Zawsze w okresie bezpośrednio przed Igrzyskami Olimpijskimi odczuwam rosnące podniecenie i oczekiwanie.Nie inaczej jest tym razem, ale to oczekiwanie jest zmącone świadomością jak bardzo przyznanie organizacji tej imprezy Chinom kłóci się z ideałami karty olimpijskiej.Poprzednie igrzyska mimo postępującej komercjalizacji miały w sobie jeszcze choćby elementy olimpijskiej atmosfery.Teraz zakłamanie i obłuda wydają się gęstsze od Pekińskiego smogu.

I tu zastanawiam się czy nie jestem hipokrytą.Bo wyznam drogi czytelniku że nie potrafiłbym zrezygnować z oglądania Igrzysk.Po prostu nie umiałbym odmówić sobie przyjemności(albo i nieprzyjemności) śledzenia zmagań naszych sportowców.Za bardzo to kocham.A może jednak powinienem kołacze się wątpliwość.Zabił mi wczoraj ćwieka Igor Janke gdy w “Polsat News” mówił o Igrzyskach w Pekinie jako o “Hańbie wolnego świata”.Wprawdzie powiedział że zmagania Polaków będzie oglądał, ale mimo wszystko poczułem się źle ze swoim niecierpliwym oczekiwanie na początek zmagań(ceremonii otwarcia oglądać nijak nie zamierzałem).Wiedziałem bowiem że jeśli nawet będziemy odnosić sukcesy będą to sukcesy na najsmutniejszej olimpiadzie jaką widziałem.Jeszcze bardziej pogorszył się mój nastrój gdy obejrzałem dziś na Youtube film przedstawiający piękną ceremonię otwarcie Igrzysk w Sydney(Tu chciałbym złożyć podziękowania użytkownikowi YT o nicku jaqvet, który systematycznie wrzuca filmiki z Igrzysk od 1992 fundując mnie i tysiącom kibiców fantastyczną podróż w przeszłość)i gdy uświadomiłem sobie, że teraz nie będzie nic z tamtej atmosfery.Nawet Coca-Colowa Atlanta, wybrana zamiast Aten na setną rocznicę nowożytnych igrzysk, potrafiła stworzyć podniosłą aurę dla uczczenia tej rocznicy.

Jednak gdybym, hipotetycznie powiedzmy, ktoś zdecydował się na nieoglądanie Igrzysk w Moskwie, nie zobaczyłby gestu Kozakiewicza, czy fantastycznego pościgu Malinowskiego za Bayią.Tych wydarzeń, które pozwalają wierzyć, że sport nawet wtłoczony w tryby komercji i polityki,obroni się, że jakiś fragment piękna, którego nie da się usunąć, jednak w tym sporcie pozostanie.

I wcale nie wymagam by Monika Pyrek pokazywała “wała” chińskiej widowni( uważam, że jako Naród Chińczycy na Igrzyska zasługują).Ważne by nasi i nie tylko nasi olimpijczycy dali nam tę parę momentów pozwalających wierzyć w sport.Kogo nie poruszyłoby gdyby Szymon Kołecki zdobył złoto zwyciężając kontuzję, albo gdyby judoka Krzysztof Wiłkomirski zdobył medal dający pieniądze na operację synka.Czy nie uronilibyśmy łzy gdyby siatkarki zdobyły medal dla Agaty Mróz.

Oby tak się stało, oby choć przez te parę momentów olimpijski duch, tak sponiewierany, był jednak na tych igrzyskach obecny. Nie mogę wymagać od sportowców bojkotu.Czytałem wiele wspomnień wybitnych polskich zawodników, dla których zbojkotowanie igrzysk w Los Angeles było ciosem.Oczywiście to była inna sytuacja, lecz ostatecznie dla zawodników bojkot “słuszny” i “niesłuszny” ma ten sam efekt.Wielu sportowców wspominało, iż w 1984 było w życiowej formie, nie pozwolono im tego wykorzystać.Wielu nigdy już nie dostało olimpijskiej szansy.

Choć ze smutkiem i rozgoryczeniem to siądę jednak przed telewizorem, wierząc ze choć parę razy duch olimpijski przebije się przez pekiński smog.