Dziś faktycznie zaczął się proces generała Wojciecha Jaruzelskiego przed warszawskim Sądem Okręgowym. Dziś, bo odczytanie aktu oskarżenia, sporządzonego przez śledczych Instytutu Pamięci Narodowej, przeszło praktycznie bez echa.
Na ławie oskarżonych zasiadają też inni generałowie i oficjele władz PRL. Ale i tak proces dotyczy głównego przywódcy stanu wojennego, Wojciecha Jaruzelskiego. To on został postawiony przed sądem, postawiony przez tych, którzy z nim w roku 1989 zawarli pakt Okrągłego Stołu.

Można się zżymać na takie przedstawienie sprawy – jak to, przecież sprawa dotyczy przestępstwa z określonego paragrafu kodeksu karnego (przestępstwo z art. 258 § 1. i § 3 kk. – założenie, udział i kierowanie grupą lub związkiem o charakterze zbrojnym, mającym na celu popełnienie przestępstwa). Tak – znaleziono artykuł karny na generała – nie dlatego jednak, że faktycznie tego rodzaju przestępstwo zostało popełnione, lecz z powodu, że mocodawcy skarżących nie byli wstanie znaleźć innego paragrafu, aby ten proces POLITYCZNY mógł zostać przeprowadzony.

Słuchałem kilka dni temu aktu oskarżenia i słuchałem również dziś obrony generała. Refleksja, na gorąco, jest taka, że Wojciech Jaruzelski, pomimo swoich 84 lat jest w pełni świadomy tego, dlaczego stanął przed sądem i o co idzie gra – natomiast wielki i jednoznacznie ukierunkowany na rozliczenia przeszłości aparat IPN jest do procesu przygotowany słabo. Chaotyczny, niespójny i pozbawiony argumentów akt oskarżenia, napisany po łebkach – z drugiej strony natomiast klarowny wykład polityczno – społeczny. I tak będzie, jak sądzę, toczył się ten proces, gdzie z jednej strony amatorzy prawa i historii będą się starali wykazać, że Wojciech Jaruzelski dowodził związkiem przestępczym (armią?), która zamierzał zniewolić i zastraszyć naród, z drugiej strony generał będzie chciał udowodnić swoje racje polityczne i bezalternatywność swoich decyzji i działań.

Nie wiem, patrząc z jednej strony na generała Jaruzelskiego, z drugiej strony na prokuratorów, na salę, podzieloną na gorących zwolenników i równie gorących przeciwników – o jakie sprawy chodzi w tym procesie. Jedni szumnie mówią o akcie sprawiedliwości. Tylko, że akt sprawiedliwości już się dawno dokonał. I został zaakceptowany i podpisany przez “Solidarność” i samego generała w roku 1989. Więcej – został potwierdzony wyborem Wojciecha Jaruzelskiego na pierwszego prezydenta nowej, odrodzonej Polski. Czy w związku z tym, nie oznacza to, że sądzi się na sali sądowej również działaczy opozycji i neguje umowę społeczną, podstawę porządku, z którego urodziła się Polska w NATO i Unii Europejskiej?

Inni mówią o prawdzie historycznej, która ma być na sali sądowej objawiona. Prawda i historia, której autorami są prokuratorzy. Czyż nie jest to w prostej linii powrót do tradycji sądów sowieckich, gdzie historia była korygowana najpierw przez prokuratora Andrieja Wyszyńskiego, a zatwierdzał ją później sędzia – generał Urlich?

Oczywiście – najbardziej pojemną deklaracją zwolenników sądzenia Wojciecha Jaruzelskiego jest chęć udowodnienia prawdy. I tu spotkają się dwie prawdy, a może i więcej. Jedni będą chcieli udowodnić, że wprowadzenie przez Wojskową Radę Ocalenia Narodowego stanu wojennego było zbrodnią i było skierowane przeciwko narodowi. Tylko, że tego akt oskarżenia nie zawiera… co oznacza, że prawda ta nie może w przewodzie sądowym zostać udowodniona. Druga strona będzie wskazywać, że decyzje WRON i osobiście generała były podyktowane aktem wyższej konieczności – co zresztą potwierdził już specjalną uchwałą Sejm wolnej Polski, kilkanaście lat temu…

Prawda zostanie po tym procesie po obu stronach. Zgodnie z logicznym pojmowaniem prawdy (wg. Św. Tomasza) wszystko co wskazuje na prawdę, ukazuje ją, prowadzi do niej. I dlatego obie strony tego sporu będą wskazywały na przyczyny i okoliczności, wskazujące, że prawda jest po ich stronie. Sąd karny nie będzie tej prawdy wstanie rozstrzygnąć na korzyść żadnej ze stron. Ani prawdy historycznej, ani społecznej.

Proces generała Wojciecha Jaruzelskiego narusza umowę społeczną, jak została zawarta. Naraża w ten sposób majestat państwa i jego instytucji i zasady demokracji. Równie mocno, jak wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku.

Niestety, wyrok tego sądu będzie wyrokiem sądu ludowego, przy takim oskarżeniu, jakie wobec generała zostało sformułowane, a nie wyrokiem w imieniu państwa.

Azrael

Artykuł został również opublikowany na portalu http://mojeopinie.pl