Coraz śmiesznej “w państwie duńskim”. A może straszniej? Eee… raczej żałośniej. Kolejne lata, miesiące i dni pokazują coraz to nowe obrazki z zabaw w krajowej piaskownicy chłopczyków w krótkich majtach. Dzieciuchów, którzy mienią się być – a przynajmniej chcą za takowych uchodzić – dorosłymi, odpowiedzialnymi i kompetentnymi politykami, dziennikarzami, komentatorami.

Chłopczynki w piaskownicy nie tylko uwielbiają rozdeptywać innym chłopczynkom zamki z piasku. Te dziwne stwory cierpią też na inną przypadłość – kiedy nie powiedzie się im jakaś akcja (np. kopanie dołków w piasku pod chłopczynkami z drużyny przeciwnej), zawsze uderzają w płacz i pokazują palcem na kogoś innego lamentując: “Pse Pani, to nie my, to oni. Oni nas namówili.”

Namówili, czyli sprowokowali. I to jest dopiero tragifarsa!

Chłopczynka Sikorski został sprowokowany do wypowiedzenia słynnej kwestii o dorzynaniu watah.

Chłopczynka Palikot, został sprowokowany do snucia planów o tym, jak to Bronisław Komorowski pójdzie na polowanie na wilki, zastrzelimy Jarosława Kaczyńskiego i skórę wystawimy na sprzedaż.

Chłopczynkę Macierewicza sprowokowano do wygłoszenia twierdzenia: Prezydent był inwigilowany, ale ci, którzy przygotowywali się do tego, żeby doprowadzić do katastrofy, mogli działać zupełnie bezkarnie i wszystko to pod troskliwym okiem miłego, sympatycznego – i – sprawującego bardzo dobre wrażenie – pana ministra Jacka Cichockiego, działającego na polecenie premiera Donalda Tuska..

Chłopczynka Gmyz został sprowokowany do napisania gazecianego gniota o “trotylu na wraku”. Chłopczynka Wróblewski po konsultacjach z chłopczynką Seremetem temu przyklasnął, zaś chłopczynka Hajdarowicz wypłakawszy się uprzednio w mankiet chłopczynce Grasiowi, wyrzucił prowokatorów z piaskownicy.

Chłopczynkę Kaczyńskiego namówiono na trotylową konferencją prasową, podczas której usłyszeliśmy, że zamordowanie 96 osób, w tym prezydenta RP, to niesłychana wręcz zbrodnia.
Po czym polityczne i dziennikarskie chłopczynki z drużyny przeciwnej do pana-prezesowej odpaliły, sprowokowaną oczywiście, lawinę politpoprawnego bełkotu, pt. “Ratuj się kto może! Zbliża się prawicowy marsz 11 listopada!” Nie trzeba było być geniuszem, by przewidzieć kolejne prowokacje w piaskownicy.
A juści, były! Rzucano grabkami i sypano piaskiem w oczy. Zarówno na ulicach, jak i przy komentatorskich kompach. Piaskownicowe zastępy chłopczynek “czerwonych i zielonych” składały wnioski o delegalizację tego, zaś drużyny chłopczynek “białych i brunatnych” o delegalizacje tamtego.

Ktoś mógłby sobie pomyśleć, że powyższe dotyczy tylko “elytarnej” piaskownicy, tej umiejscowionej na Olimpie “wadzy”. Nic bardziej mylnego. Zabawy granatami chałupniczego wyrobu niedorosłych chłopców w krótkich majtach odbywają się też w lokalnych piaskownicach.

O, taka dla przykładu niedorosła chłopczynka pt. Łukasz Kulpa, który napisał sobie, że jest “dziennikarzem, działaczem społecznym & charytatywnym oraz członkiem PO” walnął łopatką, aż się zakurzyło, ćwierkając: Hitler był lepszy od Kaczyńskiego, chciał stworzyć silne Niemcy, a Kaczyński demoluje wewnętrznie Polskę dodatkowo chce walki z sąsiadami…. No, został do takiego świergolenia sprowokowany przez samego Kaczyńskiego.

Inna niedorosła chłopczynka pt. Artur Nicpoń, którego bywalcom tutejszego portalu przedstawiać nie trzeba, przywalił wiaderkiem w łeb (zdaje się, że swój) pytając z obywatelską troską: Czy można w Polsce zrobić referendum nad projektem zastrzelenia Tuska i zbierać pod takim projektem podpisy? Żeby zastrzelenie go jak psa było legalne. Oczywiście został do tej wypowiedzi sprowokowany jakimś lewackim majdrowaniem przy dzieciach w fazie prenatalnej.

Te wszystkie umysłowe i emocjonalne niedorostki mają jeszcze jedną cechę wspólną. Do tej pory nie zauważyli, że do prowokacji, jak do tanga, trzeba dwojga. Dlatego wszystkie ich tłumaczenia są równie marnej próby, co ich zabawy w piaskownicy. Tylko patrzeć aż znowu któraś z chłopczynek przywali komuś łopatką po łapach, walnie wiaderkiem w łeb i poleci do Pani Przedszkolanki (czyli tej części publiki, która przygląda się tej zabawie z narastającym obrzydzeniem) z płaczem: “Pse Pani, to nie ja. To on mnie namówił.”