuj rozwiązanie umowy i po bólu – wzruszyłem ramionami.
– Żartujesz!
– A niby co tu jest do śmiechu? Zwyczajnie pójdę na emeryturę. To mało zabawna okoliczność. Chyba, że przy okazji człowiek się uchla i trochę narozrabia.
Nie pytasz, dlaczego nie chcę podpisać?
– No, dobra. Dlaczego?
– Bo nie wiem, co mam tam powpisywać!
– Normalnie. To co wszyscy. Mogę ci nawet pokazać jak ja to powypełniałem!
– Nic nie rozumiesz, szefie. Wiesz, że urodziłem się w czasie wojny, taki rocznik, 43…”

Tak się zaczęła ta moje przygoda z “Życiorysami niepoprawnymi”. Cofanie się wstecz historii, grzebanie w starych archiwaliach rodzinnych i papierzyskach po przyjaciołach. Odkrywanie na nowo opowieści zapomnianych, a czasem dopiero teraz odkrytych. Zaskakujących często mnie samego.
Znalazł się ktoś zainteresowany tymi opowieściami. I w tym miesiącu “Życiorysy…” ukazały się w postaci elektronicznej w wydawnictwie www.goneta.net
To się przechwalam!