Manifest człowieka płynącego z prądem

Wstaję o 6 rano, piję kawę, wypalam pierwszego papierosa. Potem spacer z psem. Odwożę córkę do szkoły. Potem do pracy. Tu – po włączeniu komputera – najpierw zaglądam do informacji bieżących, potem na Txt. Przychodzi kolej na informacje branżowe, pierwsze spotkania, rozmowy ze współpracownikami.

W przerwach Txt. Od czasu do czasu Salon. Niektóre teksty czy komentarze podnoszą jeszcze bardziej adrenalinę, której – szczerze mówiąc – w pracy mi nie brakuje.

Wieczorami, po powrocie z pracy (jeśli jestem w Polsce) spacer z psem, wyjazdy na zakupy z żoną, czasami rodzinnie do kina. W weekendy spacery, niekiedy wyjazdy do Szczawnicy. W telewizji głównie National Geografic, AXN, Zone Europa, sport (meczów, w których gra polska drużyna raczej nie oglądam – są granice poziomu adrenaliny). Raz na jakis czas – tak co trzy, cztery dni, podczas delegacji jednak niemal codziennie – napada mnie chęć czytania książek, które pochłaniam na jeden raz, starając się nie robić przerw. Co oczywiście odbija się na długości snu.)

Od czasu do czasu, głównie z serwisów informacyjnych w necie, dopadają mnie tzw. wydarzenia polityczne. W telewizji omijam programy z komentarzami, jako że od zawsze miałem coś przeciwko propagandzie. Tym bardziej, że fachowców jak na lekarstwo. Wystarczają mi teksty i komentarze na forach, z których wyciągam średnią.

Zresztą – szczerze mówiąc – nie przeceniam mego wpływu na rzeczywistość w wymiarze jeśli nie globalnym, to choćby polskim. Wystarczy, że wiem, co może mój pracodawca w swojej branży i jaki jest jej wpływ na pozostałe płaszczyzny życia gospodarczego.

Stąd, jeśli biorę udział w dyskusjach, to dotyczą one czasu terażniejszego i przyszłego, mniej historii, chyba, że ma ona wpływ na sposób przygotowania i prowadzenia negocjacji biznesowych, a także strategię działań w perspektywie kilku najbliższych lat. Oczywiście strategię działań firmy, w której pracuję.

Z przyjaciółmi spotykam się rzadko, podobnie jak z dalszą rodziną – czasu jakby mało, poza tym rzeczy ważne należy sobie dawkować w sposób odpowiedni i nie być zachłannym.

Moja opinia o rządzących w naszym kraju, czyli generalnie członkach Związku Zawodowego Dziennikarzy end Polityków (ZZDEP), jest jednoznaczna: wszyscy mnie denerwują za przyczyną bezczelnego dążenia do wykorzystania obywateli (i ich pieniędzy) dla swoich celów czyli zdobycia i utrzymania władzy. Choć trzeba przyznać, że natężenie ich działań może być różne – mniej lub bardziej intensywne oraz w mniej lub bardziej bolesny sposób odciskający swoje piętno na moim życiu.

Jedni i drudzy w podobny, czysto intencjonalny sposób, posługują się historią, dniem dzisiejszym, a także omawianiem przyszłości, jaka mnie czeka. Oczywiście będzie ona świetlana. Zawsze i bez względu na kolor głoszącego. Tylko ci, którzy mają inne zdanie od głoszącego, będą wyklęci i uznani za szkodników.

Pomału staję się (a może już jestem) rasistą, gdy idzie o kolory wyznań politycznych. Zaczynam być zdania, że najlepiej być bezbarwnym w tej kwestii, a dokładniej – przeźroczystym. Lub transparentnym jak kto woli.

I coraz mniej mnie to obchodzi, kto i jakie związki lat temu kilkadziesiąt zakładał. Kto skakał i przeskoczył, a kto w czasie skoku rozbił sobie kolano czy nos. Bo skakali wszyscy; moim zdaniem jeden człowiek, nie mający wsparcia w setkach tysięcy czy milionach, nie jest w stanie zmienić rzeczywistości na tyle, by koła historii weszły w nowe koleiny.

Tyle, że armia zmieniająca rzeczywistość w takim wymiarze składa się zawsze z dowódców i żołnierzy. Ci ostatni nie powinni o tym zapominać. Ci pierwsi zresztą również. Jeśli zapominają, to znaczy, że znowu chodziło im tylko pozornie o dobro wspólne (jeśli coś takiego w ogóle istnieje). Bo tak naprawdę w perspektywie długofalowej żołnierzom chodziło o zmianę istniejącego, nie spełniającego ich oczekiwań stanu rzeczy, a dowódcom o dalsze kariery.

I jak to na wojnie bywa, żołnierze giną częściej od dowódców, nie mówiąc już o tym, że jedni dowódcy okazują się być bardziej sprawnymi w realizacji swoich karier od innych. Po wojnie żołnierze wracają do domów, mniej lub bardziej zadowoleni (zadowoleni przynajmniej na początku), a dowódcy zaczynają włazić na drabiny awansów. Oczywiście nie wszystkim żołnierzom musi się to podobać, no i nie wszystkim dowódcom, szczególnie tym, ktorzy awansują wolniej lub w tych awansach zostali pominięci.

Wtedy zaczyna się wojny etap drugi czyli pokój, wstrząsany od czasu do czasu konwulsjami pretensji tych, którzy takiego biegu rzeczy nie zrozumieli albo zrozumieć nie chcą. Bo np. ma być po równo (lub miało). Bo miała być wolność, a ta okazuje się być przydzielana po uważaniu. Bo przecież każdy nosi w tornistrze (lub plecaku) buławę marszałkowską.

Tylko co mnie to dzisiaj obchodzi? Mogę odczuwać dyskomfort, że niektórych dowódców potraktowano gorzej niż innych (to znaczy, kto potraktował? Jeszcze wyżsi dowódcy?), że żołnierzy też potraktowano niezbyt dobrze, czyli tak jak zwykle? Że jedni dowódcy posłużyli się mniej humanitarnymi i cywilizowanymi metodami niż inni?

Przeprowadziłem małą ankietę wśród znajomych (kilkadziesią osób, co oznacza, że z punktu widzenia statystyki była ona całkowicie niemiarodajna) i prawie 80% z nich było tego samego zdania. Niemal wszyscy myśleli o przyszłości, a nie przeszłości, tym bardziej nie o przeszłości przedstawianej ustami polityków. Bo tak przedstawiana przeszłość służy jedynie bieżąco uprawianej polityce.

Nie chcę popadać w skrajność; już zaczynamy dochodzić prawdy o śmierci gen. Sikorskiego, tak jakby jej rodzaj lub powód mógł zmienić wymiar dnia dzisiejszego. Za chwilę będziemy musieli rozliczać powstanie styczniowe, a potem Jagiełłę za niewykorzystanie zwycięstwa pod Grunwaldem, bo – jak wiadomo – gdybyśmy wtedy na amen pogrzebali Zakon, to dzisiaj ….