Scypion Afrykański był dowódcą rzymskim, który podbił Kartaginę. I on podjął decyzję jakimi metodami i w jaki sposób raz na zawsze rozwiązać trudny dla Rzymu problem Kartaginy. Rozwiązał go tak, że do niedawna uczeni mieli poważne trudności w umiejscowieniu dawnej potęgi na mapie. Jednym słowem – z kartagińskiej rzezi nie uratował się chyba ani jeden człowiek a samo miasto zostało zburzone wraz z fundamentami.

Co uchroniło Rzym od późniejszych dalszych wojen ze śmiertelnym wrogiem, który już raz podszedł pod bramy wiecznego miasta, w których ostatecznie, na przestrzeni dziejów zginęłoby wielokrotnie więcej ludzi niż liczyła cała ówczesna Kartagina.

Budząca grozę legenda kartagińskiej rzezi skutecznie powstrzymywała przez wiele stuleci innych przed sprzeciwianiem się Rzymowi. Wyeliminowanie groźnego konkurenta do miana śródziemnomorskiej potęgi w tak drastyczny sposób otworzyło więc przed Rzymem imperialną perspektywę, z której po wiekach wyłoniła się nasza cywilizacja.

Takich przykładów historia jest pełna.

Radowan Karadżic, który jest obecnie sądzony w Hadze za zbrodnie wojenne nie jest moim idolem, lecz uważam, że prowadzona przez niego polityka czystek etnicznych była najlepszą możliwą. Jednak włączenie się do rozgrywki tzw. społeczności międzynarodowej pokrzyżowało mu te plany. Nie zmienia to faktu, że skuteczną politykę czystek etnicznych zastosowali dopiero co albańscy Kosowarzy, którym udało się ogniem stworzyć w Kosowie tak nieznośne warunki bytowania dla zamieszkujących to terytorium Serbów, że najpierw ich prawie całkowicie wyparli a następnie – z przyzwoleniem jak zawsze chimerycznej społeczności międzynarodowej – przejęli prowincję śmiejąc się Serbom w nos.

Karadżić i spółka mogą nas obrzydzać, lecz ich działania były wynikiem dobrze pojętego interesu. Zdawali sobie bowiem sprawę z tego, że jedynie dokunując fizycznej eksterminacji Bośniaków będą w stanie wyeliminować problem Bośniackich ruchów niepodległościowych i utrzymać prowincję w ramach (wielkiej) Serbii. Nie wyszło im, międzynarodowa interwencja uniemożliwiła realizację tych planów no i ostatecznie mamy niezależne państwo Bośniackie i znacznie mniejszą Serbię. Nie zmienia to faktu, że gdyby międzynarodowa interewncja nie nastąpiła, to Serbia byłaby lokalną potęgą, rozpostartą na sporych i czystych etnicznie terytoriach.

Zastosowanie przez wspólnotę międzynarodową prymatu zasady misericordia nad elan vital ma jednak swoje konsekwencje: mamy nagle dwa muzułumańskie państwa w sercu Europy i gorące nastroje prorosyjskie w Serbii. Być może za parę lub parędziesiąt lat okoliczności te staną się zarzewiem kolejnego konfliktu na Bałkanach, który pociągnie za sobą kolejne ofiary.

Reasumując – nie widzę żadnego powodu, aby na gruncie racjonalnej analizy wykluczyć ludobójstwo czy czystki etniczne z repertuaru środków wojennych. Uważam, że czas wojny jest czasem barbarzyństwa, gdzie nie obowiązują zasady cywilnej moralności. Groteskowe wydają mi się wszelkie sądy w Hadze i podobne trybunały osądzające “zbrodnie przeciwko ludzkości”. To tak, jakby sądziło się wilka, że pożera owce. Jest to dorabianie jakiejś ideologii tam, gdzie normalnie powinno się powiedzieć, że panu dajemy kulkę w łeb albo dożywocie z zemsty za to, co pan zrobił. Tymczasem wymyśla się jakieś dziwaczne konstrukcje prawne, które mają uzasadnić dlaczego Karadżic lub jemu podobni źli byli a w rezultacie używając takich samych argumentów zwykli żołnierze zaczynają zastanawiać się, czy warto wykonywać rozkazy, bo przecież ostrzał jakiejś wioseczki z moździerza może okazać się zbrodnią wojenną. Dużo bezpieczniej jest wykręcić się wątpliwościami natury etycznej a każdą pojedynczą decyzję taktyczną najlepiej jak będzie zatwierdzał cały parlament, korzystnie jeśli po konsultacji z Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości w Strasbourgu.