Trochę mylisz sprawy, gdy mówisz o 3D – ja nie mam na myśli renderingu w trybie czasu rzeczywistego, gdzie istotnie tekstury przesyłane są do jednostki graficznej, lecz mam na myśli rendering do pliku – taki, jak np. wówczas, gdy pracuje się nad efektami do filmu. Wówczas specjalistyczny program (lub podprogram) zwany rendererem (znane marki, to np.: MentalRay, Renderman, FinalRender, vRay, Brazil) wylicza wszystkie parametry obrazu bez żadnej sprzętowej akceleracji, posługując się na ogół wyłącznie mocą samego CPU.

Obliczenia wykonywane przez renderer są żmudne, ponieważ obliczane są nie tylko promienie, lecz również oświetlenie ogólne (global illumination, radiosity), rozmazanie ruchu (motion blur), głębia ostrości (depth of field), efekty wypalenia (caustics), rozpraszanie podpowierzchniowe (subsurface scattering) itd.

Ponieważ do tych obliczeń program potrzebuje wszystkich informacji o scenie – muszą one być załadowane do pamięci – wliczając modele, tekstury i mapy HDR oraz shadery – czyli moduły programowe opisujące parametry optyczne powierzchni. Stwarza to spore wymagania co do ilości dostępnej pamięci operacyjnej.

Co do Visty – zgadzam się z oceną, lecz raczej nazwałbym ten produkt “za mało wnoszącym” niż “nieudanym”. Wista działa całkiem dobrze, lecz w stosunku do XP nie wnosi tak naprawdę wiele nowego z punktu widzenia użytkownika a wymagania sprzętowe są doś wygórowane. Natomiast zapowiadane Windows 7 mają zdaje się dobre oceny na podstawie przechwyconej gdzieś alfy.

Ogólnie – XP to niezły i bardzo stabilny system, lecz niektóre jego elementy są już przestarzałe i wymagają głębokiej przeróbki. Zwykły użytkownik nie będzie sobie np. umiał poradzić z problemem meritów (wag) używanych kodeków itd. Jeśli napotka problem, to powie po prostu, że “M$ sucks” podczas gdy jest to konsekwencja tego, że Winda, w przeciwieństwie do “elitarnego” Maca, od początku pomyślana była jako system dla masowego użytkownika – jeszcze w czasach, kiedy megabajt przestrzeni dyskowej kosztował naprawdę dużo, co prowokowało do oszczędności i korzystania ze współdzielonych zasobów, co ma swoje konsekwencje w stabilności systemu. Dziś, kiedy tych ograniczej już nie ma, czas najwyższy porzucić wymóg kompatybilości w dół i zaprojektować te elementy od nowa.