Lorenzo się wkurzył, bo mamy takie Państwo jakie mamy i faktycznie nie ma się co czepiać nawet poszczególnych partii, ponieważ w sprawie opisywanej przez niego przewinęły się prawie wszystkie z tych które dopuściliśmy do rządzenia.

Jest także gadka o Konstytucji, że jak na Ustawę Zasadniczą przystało, wprowadza zamęt już na poziomie relacji Prezydent-Premier. Ponoć możliwe są nowe wybory, zupełnie tak jakbyśmy nie mogli nacieszyć się trochę tymi starymi.

Ludzie prości, tacy jak autor tych słów, coraz częściej odnoszą wrażenie, że tak naprawdę o nic więcej nie chodzi jak o zawłaszczenie struktury urzędniczej rozpanoszonej na terenie Polski. Czy poza tą strukturą jest coś jeszcze, co zajmuje, ale tak szczerze, polityków?

Jak piszemy „Polska” to co tak naprawdę mamy na myśli? Czy myśląc o ludziach, którzy zamieszkują obecne terytorium, o historii, języku, tradycjach, nie popadamy w sentymentalną naiwność albo zabobon?

Zgodnie z tym co zapowiadałem, pracowicie przepisałem z książki „Sto zabobonów” Ojca Józefa Marii Bocheńskiego, hasło: PAŃSTWO

„Organizacja roszcząca sobie prawo do monopolu fizycznego przymusu, gwałtu. Poszczególni ludzie nie mają prawa odbierać innym dużej części ich dochodów, a nawet majątku, przepisywać po której stronie mają jeździć, wydawać przepisów o tym, jak mają się zachowywać, a w razie gdy nie słuchają, zakuwać ich w kajdanki i więzić. Gdy to czynią, są nazywani przestępcami, względnie zbrodniarzami.

Natomiast państwo rości sobie prawo do tego wszystkiego: nakłada podatki, wydaje przepisy, więzi itd. Inne organizacje społeczne (np. gminy) mogą mieć część tych uprawnień, ale tylko o tyle, o ile państwo im na to pozwoli, tj. o ile im wydeleguje część swojego monopolu.

Z państwem związane są dwa zabobony. Pierwszy, obecnie najgroźniejszy, to ubóstwianie państwa, pojmowanie go na kształt bóstwa, któremu wszystko wolno, a wobec którego jednostka i inne organizacje nie mają żadnych praw. Jest to oczywisty zabobon, nie mający żadnych podstaw i wynikający bodaj z innego zabobonu, przyznającego społeczeństwu jedyną pełną rzeczywistość. Ale ten sam zabobon ma jeszcze inne oparcie, a mianowicie w interesach klasy urzędników. Bo państwo jest abstrakcją, a odpowiadająca jej konkretna rzeczywistość, to zespół urzędników, w których interesie leży naturalnie, by państwo – to jest oni sami – mieli jak największą władzę.

Drugi zabobon, przeciwny, głosi, że państwo nie tylko nie jest potrzebne ludziom, ale nawet jest szkodliwe i należałoby je usunąć, aby ludzi uszczęśliwić. Jest to zabobon znany pod nazwą anarchizmu. Prawdą jest, że państwo jest ludziom potrzebne, ale że nie jest bożkiem, któremu wszystko powinno podlegać.”