Nie chcę się powtarzać, ale wystarczy przestać wymieniać złotego, na śmieci typu dolar, funt czy euro i sprawa załatwi się sama.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Wiem, że złoty jest walutą, a nie pieniądzem. Zrywając związek z innymi walutami można zacząć uzdrowienie złotego i zrobienie z niego pieniądza.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Nie natychmiastowe, tylko po wymianie rezerw walutowych na metale ziem rzadkich i kruszce, tak by uniezależnić się od zmian cen poszczególnych metali.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Jeśli będzie to jakikolwiek jeden metal, to spekulanci będą mieli łatwą drogę do robienia pieniędzy na wahaniach kursu, które sami będą prowokować. Natomiast przy odpowiednim koszyku, sprawa nie jest taka prosta.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

A kto będzie kreował pieniądz?

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Pieniądz, to jest informacja o zdolności do nabycia dóbr i pracy. Dlaczego tym ma zajmować się państwo? Przecież prędzej czy później to spieprzy… Chyba że mówi Pan o państwie niebiańskim, gdzie urzędasami są same anioły.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Czeka mnie dużo czytania, choć obawiam się, że będzie to czas stracony…

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Ktoś musi kreować pieniądz. Nawet w Pańskiej koncepcji wymienialności pieniądza na silę roboczą. Kreacją jest chociażby napływ niewykwalifikowanej siły roboczej do Europy – czysta inflacja. A kto za tą inflacją stoi? Ktokolwiek by nie stał, nie dosięgniemy go, bo mamy za krótkie ręce.

Mówiłem od dawna – w tej materii nigdy się nie zgodzimy.

pozdrawiam

Gadający Grzyb

Skończyłem czytać polecany przez Pana tekst. Mam pewne uwagi:

Na stronie 14 autor pisze, że możliwość kreacji pieniądza przez banki komercyjne wzmacnia amplitudę cykli koniunkturalnych. Nie bardzo wiadomo, dlaczego banki rozdmuchują bądź gaszą akcję kredytową. A jest to skutek stadnego reagowania na bodźce i braku widzenia odroczonych skutków swoich decyzji przez szefów banków. Podgrzewanie koniunktury, gdy jest rozpalona i chłodzenie gdy wystygła jest charakterystyczne dla anglosaskiego sposobu działania.

Na stronach 14 i 15 autor pisze, że ostrzeżenia o przegrzaniu gospodarki, nie powodowały ograniczenia akcji kredytowej. Otóż, gadanie rzadko przekłada się na efekty. Natomiast znaczące podniesienie podatku od nowych kredytów załatwiłoby sprawę od ręki.

Na stronie 16 autor pisze o emitowaniu depozytu, czy zobowiązania. Co to znaczy?

Bardzo mądre zdanie jest na stronie 17: „…gwarancja państwowa zachęca […] do ryzykownych kredytów, co […] zwiększa ryzyko upadku […] banków i kryzysu.”

Na stronie 18 autor pisze o podejmowaniu przez banki komercyjne ryzyka, „które naraża je na większe prawdopodobieństwo upadku.” Tak, jakby „większe prawdopodobieństwo upadku” było jakimś zagrożeniem, a nie wskaźnikiem. Nie wiem, czy jest to bełkot oryginału, czy tłumacza, niemniej zagrożeniem jest upadek banku, a nie jego prawdopodobieństwo.

Na stronie 22 jako metody wprowadzania pieniądza na rynek są wymienione: „zakup obligacji skarbowych, zwiększenie wydatków rządu, obniżenie podatków, pożyczki dla banków lub poprzez kombinację tych metod.” Założenie, że rząd się może zadłużać jest zgodne z praktyką, ale przedstawiając metodę uzdrowienia systemu finansowego, należy założyć, że rząd nie ma prawa zaciągać kredytu u nikogo innego niż podatnicy i w postaci innej niż przedterminowe wpłacenie podatku.
W okresie przejściowym, bank centralny przejmie depozyty płatne na żądanie od banków komercyjnych, w zamian za co, bank centralny „uzyska roszczenie o tej samej wartości wobec depozytów przejmowanych od każdego z banków. Roszczenia te, określone terminem Zobowiązań Konwersyjnych […], a banki spłacałyby je stopniowo Bankowi Centralnemu przez okres kilku lat.” A co zrobi bank centralny jeśli po przekazaniu depozytów, bank komercyjny ogłosi bankructwo? Zobowiązania zostaną po stronie banku centralnego, a nie będzie od kogo ściągać „zobowiązań konwersyjnych”! Plan wygląda świetnie, tylko nie przewiduje prostych sposobów uniknięcia ponoszenia kosztów przez banksterów.

Objawami niekompetencji językowej tłumacza nie będę się zajmował. Nie warto.

Na stronie 32 autor postanowił zdefiniować pieniądz. Jest to tak kuriozalna definicja, że powinna powodować zarzucenie dalszego czytania tego bełkotu. Za czasów prl-u mieliśmy dwie waluty: złoty i dolar. W złotych i tylko w złotych można było płacić podatki, zaś do wszystkich innych celów, którym służy pieniądz stosowano dolar, który był zarówno miarą wartości jak i środkiem gromadzenia zasobów. Niemniej zgodnie z definicją autora, to złoty był w prl pieniądzem, a nie dolar!

Na stronie 34 „Istotną funkcją CBI jest bycie „bankierem banków”. Funkcja ta obejmuje udostępnianie bankom […] rachunków […]. Te rachunki […] pozwalają bankom […] na dokonywanie […] rozliczeń […].” Ciekawe, jak radzono sobie w czasach sprzed powstania banków centralnych?!

Na stronie 37 autor oburza się, że banki mogą używać depozytów jako środków finansowania akcji kredytowej. Przecież to jest rola banku! Udzielanie kredytu z powierzonych środków!

Na stronie 38 autor pisze o przychodach z tytułu emisji banknotów i monet. Mój komentarz sprowadza się do pytania o pokrycie „pieniądza” emitowanego przez bank centralny. Bo jeśli jest to „pieniądz” umowny, czy jak go tam ekonomiści zwą, to nie ma sensu nim zastępować innego umownego „pieniądza”.

Na stronie 79 autor pisze, „że depozyty w bankach muszą być gwarantowane przez państwo na koszt podatników.” Jest to oczywista nieprawda.

Na stronie 84 autor pisze: „Gdy banki potrzebują płynnych środków, CBI nie może odmówić im rezerw.” Taki pogląd można było głosić przed rokiem 2008. Jeśli dostarczanie rezerw na żądanie nie zapobiegło kryzysowi 2008, to utrzymywanie, że jest to sposób na realizację celu banku centralnego świadczy o ograniczonych zdolnościach intelektualnych autora. Planowanie terapii na podstawie błędnej diagnozy ma małe szanse na bycie skutecznym.

Na stronie 91 autor pisze, by „były w 100-procentach pokryte bezpiecznymi i płynnymi aktywami, najlepiej rządowymi obligacjami.” Jak już pisałem, rząd nie powinien mieć prawa się zadłużać, więc trzeba wymyślić coś innego.

Na stronie 93 autor omawiając model „bankowości ograniczonych celów” pisze o „…bankach […], a więc firmy sektora finansowego i […] ubezpieczeniowe…” nie wskazując nigdzie czy takie rozumienie terminu „bank” obowiązuje w całym tekście, czy tylko w rozdziale poświęconym „bankowości ograniczonych celów”.

Na stronie 94 autor pisze „Wszelkie papiery wartościowe w systemie LPB podlegałyby ocenie przez Urząd Usług Finansowych (FSA).” Już to powinno skreślać omawianą metodę „bankowości ograniczonych celów”, bo uzależnianie czegokolwiek od decyzji urzędników jest błędem. „Za to” rozbudowa biurokracji też nie jest rozsądna.

Na stronie 95 autor pisze, „że system finansowy działający na zasadzie Bankowości Ograniczonych Celów nie mógłby upaść.” Wiara w to, że można stworzyć system finansowy, jaki nie może upaść, jest tak samo sensowna jak wiara w potwora spaghetti. Każdy system stworzony przez człowieka może zostać przez innego człowieka nadużyty i doprowadzony do upadku czy bankructwa.

Na stronie 97 autor pisze „Propozycja Pieniądza Suwerennego, choć bazująca na oryginalnej pracy Irvinga Fishera i jej wariantach, posiada swoje niepowtarzalne cechy.” Przecież to jest bełkot!

Na stronie 98 autor powtarza to, co już chwaliłem, a było zamieszczone na stronie 17.

Na stronie 113 autor pisze „Pieniądz ten może być pożyczany bankom, bankom regionalnym lub firmom udzielającym pożyczek peer-to-peer (bezpośrednich)…”. Rodzi się pytanie jak to się ma do definicji banków ze strony 93? Czyżby „banki regionalne i firmy udzielające pożyczek bezpośrednich” nie były „firmami sektora finansowego”?

Na stronie 120 autor pisze „…CBI mógłby zezwolić bankom na redukcję ich nadmiernych funduszy poprzez szybszą spłatę części ich Zobowiązań Konwersyjnych. Spowodowałoby to skuteczną redukcję podaży pieniądza.” Skąd założenie, że bank będzie chciał jak najszybciej spłacić zobowiązanie konwersyjne? To, że bank centralny się zgodzi na wcześniejszą spłatę, to nie znaczy, że dłużnikowi wyjdzie, iż opłaca się spłacić zobowiązanie konwersyjne, a nie zwiększyć akcję kredytową. Kolejna dziura w rozumowaniu autora opracowania.

Na stronie 123 autor pisze „Rząd będzie musiał mniej się zadłużać…”, co jest oczywistym nonsensem, bo rząd nie musi się zadłużać, a nawet powinien mieć zakazane zadłużanie się, o czym pisałem powyżej.

Na stronie 124 autor pisze „…Rachunki Transakcyjne w CBI będą oferować ich wolną od ryzyka alternatywę, wygodniejszą w użyciu, niż gotówka.” To, że alternatywa to co najmniej dwa elementy, z których trzeba wybrać jeden, to pikuś. Natomiast wiara, że istnieje coś nieobarczonego ryzykiem, to wiara w potwora spaghetti. Wystarczy jeden szaleniec z dostępem do systemu informatycznego banku centralnego i ryzyko utraty środków z rachunków transakcyjnych rośnie niebotycznie.

Na stronie 125 autor pisze „W systemie pieniądza suwerennego proces wymiany ISK na walutę obcą pozostaje w istocie taki sam, jak w systemie rezerwy cząstkowej.” Zatem „dobry” „pieniądz suwerenny” będzie wymieniany na inne waluty jak „niedobry” „pieniądz komercyjne”. Gdzie tu sens, gdzie logika. Gdyby „pieniądz suwerenny” mógł być wymieniany tylko na inny „pieniądz suwerenny” mogłoby to mieć jakiś sens. W przeciwnym razie jest to absurd.

będę dalej uzupełniał :)

I to by było na tyle…

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

ad 1) Zagrożeniem jest „upadek”, a nie jego prawdopodobieństwo. :)
ad 2) Rozważanie, co się stanie, jak wszystko pójdzie świetnie, to jest marzycielstwo. Jeśli chce się reformować system, to trzeba założyć, że bank komercyjne postarają się uciec od niepotrzebnych kosztów. Mogą przekazać kredyty i lokaty do podmiotów trzecich, zaś rachunki na żądanie zostawić sobie i ogłosić bankructwo po przekazaniu tychże do banku centralnego. Zatem budżet będzie musiał te rachunki obsłużyć… Taka kasandryczna wizja.
ad 3) Prawdziwy pieniądz ma określone funkcje. Jeśli pamiętam dobrze z wykładów z ekonomii politycznej, to jest tego ok 6. Definicja ta daje się zastosować do każdej epoki i do każdej waluty, gdy chce się sprawdzić czy jest pieniądzem. To nie jest porównywanie gospodarek, tylko zastosowanie definicji „pieniądza” zaprezentowanej w omawianej pracy. Definicja jest potłuczona o „kant siedzenia”. To tyle.
ad 4) Wtedy był pieniądz. Może to jest jakiś kierunek myślenia o naprawie stanu państwa i finansów. Pieniądza nie można dodrukować „bo tak”, bez spadku jego wartości.
ad 6) Mogę się nie czepiać słów. Tak na prawdę to jest to plaster na ranę, która wymaga poważnej operacji.
ad 7) Zatem gwarancje państwa są szkodliwe.
ad 8) Państwo nie powinno zajmować się ryzykiem operacji banków ani bezpieczeństwem wkładów. Chyba że traktujemy stan niewolnictwa za pożądany, to wtedy właściciel powinien się martwić co z pieniędzmi robią niewolnicy…
ad 10) Tłumaczenie fatalne podobnie do redakcji tekstu. :(
ad 11) To, że chodzi o ściągnięcie pustego pieniądza, to zrozumiałem. Natomiast nie dostrzegłem żadnego zabezpieczenia przed wskazanym mykusiem. :(
ad 12) Dobrze by o tym pamiętać.
ad 13) Wymienialność papierków na papierki. Z pieniędzmi nie ma to niczego wspólnego.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

1) Czepiam się logiki wypowiedzi. :)
2) Chodzi o przekazanie profitów do jednych spółek, a kosztów do drugich i te drugie bankrutują. To jest prosta, czysto księgowa operacja, a koszty poniesie bank centralny. Proszę uwierzyć, że nie trzeba zwijać interesu w całości, żeby pozbyć się kłopotu. Przedstawiony plan nie uwzględnia zabezpieczenia przed takim mykusiem. Po prostu autor założył, że banksterzy będą działać pro publico bono, a nie z niskich pobudek, takich jak chęć zysku.
3) Dyskutując o definicji pieniądza, nie ma znaczenia, czy walutą po zmianach będzie korona islandzka, nowa korona islandzka, czy marka islandzka. Moja krytyka dotyczy definicji, która jest sprzeczna z dorobkiem wiedzy ekonomicznej znanym od dziesiątek, a może nawet setek lat. Waluta, która nie jest miernikiem wartości (lub nie spełnia dowolnej innej cechy pieniądza) pieniądzem nie jest. A kwestia regulowania podatków jest zupełnie nieistotna.
4) Pieniądz, nie może być kreowany „z niczego”. W ten sposób można wykreować walutę, a to nie to samo. Dlatego gdy piszę o przywróceniu pieniądza, to jest to inny sposób spojrzenia na problem, a nie tylko takie gadanie. Odebranie bankom komercyjnym prawa kreacji waluty, ale zostawienie tego prawa bankowi centralnemu i rządowi, może złagodzić skutki, ale nie usuwa problemu – możliwości kreowania pustego „pieniądza”.
7) Samowola banków jest elementem rzeczywistości i czy to się podoba czy nie, banksterzy będą dążyć do poszerzania tej samowoli. System powinien być tak zaprojektowany, by pomimo tę samowolę klienci nie byli okradani. Państwowe gwarancje zdejmują z banków i klientów odpowiedzialność za kontrolę gospodarowania pieniędzmi klienta przez bank. Są szkodliwe!
8) Człowiek wolny powinien sam się o siebie troszczyć. Wystarczy znieść obowiązek dokonywania transakcji powyżej określonej kwoty przez rachunek bankowy, a sprawa zostanie automatycznie rozwiązana. Nie ma to niczego wspólnego z dobrem wspólnym.
11) To, że reforma ma jakiś cel, nie oznacza, że go osiągnie. Moje wątpliwości podnoszone są po to, by pokazać zagrożenia dla tego celu. Jeśli mam do wyboru: – spożytkować środki posiadane na wcześniejszą spłatę zobowiązań względem banku centralnego lub – wykorzystać te środki na „nielegalną” akcję kredytową,
to jak autor systemu zamierza nakłonić mnie do pierwszego a nie drugiego rozwiązania? To jest problem, a nie pobożne życzenie by bankster był miły i robił to, co jest zaplanowane, a nie to na czym więcej zarobi w krótkiej perspektywie.
13) To nie ma znaczenia, czy ktoś jest świadom różnicy między pieniądzem i walutą, czy nie. Pieniądz od waluty (pieniądza fiducjarnego) różni się tak jak demokracja od demokracji socjalistycznej, a krzesło od krzesła elektrycznego. To, że autor pomysłu dla Islandii tego nie widzi, świadczy o jego niekompetencji…

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Po co używać pojęcia „pieniądza fiducjarny”, co zaciemnia obraz, jak można powiedzieć „waluta”. To co Pan i cała reszta nazywa „pieniądzem fiducjarnym”, to nie jest pieniądz, gdyż nie spełnia kilku kryteriów pieniądza. Zatem, tak jak krzesło elektryczne nie jest krzesłem, demokracja socjalistyczna demokracją, tak i „pieniądza fiducjarny” nie jest pieniądzem. Dlatego stosuję rozróżnienie ułatwiające zrozumienie problemu. Poza tym walutę łatwiej się pamięta niż „pieniądza fiducjarny”.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)

Pańska wola, choć „powszechnie przyjęte pojęcia” zaciemniają, a nie rozjaśniają przekaz.

Pozdrawiam

Myślenie nie boli! (Chyba, że…)