To jest bardzo soczysty i sążnisty artykuł. W sam raz na kilkanaście godzin przed rzekomym “Końcem Świata”, propagowanym od lat przez stada njuejdżowych durniów i pozbawionych wszelkich hamulców dorobkiewiczów, przy cichym wsparciu specjalistów od psy-ops. Jeśli nie masz na zbyciu, Drogi Czytelniku, przynajmniej 15-20 minut czasu – daruj sobie tę lekturę.

Autor: Gregory James
Sott.net
30 września 2012
tłumaczenie: PRACownia

Wraz z pojawieniem się Internetu nadeszła era informacji, kiedy stało się możliwe swobodne i łatwe rozprzestrzenianie i znajdowanie informacji na niemal każdy temat – takich, do których dotarcie byłoby niezwykle trudne, o ile nie wręcz niemożliwe, jeszcze kilkadziesiąt lat temu. W zasięgu naszych palców znajduje się obecnie więcej danych, niż jesteśmy w stanie przyswoić, a wiadomości o wydarzeniach z całego świata pojawiają się praktycznie natychmiast. Nawet kiedy informacje są skrywane, i tak jakoś wypływają na powierzchnię i to na ogół dość szybko. Dzięki laptopom i innym przenośnym urządzeniom nosimy internet przy sobie. Spędzamy w nim obecnie większość życia, czy to pracując, czy też dla rozrywki.

Wszystko jest podłączone! W stosunkowo krótkim czasie nasze globalne społeczeństwo zmieniło się w rozległą sieć dostarczycieli informacji, jak gigantyczna sieć mózgowa, przetwarzająca i przekazująca sobie nawzajem dane w obrębie tego wielkiego organizmu. Nic więc dziwnego, że zmienia się nasz zbiorowy paradygmat i że najgłębsze wzorce naszej podświadomości, naszych archetypów – rozumianych jako starożytne tajemne nauki i proroctwa, opowieści o mocy i duchowe alegorie, epickie opowieści o przygodach i stare legendy – trafiają do naszej świadomości i stają się dla nas ważnymi, wzbudzającymi zainteresowanie tematami.

Wystarczy wrzucić w wyszukiwarkę Google “21 grudnia 2012″. Nieważne, że to dzień jak każdy inny. Nawet bez dalszego precyzowania Google poda około 460 milionów stron [dla angielskiej wersji: “Dec. 21, 2012” – przyp.] traktujących o końcu świata – jak choćby przepowiednie Majów, powrót Chrystusa, teorie zbiorowego oświecenia itp. Naprawdę 460 milionów! Spójrzmy na to z perspektywy – to co najmniej o 150 milionów stron więcej, niż wynosi populacja Stanów Zjednoczonych. Zdecydowanie mówi nam to coś o tym, co ostatnio zajmuje ludzi. Nawet zapytanie Googli o pornografię daje jedynie 296 milionów stron, co samo w sobie jest już jest ogromną ilością, ale ciągle nie dorównuje przepowiedniom o końcu świata i teoriom o zbiorowym przebudzeniu. A mówimy tu tylko o zjawisku 21 grudnia 2012. Poszukajcie “return of Jesus” (powrót Chrystusa), a dostaniecie 524 miliony wyników! Poszukajcie “End-Times” (koniec czasów), a dostaniecie ich niemal 2 miliardy! “Apocalypse” (apokalipsa) daje 102 miliony stron. W sumie to ponad 3 miliardy wyników dla 4 haseł (bez pornografii, oczywiście). Nie spróbowaliśmy jeszcze poszukać armagedonu, wzniesienia, sądnego dnia, potopu, czy całej masy innych terminów, wiążących się z mitami i końcem świata. Abstrahując od wiarygodności tych miliardów stron, chodzi mi o to, że dla wielu ludzi tematy te są atrakcyjne, w przeciwnym bowiem razie nie byłoby tak ogromnego zapotrzebowania na ich mnożenie się w sieci. A to oznacza, że temat jest ważny – dla mnóstwa ludzi.

Skąd tak duże zainteresowanie końcem świata? Czy naprawdę aż tak źle się dzieje, że ludzie chcą go? To możliwe. Czy studiowanie tematu końca świata stało się wyjątkowo popularnym hobby? Raczej nie. Czy połowa populacji planety życzy sobie śmierci? Wątpię. Jednak nawet pobieżne przejrzenie tego materiału nie pozostawia wątpliwości co do tego, że ogromna jego część to czyste wariactwo i hiper podżeganie, a spora część zawartości tych stron to rozmyślna dezinformacja, zaplanowana jako narzędzie kontroli społecznej i propagandy myślenia grupowego, mająca na celu albo odciągnięcie was od tego, co faktycznie się dzieje, albo skłonienie do wzięcia rozwodu z waszymi pieniędzmi – wiecie, “zanim będzie za późno!!!” (ta perełka zdaje się nigdy nie tracić impetu). Niemniej jednak zainteresowanie zdecydowanie istnieje, a najbardziej prawdopodobnym jego powodem jest – moim zdaniem – fakt, że wszyscy jesteśmy połączeni, z sobą nawzajem i z Kosmosem, i ci spośród nas, w których żyłach wciąż płynie krew, wiedzą, że coś się dzieje.

^{© Sean Heavey, National Geographic – Superkomórka burzowa}

Nie sposób tego przeoczyć, jeśli odwiedza się wiarygodne źródła wiadomości (jakkolwiek niewiele ich jest) i przegląda informacje o wszystkich tych zmianach na Ziemi, ekstremalnej pogodzie na biblijną skalę, ogromnym wzroście przemocy i osobliwych zbrodni, nieustannych wojen toczonych bez powodu, suszach i powodziach, niewytłumaczalnej masowej śmierci zwierząt na całym świecie, potężnym napływie meteorów, niewytłumaczalnych dziurach w ziemi-, tajemniczych dźwiękach dochodzących z nieba, globalnych protestach i zamieszkach na bezprecedensową skalę, wykładniczym wzroście ubóstwa i bezrobocia, jawnej militaryzacji policji, nieskrępowanej cenzurze w mediach i propagandzie, nie zapominając o stopniu korupcji w naszych patokratycznych rządach oraz o systemie finansowym tak jawnie bezwstydnym, że równie dobrze mogliby nosić koszulki z nadrukiem “Oligarchia grupowa” – jestem przekonany, że mają już takie metki na bieliźnie.

Nic więc dziwnego, że ludzie myślą, iż koniec jest bliski. Wygląda na to, że powszechnie uznaje się, że nasza wspólna walka ostatecznie doprowadzi do pewnego konkretnego wyniku, wymienianego w proroctwach o końcu świata, jakie wpisywały się głęboko w naszą kulturę i zbiorową nieświadomość od zarania dziejów ludzkości. Czy te liczne, tak do siebie podobne przepowiednie pochodzą z wrodzonej ciekawości nieodzownego, acz niejawnego, ostatecznego rezultatu? Co ma początek, musi mieć i koniec, czyż nie? Dla ludzi myślących stawianie pytań jest rzeczą zupełnie naturalną. Skoro tu jesteśmy, to jakoś musieliśmy zostać stworzeni, a w takim wypadku musi również istnieć jakiś moment w przyszłości, kiedy przestaniemy istnieć. Ale skoro już przy tym jesteśmy, załóżmy, że tylko źli kolesie dostają to, co nadchodzi, a ci dobrzy – “wybrani” – mogą żyć dalej w odnowionym raju, tak? A może chodzi o coś więcej, o coś głębszego?

Czy jest możliwe, że wszechobecność motywów końca czasów na kartach historii i ich niesamowite wzajemne podobieństwo jest w istocie produktem większej archetypowej platformy ludzkiego istnienia – czymś w rodzaju Matriksa? O co mi tu chodzi? Spróbuję powiedzieć to inaczej. Czy to możliwe, że motywy końca czasów są tak samo nieodłącznie związane z istnieniem na pewnym poziomie świadomości, jak nasza wbudowana ontologia i samoświadomość, nasz głęboko zakorzeniony psychiczny związek z matką, trwale wprogramowane nam zainteresowanie przetrwaniem, konfliktem, miłością, seksem? Czy to możliwe, że proroctwa o końcu czasów nie są wytworem ludzkiej myśli, tylko ludzka myśl jest wytworem archetypowego konstruktu, osadzonego w samej strukturze naszej egzystencji – swego rodzaju “dylemat” kosmologiczny, dążący do własnego zbawienia i zmartwychwstania? Czy to możliwe, że tak jak liście spadają jesienią z drzew, żeby użyźnić glebę dla wiosennych pąków, tak i my żyjemy i umieramy, żeby zmienić formę i żyć ponownie, tak jak każda chwila jest narodzinami Teraz i śmiercią przeszłości? Czy jest zatem możliwe, że i większe systemy zarządzające naszym wszechświatem podobnie znajdują upodobanie w cyklicznych odrodzeniach? I czy my, zbiorowo, możemy mieć tego świadomość?

A jeśli tak jest, to może nie jesteśmy pierwszą cywilizacją w historii ludzkości, która ma tę świadomość? I może “proroctwa” o końcu czasów są w rzeczywistości historiami pozostawionymi przez tych, co przeżyli poprzednie cykle, albo też szczególnego typu wiedzą, zakodowaną w naszym DNA jako produkt ewoluującej świadomości – mającą nam przypominać o naszej nietrwałości i wspanialszym miejscu na wielkiej scenie wszechświata, tak żebyśmy wiedzieli, jak przetrwać i jak rozwijać się wraz z Kosmosem? Może Wszechświat jest o wiele dziwniejszy i płodniejszy, niż sądzimy? A problemy, z którymi mamy obecnie do czynienia, są po prostu naturalnym ruchem w kierunku Entropii i prowadzą do pięknego zdarzenia, wspanialszej ewolucji świadomości – odnowy? Co się zaczyna, musi się skończyć i jeśli czegokolwiek jestem pewien, to tego, że co się kończy, ma też nowy początek.

Co więc z tym począć? Większość ludzi nie jest w stanie pojąć takich idei, są bowiem wciąż zbyt zajęci sprawami przyziemnymi albo zbyt “usatysfakcjonowani” sympatycznymi ideami, że już są “zbawieni” i “wszystko jest doskonałe”, jak długo dostrzega się jedynie “miłość i światło”. Otóż tu właśnie tkwi część problemu. Łatwo dajemy się złapać i ograniczyć swojemu antropogenicznemu i przestarzałemu paradygmatowi, temu archetypowemu systemowi kontroli, z którym co prawda czujemy się jak u siebie w domu, jednak utrzymuje on nas w ogłupieniu i dezorientacji jak chomiki w kole. Lubimy to, co znane, nie chcemy urazić przyjaciół czy sąsiadów, a tym bardziej własnej, tak dobrze strzeżonej “wrażliwości”, bo wówczas nasze życie staje się piekłem potępienia, kpin i walką o stawienie czoła twardym faktom i kłamstwom, jakie sobie wmawialiśmy przez całe życie.

Takie poczucie ma oczywiście pewien sens. Pragniemy szczęśliwego, pozbawionego napięć życia. Im mniejszy stawiamy opór wobec i tak dość stresującego środowiska, tym przyjemniej wygląda życie. Jednakże w rzeczywistości ta sympatyczność, którą staramy się utrzymać, jest raczej dość niezdrową iluzją. I przez ten zwodniczy modus operandi stwarzamy tylko więcej problemów sobie samym i innym, stosujemy bowiem tylko płytkie sztuczki z egoistycznej chęci zdobycia niezasłużonego zadowolenia, z lenistwa i dla odwrócenia uwagi – karmiąc w ten sposób entropię, do której się przyzwyczailiśmy jak rozkładające się ciało. Z drugiej strony, kiedy w końcu naprawdę pobędziemy z tym odkryciem – o ile to w ogóle nastąpi – w pełni świadomi, że to nie tak zwana “wolność” przynosi nam nasze przypadkowe “szczęście”, a raczej nauczyliśmy się nie opierać o więżące nas ciernie, odczuwając tym samym pewną ulgę, która trwa tak długo, jak długo idziemy z prądem i stosujemy się do reguł – zaczynamy wówczas dostrzegać, że jest tylko jeden sposób na uzyskanie prawdziwej i trwałej wolności: przedrzeć się przez te ciernie i znaleźć polanę, na której możemy zbudować prawdziwy dom – z ogrodem rodzącym wiele owoców.

Dlatego też – albowiem czasy się zmieniają i również dlatego, że taki może być naturalny postęp w rozwoju kosmologii i świadomości – to wcale nie oznacza, że mamy po prostu usiąść, odprężyć się i napawać przedstawieniem. Nie, ezoteryczną zasadą jest poznać siebie i tylko to może przygotować nas na Przejście. Ażeby to zrobić, musimy posiąść prawdziwą wiedzę i opanowanie ciała, umysłu i energii, oraz wypracować sobie obiektywne zrozumienie naszego świata i paradygmatu, który bez tego przyszpila nas do naszego ciernistego więzienia. Dopiero wówczas będziemy wiedzieli, jak postępować w zmieniających się czasach i związanymi z tym konfliktami, tak żeby wynurzyć się po stronie światła na końcu tunelu i w lepszym świecie… Oto prawdziwa Zmiana Świadomości w najściślejszym sensie, ale dająca się osiągnąć wyłącznie poprzez ciężką pracę.

Jak to było w czasach Noego

Zdecydowanie najczęściej powtarzającą się opowieścią, związaną z końcem czasów i zmianą paradygmatu, jest historia Potopu – powodzi zesłanej na ziemię przez bogów lub kosmos w celu oczyszczenia jej z rozpusty i wypaczeń ludzkości. Często wody powodzi są przedstawiane jako swego rodzaju powrót pierwotnych wód z podobnych mitów o Stworzeniu i boski akt zemsty, mający “wymazać do czysta tablicę”, przygotowujący grunt pod odrodzenie w nowym rajskim stanie, na ogół w parze z nowo odkrytą, wyższą relacją z Bogiem – czego nie da się osiągnąć w żaden inny sposób. I to jest rzecz najważniejsza, i koreluje z innym nieodłącznym elementem, przewijającym się przez analogiczne mity: zawsze obecny jest jakiś bohater, któremu udaje się przeżyć, najczęściej dzięki zbudowaniu takiej czy innej Arki.

Mity o potopie można znaleźć w niemal każdej wczesnej kulturze sięgającej początków ery pisma. Odkrycie glinianych tabliczek w ruinach królewskiej biblioteki Aszurbanipala w Mezopotamii, dokonane w 1853 roku przez asyrioznawcę Hormuzda Rassama, przyciągnęło uwagę świata. Epos o Gilgameszu datowany jest na co najmniej XXI w p.n.e., aczkolwiek nieco nowsze odkrycie fragmentów alabastrowej wazy w Nippurze wspiera teorię o pochodzeniu historii być może nawet z 2600 r. p.n.e. i sugeruje, że Gilgamesz mógł być postacią historyczną. [“Myths from Mesopotamia: Creation, the Flood, Gilgamesh, and Others”, Stephanie Dalley, ed., Oxford University Press, 1989 / zob. także “Horns of Moses” – Laura Knight-Jadczyk]

^{XI tabliczka Eposu o Gilgameszu z opisem potopu; zbiory British Museum}

Obecnie już wiadomo, że Epos o Gilgameszu zawiera historie niezwykle podobne do biblijnej opowieści o Potopie z Księgi Rodzaju, a podobieństwo jest uderzające zarówno pod względem szczegółów, jak i chronologii wydarzeń. Takich podobieństw nie wolno lekceważyć, zwłaszcza wtedy, kiedy odnoszą się do historii o potopie i odnowie. [“The Babylonian Gilgamesh Epic: Introduction, Critical Edition and Cuneiform Texts”, Andrew R. George, Oxford University Press, 2003]

W komentarzach do Tory, wydanych w 2001 roku przez Conservative Movement of Judaism (Konserwatywny Ruch Judaizmu), pewien uczony rabin, Robert Wexler, powiedział: “Najbardziej prawdopodobnym z możliwych założeń jest to, że zarówno Księga Rodzaju, jak i Gilgamesz zaczerpnęły zawarty w nich materiał z podań o powodzi, jakie istniały w Mezopotamii. Następnie obie historie rozeszły się i każda z nich ma swoją opowieść”. [“Ancient Near Eastern Mythology”, Wexler, 2001]

^{Arka Noego, autor nieznany}

Zapewne jest to oczywiste, niemniej jednak może być warte tu wzmianki, że opowieść o powodzi, z Noe w roli bohatera, pojawia się również w tradycji islamskiej. Jest to nawet bardziej szczegółowa opowieść, zwłaszcza w odniesieniu do prawości Noego. Podobnie jak w innych relacjach, tak i w Koranie, z cnotliwością Noego kontrastuje wymownie tu przedstawione szerzące się zepsucie ludu, porównywalne z sytuacją, jaką mamy dzisiaj, zwłaszcza w kontekście współczesnej nauki o złu – ponerologii. W przekazach Koranu wysłuchania proroka odmówili głównie silni politycznie i bogaci, nakłaniając innych, by poszli ich ścieżką ignorancji. Ta żądna władzy “elita” była zazdrosna i zawistna wobec każdego w jakikolwiek sposób ich przewyższającego, a jej jedynym dążeniem było sprawowanie kontroli. Lud żył więc w nieświadomości istnienia skromnych “wierzących”, którzy przewyższali ich intelektualnie, moralnie i duchowo. Koran 11:25-48 zob. też: “Lives of the Prophets” – Leila Azzam, Khalid Seydo]

Wśród greckich mitów o powodzi, pochodzących mniej więcej z 900 r. p.n.e., znajdujemy relację Deukaliona, mającą wiele cech wspólnych z mitem o Jezusie i podobnie łączącą potop z nadejściem nowego królestwa. Deukalion był synem boga, Prometeusza, i to on miał rządzić tym nowym światem. Deukalion, ostrzeżony przez ojca i poinstruowany, że ma zbudować “skrzynię” (“Arkę”, choć tylko dla siebie i swojej żony, Pyrry), miał wraz z żoną – jako jedyni, którzy przeżyli – ponownie zaludnić ów rajski świat… niczym postapokaliptyczni Adam i Ewa (cykliczne odrodzenie). Tak też uczynili, ale co ciekawe, nie w zwykły sposób, ale rzucając za siebie kamienie, które jakoby miały być kośćmi matki Deukaliona, Gai – matki wszystkiego, co żywe (źródła życia). Bóg rzucający kamienie – czyżby odniesienie do kometarnego deszczu, przynoszącego odnowę?

Należałoby tu odnotować, że inna, mniej znana wersja opowieści o Deukalionie, pochodząca z II wieku i zatytułowana De Dea Syria (Syryjska bogini) sugeruje, że Deukalion zabrał na arkę żonę, dzieci i zwierzęta – aczkolwiek nie jest jasne, czy opowieść ta nie niesie wpływów judeo-chrześcijańskiej kultury.

^{Deukalion i Pyrra ponownie zaludniają Ziemię. Grafika Virgila Solisa}

Nawet kultury bardzo odległe od wspomnianych do tej pory znały i przekazały następnym pokoleniom niezwykle podobną historię powodzi. Legenda o Manu, hinduskiej wersji Noego / Deukaliona / Utnapisztima, opowiada o człowieku tak prawym, że oddał mu przysługę Matsja, pierwsze wcielenie boga Wisznu. Matsja ostrzegł Manu przez nadchodzącą powodzią i polecił mu zbudować arkę. Podał przy tym jej dokładne wymiary oraz datę początku powodzi (Matsya Purana, rozdz. 1). Polecił mu także zabrać rodzinę, nasiona i po parze różnych zwierząt, żeby ponownie zasiedlić ziemię (Matsya Purana, rozdz. 2). Kiedy wody opadły, arka wylądowała bezpiecznie na słynnej w tym regionie górze – zupełnie jak w Księdze Rodzaju, mezopotamskich opowieściach o powodzi i legendzie o Deukalionie. [“A Survey of Hinduism”, Klaus K. Klostermaier, 2007, SUNY Press / zob. też: Encyclopaedia of Hinduism T-Z, tom 5, Sunil Sehgal, 1999, Sarup & Sons]

^{Matsja (w sanskrycie – मत्स्य), pierwsze wcielenie Wisznu w hinduizmie}

Nasz motyw powodzi znajdziemy też w zbiorze irlandzkich podań Lebor Gabála Érenn, (Księga przejęcia Irlandii). Zgoda, zbiór ten powstał w XI wieku, więc zapewne stanowi reinterpretację pogańskich mitów celtyckiej Irlandii, tak gaelickich, jak i przed-gaelickich, mającą lepiej odzwierciedlić judeo-chrześcijańską teologię i historiografię. Tak czy owak, choć “historyczność” wydarzeń wyraźnie czerpie z biblijnych analogii w celu opowiedzenia “oficjalnej” historii Irlandii, jest wysoce prawdopodobne, że owe podania o powodzi wyrastają z przedchrześcijańskiej historii Celtów. Od historyka z IV wieku, Ammianusa Marcellinusa, wiemy, że w I w. p.n.e. Timagenes z Aleksandrii spisał relację o pochodzeniu ludu celtyckiego, gdzie opisał, jak przodkowie Galów zostali wypędzeni ze swoich rodzinnych ziem w Europie Wschodniej przez kolejne wojny, jakie nadeszły po wielkiej powodzi, najwyraźniej czerpiąc ten opis ze starszych, utraconych już źródeł [Ammianus Marcellinus, Res Gestae 15:9. Było to niewątpliwie na długo przed Euzebiuszem, który został wymieniony jako źródło w “Lebor Gabali Érenn”, i na długo zanim Irlandczycy odczuli potrzebę stworzenia historii swojej przeszłości porównywalnej do historii innych narodów w obrębie Cesarstwa Rzymskiego.

Hawajski mit o powodzi o niejasnym rodowodzie opisuje sprawiedliwego imieniem, Nu’u (co nawet brzmi zupełnie jak Noe!), który zbudował arkę, żeby uciec przez Wielką Powodzią, ale swoje ocalenie błędnie przypisał przewodnictwu księżyca. Sytuację uratował bóg stworzyciel, Kane, który pojawił się na tęczy i skorygował błąd Nu’u. Tym razem historia nie wspomina nic o żonie ani zwierzętach, ani innych ewentualnych ocalonych, aczkolwiek znowu, po opadnięciu wody Nu’u znalazł się na czubku Mauna Kea, góry wulkanicznej i najwyższego szczytu Hawajów. [“Nu’u” – A Dictionary of World Mythology, Arthur Cotterell, Oxford University Press, 1997]
Chrześcijańscy misjonarze zaczęli szaleć na wyspach archipelagu dopiero na początku XIX wieku, nawracając – jak mają to w zwyczaju – tubylców i walcząc o zbawienie ich “dzikich” dusz, oczywiście dzięki “właściwej” religii. Wygląda więc na to, że opowieść o Nu’u na długo poprzedziła przybycie Kościoła.

W naszym krótkim przeglądzie słynnych opowieści o potopie nie możemy pominąć relacji Platona o tajemniczo zaginionej Atlantydzie. Fulcanelli napisał:

Moglibyśmy tak ciągnąć niemal w nieskończoność, ale myślę, że naświetliłem już, o co mi chodzi: o niezwykle podobne relacje o Wielkiej Powodzi (jeśli nie o kilku), jakie zapisały się na kartach historii w kulturach i czasach tak od siebie odległych, że nie możemy ryzykować żadnego logicznego domysłu co do przyczyn, a jedynie, że potopy faktycznie się zdarzają. A ich przyczyny wydają się być rezultatem okresów społecznych niepokojów i ogólnej dysharmonii pomiędzy ludźmi i naturalnym porządkiem rzeczy – a przynajmniej potopy następują po takich okresach. Istnieją setki spisanych relacji z powodzi na przestrzeni dziejów i pochodzących z różnych zakątków świata. Oczywiście powodzie zdarzają się cały czas, ale to nie o takich powodziach opowiadają te relacje. Ci ludzie mówili o wielkich powodziach, katastrofalnych potopach, daleko wykraczających poza normę – takich, które pochłaniają góry!

Nasuwa się wniosek, że najprawdopodobniej faktycznie była Wielka Powódź i objęła swoim zasięgiem ogromne połacie świata i dotknęła mnóstwo ludzi – jednak pozostawiła więcej ocalałych, niż można by sądzić po relacjach (“bliska i dalsza rodzina Noego”, odwołując się do biblijnej alegorii). Zważywszy na potężną traumę, fakt, że historie te głęboko wpisały się w naszą kulturę, wydaje się zupełnie naturalny. Sugeruje to również, że takie wydarzenia stanowią archetypową platformę nie tylko dla cyklicznej odnowy, kiedy robi się naprawdę źle, ale również dla naszego zbawienia, o ile zdecydujemy się wziąć pod uwagę to wezwanie i Pracę [nad sobą] – jak odzwierciedlają to postaci prawych bohaterów mitów o potopie, którzy, w komunii z Boskim elementem, stosują się do specyficznych kryteriów i “budują Arkę”, żeby w ten sposób zostać uratowanym / zbawionym (docierając na “szczyt Góry”).

Przepowiednia Majów, przebiegunowanie, Nibiru i njuejdżowe Cointelpro

Majowie oczywiście też mieli swoją historię o powodzi, a dokładniej mówiąc, mieli ich kilka. I podobnie jak w pozostałych przypadkach, tak i ich historie opisują zagładę ludzkości za brak szacunku do prawdziwego celu ich życia ­– ich, jako Boskiej Kreacji. Majowie jednak nie spekulowali o końcu świata w 2012 roku, ani że rok ten będzie miał jakikolwiek związek z masowym oświeceniem. Zwolennicy szumu wokół 2012 nie uświadamiają sobie, że cała ta koncepcja proroctwa Majów na 2012 rok jest całkowicie wymyśloną ideą, odnoszącą się wyłącznie do “świata maszyn”, jak go lubię nazywać. W końcu, świat maszyn tworzy i podtrzymuje plastikowe standardy “nowoczesnego Zachodu” – czego chyba nie muszę tłumaczyć – resztę mając za ignorancki, zacofany, niecywilizowany “trzeci świat” albo “kraje rozwijające się”, włączając w to Amerykę Środkową, skąd wywodzi się kultura Majów i gdzie wciąż do pewnego stopnia istnieje.

Kilka ostatnich miesięcy spędziłem w Gwatemali z Majami – bynajmniej nie w miastach, ale w buszu; z ludźmi, którzy wciąż posługują się swoim językiem, noszą tradycyjne stroje, a wracając z pracy do domu przedzierają się z maczetą przez dżunglę. I muszę przyznać, że kiedy zapytać ich o koniec świata albo zbiorowe oświecenie w grudniu, to patrzą na ciebie, jakbyś miał nie po kolei w głowie.

^{Współcześni Majowie z Gwatemali}

Zatem, skoro MAJOWIE nie wierzą w cały ten interes z zagładą czy zbiorowym oświeceniem 21/12/2012, to skąd wzięli ten pomysł ci wszyscy handlarze przereklamowanym rokiem 2012?

Bardzo łatwo jest dać się naciągnąć na to, co wszyscy sprzedają, kiedy tkwi się w świecie maszyn, bo taka jest “norma”, uchodzi to za “rzeczywistość” i kiedy się z tym nie zgadzamy, to przeważnie dlatego, że lgniemy do równie złudnej ideologii, która daje nam poczucie, że “wiemy lepiej”. Na tym polega zadanie COINTELPRO, dezinformujących mediów i sporej części ruchu New Age. Jeśli nie podoba się wam jedna idea, możecie wybierać spośród wielu innych, w równym stopniu pozbawionych podstaw i dowodów. I niestety, dezinformacja pleni się jak chwasty w zaniedbanym ogrodzie – zaniedbanym, ponieważ prawdziwa informacja – wiedza – nie jest kultywowana.

Dla tych, którzy tego nie wiedzą (choć gorąco polecam samodzielne zbadanie tematu), “COINTELPRO” jest skrótem dla krajowego programu FBI ‘Counter Intelligence Program’ (program kontrwywiadowczy) i – chociaż normalnie termin ten stosuje się do konkretnych tajnych operacji FBI – obecnie jest często używany jako pojęcie zbiorcze dla wszelkiego rodzaju tajnych projektów i „czarnych operacji”, obejmujących dezinformację i ogólnie wywoływanie zamętu, oraz dyskredytowanie wszystkiego, co stanowi potencjalne zagrożenie dla status quo – jak np. rozwój duchowy czy „masowe przebudzenie”. Operacje COINTELPRO ingerowały w działalność wielu krajowych organizacji politycznych od połowy lat 50-tych ubiegłego wieku, począwszy od stworzenia i wspierania makkartyzmu. Jest bezspornym oraz udokumentowanym faktem, że to oni stali za zrodzeniem się popularnych ruchów New Age, takich jak ruch ludzkiego potencjału, będący milusią alternatywą dla żmudnych, acz potencjalnie skutecznych metod Przebudzenia. COINTELPRO jest odpowiedzialne za zachęcanie do “pozytywnego myślenia” (żeby nie czepiać się negatywnych rzeczy, które w istocie mogłyby wymagać uwagi) i nielegalnego używania narkotyków oraz za promowanie patologii seksualnych jako “duchowych cukierków” dla mas. Okazało się także być dość zdradliwie płodne. W końcu patologiczny seks, narkotyki i pozytywne myślenie nie tylko stanowią przeciwieństwo idei Człowieka, ale bardzo często – kiedy wymykają się spod kontroli – stają na przeszkodzie krytycznemu myśleniu i obiektywności, dostarczając dość prymitywną odskocznię w postaci wyuzdanego hedonizmu jako “nadrzędnej wartości”. Nie trzeba szukać daleko – pomyślcie choćby o kompletnym fiasku ruchu hipisowskiego w latach 60.

I choć oficjalnie projekty COINTELPRO zostały zamknięte, każdy, kto potrafi dostrzec, że jest to oczywiste kłamstwo, zdaje sobie również sprawę, że każda, z natury tajna operacja – której modus operandi stanowi dezinformacja – z pewnością będzie próbowała uchodzić za “oficjalnie nieistniejącą” a przy tym zachować pewien status typu “może tak, a może nie”, który zbiegiem przypadków staje się narzędziem służącym temu samemu celowi. Żeby przekonać się, że COINTELPRO (pod jakąkolwiek nazwą występuje) i rządowe operacje dezinformacyjne wciąż istnieją, wystarczy wziąć pod uwagę niepodważalne dowody tuszowania zamachu z 11 września.

Jak zatem udało im się ujść z tym na sucho? Jakim cudem udaje im się to kontynuować? Jedno, co wiemy na pewno, to że agenci “kontrwywiadu” – wbrew humorystycznym aluzjom – nie są głupi i budują zawiłe ciągi kłamstw i sprzeczności, programują ludziom umysły zgodnie ze specyficznym paradygmatem, nawet w swoich szeregach, ażeby ochronić swoje tajne motywy. Takie są fakty i każdy, kto pracował dla wywiadu rządowego lub z nim współpracował – albo zgłębił temat – zgodzi się z tym, czy to z czystym podziwem, czy z dezaprobatą, czy też z mieszaniną obu tych uczuć na raz. Nie łudźcie się, idea “zaniechania programów wywiadowczych” jest pułapką, mającą uśpić naszą czujność.

Mówi się, że najlepszą sztuczką diabła było przekonanie ludzi, że on nie istnieje (albo że niewiele potrafi zrobić). Jaki może być lepszy sposób na skuteczną ingerencję, niż być niewidzialnym? Jeśli chodzi o narobienie zamieszania i trzymanie ludu nasyconego iluzją wolności i duchowości, nikt nie zrobi tego lepiej niż “[niewidzialny] Człowiek” z njuejdżowego COINTELPRO. Tak spopularyzowali całą tę scenę i tak rozwodnili Prawdę, że ludziom pozostało lgnięcie do tych kłamstw z nadzieją albo zupełne zagubienie i problemy z decyzją, w co wierzyć. Tak czy owak, dominuje dezorientacja, co jest dokładnie tym, o co im chodzi. I tak to się dzieje, że kilka zgniłych jabłek – handlarzy rozdmuchanymi ideami New Age – psuje całą potrawę, czego dowodem są nasze współczesne idee błyskawicznej duchowości i nasza rozkapryszona kultura braku umiaru.

Faktycznie nie ma więc nic dziwnego w tym, że tak wielu ludzi wierzy w ten interes z proroctwem Majów. Do diaska, nawet Hollywood wkroczyło na scenę ze swoim wysokobudżetowym szlagierem “2012”. Z pozoru wiarygodne, rodzinne, “edukacyjne” programy telewizyjne, takie jak Discovery Channel, History Channel i BBC zbijały kapitał na tzw. proroctwie Majów bezwstydnie pustymi opowieściami, pozbawionymi podstaw spekulacjami i złowieszczo brzmiącymi podkładami muzycznymi. Samozwańczy uczeni, posiadacze zdolności mediumicznych i niosący nadzieję “guru” napisali niewysłowioną liczbę książek, obiecujących super moce i uwolnienie z naszej matni w dzień przeznaczenia, zwłaszcza jeśli weźmiesz udział w prowadzonym przez nich seminarium za jedyne 5000 dolarów!

Jak myślicie, dlaczego tak jest? Jasne, spryciarze i naciągacze świetnie rozpoznają okazje i każdy chce zarobić, sprzedając dobry towar, ale mogę was zapewnić, że gdyby był w tym choćby cień prawdy, COINTELPRO już dawno wykoleiłoby ten pociąg. Tymczasem jest wprost przeciwnie. To, co widzimy, jest najprawdopodobniej – jak machlojki z 9/11 – najsoczystszą jak dotąd i najbardziej skoncentrowaną kampanią dezinformacyjną, przynoszącą miliardy dolarów w podatkach. Zapamiętajcie, jest to dobrze zaplanowana, doskonale zaaranżowana manipulacja, mająca na celu odciągnięcie uwagi- od tego, co naprawdę dzieje się na świecie – a ta królicza nora jest najprawdopodobniej o wiele głębsza, niż większość z nas sądzi czy nawet jest w stanie pojąć. Następuje przesunięcie, zgoda, i to takie, które być może jest zapisane w gwiazdach, ale raczej nie ma ono nic wspólnego z towarem, którym handlują ci kramarze.

Zauważcie, że mówię tu o zbiorowym przesunięciu, a nie “przebudzeniu”. Coś wam powiem: jeśli 21 grudnia doznacie oświecenia, skontaktujcie się ze mną następnego dnia, a z radością przyznam, że się myliłem, o ile tylko przedstawicie mi dowód na swoje “wzniesienie”. W przeciwnym razie, może powinniście przeczytać ten artykuł ponownie – wraz z odsyłaczami – i zacząć bardzo poważnie traktować płynące z niego wnioski.

Nie można omawiać tematu dezinformacji sianej przez New Age, nie wspominając o licznych twierdzeniach, jak sprawy mają się rozegrać. I znowu, nie trzeba nadwyrężać wyobraźni, żeby dostrzec niektóre całkiem rozsądne scenariusze, jak może skończyć się ten świat – atak jądrowy, katastrofa biologiczna, zapaść gospodarcza, gwałtowne nadejście epoki lodowcowej-, super wulkan, deszcz kometarny, tektoniczne osunięcie się płaszcza ziemskiego, wybuchy na Słońcu, inwazja obcych, a nawet szelmowska czarna dziura albo zderzenie się wymiarów.

Problem z większością scenariuszy końca świata polega na tym, że nie pozostawiają one zbyt wiele miejsca na sprzedaż nadziei, o ile nie jest się naprawdę kreatywnym w wykoślawianiu ich. Znacznie lepiej jest – to znaczy jest bardziej opłacalne – zasugerować, jakie wydarzenie wywoła nasze “zbiorowe przebudzenie” albo zbawienie. Innymi słowy, New Age niewiele się tu różni od chrześcijaństwa, próbującego sprzedać panaceum. Może najbardziej promowaną koncepcją jest ta, że Ziemia dozna przebiegunowania, być może wskutek wyrównania galaktycznego albo przejścia przez Układ Słoneczny jakiegoś olbrzymiego ciała niebieskiego – jakiejś nieznanej planety, którą często nazywa się Planetą X albo Nibiru. Co to tak naprawdę oznacza i jak jak się to ma do zjawiska dezinformacji?

^{Gwiazda V838 Monocerotis z rozszerzającym się echem świetlnym, przez niektórych uważana za fotograficzny dowód istnienia Nibiru}

Laura Kinght-Jadczyk, historyk, naukowiec-samouk, mistyczka i pisarka badała ten temat gruntowniej niż inni, więc to jej oddam tu głos:

Nie w tym więc rzecz, że wszystkie udostępniane informacje są bzdurami, a w tym, że są przeważnie zniekształcone i zawikłane ze względu na taki czy inny aparat – albo rozmyślnie, albo przez zwykłą pomyłkę. To tak rozchodzi się dezinformacja – w większości jest to prawda wymieszana z kłamstwami i błędami, ludzie mają więc w co się wgryzać, nieświadomi, że to pośledniej jakości strawa, pozbawiona wartości odżywczych. Istotne jest to, że staramy się podświetlać prawdę, żeby łatwiej nam było zrozumieć, z czym pracujemy. Gdyby miała być jakakolwiek szansa na oświecenie, Prawda jest najważniejsza. Kiedy mamy błędne wrażenie, daleko lepiej byłoby nie rozumieć niczego. Różnica pomiędzy kłamstwem, w które wierzymy, a prawdą, której jeszcze nie odkryliśmy, jest taka, że w przypadku nieodkrytej prawdy przynajmniej pozostajemy – przeważnie – otwarci na nową wiedzę. Wiara w kłamstwo jest jeszcze bardziej problematyczna od ignorancji. Jak podsumowałem mój artykuł o podatności ideologii na wypaczenia:

Wiem, że przebijam tu mnóstwo baloników nadziei, ale rzecz w tym, że to prawda się liczy – i to bardzo. I jeśli mamy zrozumieć, co z tym zrobić, lepiej żebyśmy najpierw zrozumieli, co jest prawdą a co nią nie jest – a w najgorszym razie przynajmniej umieli rozpoznać, co jest możliwe a co nie jest.

Galaktyczne wyrównanie

Ustaliliśmy już, że “proroctwo” Majów w żaden sposób nie odnosi się do końca świata. Taki związek wydaje się raczej być wymysłem w stylu Hollywood. Możemy odnotować, że 13 baktun Długiej Rachuby w kalendarzu Majów kończy się w okolicy 21 grudnia 2012 i może odpowiadać “precesji punktu równonocy”, czy też precesji osi, którą podobno odkrył Hipparch (ok. 130 r. p.n.e.), a Isaac Newton i późniejsi naukowcy wyliczyli jej cykl na, w przybliżeniu, 26 000 lat. Tego dnia, wskutek stałego ruchu precesyjnego osi ziemskiej, ma dojść do jej wyrównania z osią galaktyki.

Innymi słowy, Majowie jakoś zdołali odkryć, kiedy to wyrównanie nastąpi – zgodnie z teorią po raz pierwszy przedstawioną w 1988 roku przez antropologa Munro Edmonsona, a następnie przez niezależnego badacza Johna Majora Jenkinsa, który twierdził, że Majowie wiedzieli, w którym miejscu ekliptyka przecina Wielką Szczelinę (wstęgę ciemnych obłoków pyłu w Drodze Mlecznej), i pozycji tej nadali szczególne znaczenie w swojej kosmologii. [Jenkins, What is the Galactic Alignment?

^{Ruch precesyjny Ziemi. Ziemia wykonuje pełny obrót (białe strzałki) wokół swojej osi (czerwona) w ciągu jednej doby. Sama oś ziemska obraca się powoli (białe kółko), zakreślając pełny okrąg w ciągu ok. 26 000 lat.}

Jeśli o mnie chodzi, to nie mam żadnego problemu z ufaniem, że starożytne kultury patrzyły w niebo i wykorzystywały swoje obserwacje do przewidywania przyszłych zdarzeń. Ślisko się robi, kiedy przejść do spekulacji Jenkinsa i wielu innych po nim – którzy wyraźnie bazowali wyłącznie na jego twierdzeniach – że Majowie konkretnie wskazali na duchową przemianę, jaka ma nastąpić po tym zdarzeniu. Podczas gdy rozpoznanie wyrównania z osią niebieską jest imponującym wyczynem jak na kulturę, która – na ile nam wiadomo – miała niewielkie możliwości techniczne, nie ma dostatecznych dowodów, które pozwalałyby sugerować, w pierwszej kolejności, że Majowie przywiązywali wagę to tego wydarzenia, poza odnotowaniem go. Po drugie, nawet dzisiaj, najlepsi astronomowie zajmujący się tym zagadnieniem uważają, że brak jest jednoznacznych danych, które określałyby dokładną pozycję równika galaktyki. Jak zauważyło kilku astrofizyków, takich jak David Morrison, równik galaktyczny jest całkowicie dowolną linią i nie da się go precyzyjnie narysować, ponieważ niemożliwe jest dokładne wyznaczenie granic Drogi Mlecznej (w odróżnieniu np. od Ziemi, która zdecydowanie jest wyraźnie określonym obiektem). W rzeczywistości, Ciemna Szczelina przesłania centrum galaktyki, a nie definiuje je. W związku z tym, wciąż nie mamy pewności, kiedy dokładnie następuje sugerowane wyrównanie, wiemy tylko, że może nastąpić w którymś momencie między kilkoma ubiegłymi i kilkoma przyszłymi dziesięcioleciami. Nawet sam Jenkins temu nie zaprzecza, w przeciwnym razie traktowanie go serio stałoby się zupełnie niemożliwe. [Jenkins, The True Alignment Zone Co więcej, są to jedynie spekulacje, że to właśnie owo wyrównanie Majowie pragnęli wyróżnić.

Uwaga: Czytelnik może być zainteresowany książką Waltera Cruttendena pt. Lost Star of Myth and Time, gdzie można znaleźć o wiele lepsze wyjaśnienie zjawiska zwanego “precesją”. Wielu astronomów sugerowało, że zjawisko to w istocie jest pochodną ruchu Układu Słonecznego wokół centrum galaktyki, tj. jego ruchu do przodu w stosunku do innych układów.

Nie wykluczam ewentualności, że Majowie mogli znać metody – mistyczne bądź techniczne – dokonywania dokładniejszych obserwacji, niż to leży w naszych obecnych możliwościach. Nie możemy tego obiektywnie wykluczyć. Choć jest to uderzające, że majański kalendarz oparty na Długiej Rachubie kończy się w okolicy owego rzekomego wyrównania galaktycznego, faktem pozostaje, że cokolwiek doprowadziło Majów do ich konkluzji – jakiekolwiek one były – nie jest to w istocie “proroctwo”, jest to astronomiczna prognoza. A ewentualne wnioski, jakie można by wysnuć z tej prognozy, wymagają informacji, których kultura Majów nie dostarcza, mimo że Majowie wciąż istnieją. Można jedynie dedukować, że nie było to tak ważne dla nich, jak jest dla njuejdżowych autorów i producentów hollywoodzkich. Czyż nie jest to ciekawe?

Dodałbym tu, że nie ma jednoznacznych dowodów na to, że Majowie wiedzieli o precesji osi, choć oczywiście nie można tego wykluczyć. Według uczonych zajmujących się kulturą Majów, również niewiele dowodów – archeologicznych czy historycznych – wskazuje, że Majowie mogli przypisywać kosmologiczne znaczenie przesileniom czy zrównaniu dnia z nocą. [“Astronomy, ritual and the interpretation of Maya E-Group architectural assemblages”, Ancient Mesoamerica 17 (1):79 – 96, Aimers and Rice, 2006]

^{Mezoamerykański system kalendarzowy, powszechnie przypisywany Majom, aczkolwiek to dopiero późniejsi Aztekowie przedstawili go w tej postaci.}

Być może najbardziej wartym uwagi – zważywszy, że idea “wyrównania galaktycznego” wynika wyłącznie z njuejdżowej wersji majańskiego “proroctwa” na rok 2012 – jest fakt, że wśród majańskich glifów składających się na ich pismo, brak jest takich, które reprezentowałyby jakikolwiek termin związany z “galaktyką”, “Drogą Mleczną”, czy podobnymi pojęciami. Sądząc po zachowanych dowodach, Majowie nie znali pojęcia “galaktyki” jako konkretnie określonej przestrzeni, znali jedynie poszczególne ciała niebieskie w odniesieniu do obserwatora na Ziemi. I, o ile nam wiadomo, mogli wierzyć, jak wiele innych cywilizacji, że Ziemia (a przynajmniej Słońce) stanowi centrum wszechświata. Bardzo trudno jest przypisywać odpowiedzialność za przepowiedzenie ostatecznego “wyrównania galaktycznego” ludowi, który raczej nie odnotował nigdzie w swoich zapisach, ani w astronomicznych czy chronologicznych tabelach, galaktyki, z której środkiem mielibyśmy się wyrównać. [“The End of Time: The Maya Mystery of 2012”, Anthony Aveni, 2009, University Press of Colorado]

Nie mam wątpliwości, że szalenie pomysłowi intelektualni akrobaci będą tu oponować do upadłego. Niemniej jednak, takie są fakty, i nic, co ktokolwiek powie czy w co wierzy, tego nie zmieni. Ja pozostaję otwarty na ewentualne przyszłe dane, kiedy się takie pojawią, jednak tak się przedstawia stan rzeczy w tej chwili, na trzy miesiące [dziś już tylko na chwilę – przyp. Magia] przed tym rzekomym wydarzeniem.

Niekoniecznie chodzi o to, że nie wolno nam wierzyć w ideę jakiejś nadchodzącej wielkiej zmiany, być może zarówno pomyślnej, jak i niszczącej, ale musimy zdać sobie sprawę, że szczegóły tego procesu oraz jego wynik są jeszcze nieznane. W związku z tym krótkowzroczne i nieroztropne jest odsuwanie od siebie odpowiedzialności za właściwe działania na wysoce spekulatywnej podstawie, że wszyscy zostaniemy oświeceni albo zbawieni przez jakieś mocno hipotetyczne, a nawet wątpliwe wydarzenie. Mnóstwo ludzi naraża w ten sposób swoje życie, więc sprawa jest poważna. Takie rozmydlenie jasności i zawieszenie właściwego działania, jak sugerowałbym, jest celem ruchu New Age w ogólności – czy to rozmyślnie (promowane przez COINTELPRO), czy też po prostu z braku krytycznego myślenia. Jak już wykazałem, okazuje się, że sporo z tego, o ile nie wszystko, co na ten temat utrzymywano, wywodzi się od Johna Majora Jenkinsa i tylko od niego, z niemal zerowym udziałem jakiegokolwiek niezależnie zweryfikowanego potwierdzenia. Czy Jenkins mógł być agentem COINTELPRO albo ich naiwnym nabytkiem, mającym zasiać ziarno i sprowadzić poszukujących w pułapkę łatwowierności otaczającej zjawisko 2012? Wydaje mi się to wysoce prawdopodobne, w przeciwnym razie musiałby okazać się głupcem. W każdym bądż razie, “biada ślepcom prowadzonym przez ślepców, bo obaj wpadną do rowu”.

^{“Ślepcy prowadzeni przez ślepców”, Pieter Bruegel, 1568}

2012 SOTT.net, PRACownia, QFG Inc.
Notka opublikowana na zasadach Creative Commons License.