Trzynastka była mi zawsze obojętną, co do zasady. To trzynasta notka. Powinna być obojętna…

Najkrótsza noc w roku. Ta ostatnia. Noc Kupały i Łady. Misterium ognia i wody. Ktoś jeszcze o niej pamięta? O jej sensie, przesłaniu, rytuale, magii… A co mnie to obchodzi?

Łazimy po polach i lasach. Bez celu. Zrywam jakieś zielsko. Chyba mam rutę i dziurawiec. Rumianki, bylicę. Są chabry, maki, liście paproci. Bukiet. Ale po co? Nie wiem. Na wicie wianków jest już od dawna za późno.

Ołowiane niebo rozświetłiła błyskawica. Perun chyba ześle na nas potoki wody.

Chciałabym bardziej polubić deszcz. Tak pięknie gubią się w nim łzy. Niestety nie można rozmyć w nim wspomnień.

Jak na zamówienie wypełnił się pierwszy akt świętojańskiego rytuału. Niebo połączyło się z Ziemią w wilgotnym uścisku. Woda – życie, początek, oczyszczenie. Źródło…

To cholerne „Źródło“. Nie mogę się uwolnić od jego obrazów od kilku dni. Tysiącletnia podróż Thomasa/Tommy’ego/Toma trwa i nigdy się nie skończy. Bo nie mając początku nie powinna mieć kresu. Ograniczeni danym nam czasem i przestrzenią, nie znający własnej zaprzeszłości i przyszłości czepiamy się kurczowo życia, bo to jest nasze „tu i teraz“. Szukamy sposobu na przedłużenie tego trwania. Szukamy „drzewa życia“…

Nie wiem dlaczego za plecami słyszę szyderczy głos pewnego gościa z Królewca, który cieszy się z tego, że forma czasu i przestrzeni została wciśnięta w nasze zmysły…

Pochmurny i ciężki od burzowej wściekłości Gromowładny oddalił się. Otrząsneliśmy się z nadmiaru wilgoci. Słońce, ocierające się czule o wierzchołki drzew, niedługo uda się na spoczynek. Trzeba nam znaleźć miejsce do spełnienia kolejnego aktu świętojańskiego obrzędu.

Wygaszam w sobie palenisko by skrzesać nowy ogień. Tak ponoć trzeba. Po co? Nie wiem. Brzozowe drzazgi szybko zajmują się ogniem. Dokładam kilka dobrze wysuszonych polan. Języki ognia liżą je łagodnie. Pieszczą białą korę ciepłym dotykiem. Zalotnie. Z początku nieśmiało, niespiesznie, leniwie nawet.

Układamy się wokół ogniska rozkoszując się ciepłem płomieni, pożerających coraz śmielej brzozowe drewno. W ostatnim tańcu… Rytualnym. Chciałabym, żeby trwał jak najdłużej. Dorzucam kilka mokrych, zielnych gałązek. Tych z bukietu. Płomienie przygasają. Zmysły zaczyna drażnić cierpko-słodki dym. Snuje się nisko przywołując kolejne obrazy…

Znowu powraca „Źródło“. Niezmienny rytuał początku i końca. Narodzenie jest pierwszym krokiem ku śmierci. Śmierć daje zaczyn nowemu życiu. Tym, co je spina jest miłość; cudowny lek na chorobę zwaną życiem i zarazem tego życia przekleństwo. Jak narkotyk. Szkatułka w szkatułce?

Dlaczego znowu słyszę tego filozofa z przeszłości? Składa ironiczną propozycję, żebym do zbioru naumenów dorzuciła sobie miłość, bo i tak już wystarczająco się męczę próbując stworzyć jej ideę a istoty miłości, jako „rzeczy samej w sobie“, i tak nie poznam.

Noc objęła świat we władanie na dobre. Choć tylko na kilka godzin. Wiatr rozpędził chmury i dym. Dorzucam na pożarcie płomieniom jeszcze kilka brzozowych szczap. Patrzę, jak nienasycone języki ognia je obejmują, pochłaniają w namiętnym zapamiętaniu. Tworzą jedność. Na krótko.

Dobywam w końcu drogocenny sprzęt, jakim mnie na tę noc obdarzono. Patrzę w gwiazdy. Po co? Nie wiem. Są znacznie bliżej. Tak blisko, że mogłabym ich dotknąć. Prawie… Niektóre nawet umiem nazwać. Tylko nazwać, bo przecież nie mogę ich poczuć wszystkimi zmysłami.

Przypominam sobie Toma, który przemierza kosmos z „drzewem życia“. Jeszcze w przestrzeni, ale już poza czasem dostępnym śmiertelnikom tu, na Ziemi. Jest blisko celu, prawie na wyciągnięcie ręki, kiedy słyszy „Zakończ to“.

Brzask rozjaśnia ciemność na wschodnim niebie. Urokliwa noc, pełna zmysłowych zapachów i dźwięków, drżąca od płomiennej namiętności ognia, wibrująca pragnieniami, skończyła swój krótki żywot w pastelach świtu.

Wracam. Psy śpią na tylnym siedzeniu. Moje myśli z uporem godnym maniaka dążą do „Źródła“. – Przecież codzienność rytuałów trzeba uświęcać całym sobą – myślę. – Jeśli nie wkładamy w nie serca są martwe. – Po co więc wracam? Nie wiem.

Kiedy mijam rogatki Warszawy Bruce Springsteen śpiewa „Dancing in the Dark“ a palant z Królewca ze zwycięską szyderą głosie szepce mi do ucha: „Imperatyw obowiązku, imperatyw obowiązku, imperatyw obowiązku…“
Chrzanić go!

Ale co to ja chciałam powiedzieć? A tak… Trzynasta notka. Powinna być obojętna…