Jaka cisza w mieście. Słońce wskazuje południe, a tu tylko papiery wiatr rozwiewa. Tylko szelesty i delikatne skrzypienie, ale nie wiadomo co skrzypi.
My pomimo całej naszej nonszalancji idziemy cicho. Nawet jak się drzemy albo śpiewamy, cisza jest zbyt wielka by nią zachwiać.
Mimo naszego zuchwalstwa, skradamy się.

Chodzimy po lipcowej Warszawie, ostatni raz szukając ludzkich śladów.
Wiadomo że na próżno. Od sześciu dni zbieramy fanty.
Zdobyliśmy wiele cennych przedmiotów.
Powróciliśmy do samego początku, zbieramy.

W przypływie dziwacznej manii na murze jakiegoś banku czy pałacu piszę, że tu byłem i stawiam datę. Pojemnik z resztą farby toczy się po spękanym asfalcie.
Hej jak daleko się potoczył!
Rudy kot popycha go łapą i wkrótce znika ze swoją zabawką za wywróconym do góry kołami srebrzystym fordem focusem.

Ktoś wymyślił, że to miasto było tylko atrapą. Ja tam nie wiem.
Kiedyś hałasowało i świeciło.
Na pamiątkę strzelam jeszcze fotkę Zygmuntowi, który tkwi.
Schodzimy ku rzece a ta jakby na przekór wszystkiemu płynie, mruczy po swojemu i w słońcu się iskrzy jakby miała do kogo się mizdrzyć.

Nasz stateczek wypełniony zdobyczą aż przysiadł i tylko dla zachowania pozorów dziarsko wierci się wśród drobnych fal.

Kobiety się opalają, dzieci biegają a z daleka czujemy zapach obiadu.
Sielanka.
Śmiejemy się bo Igła, kucharz dzielny, z pustoty wali jakimś szpikulcem w patelnię.
Przekładam na prawe ramię dwa związane taśmą izolacyjną sztucery, które przydadzą się niezawodnie.
Pot spływa mi po plecach ale na widok bliskich, zmęczenie wędrówką gaśnie.

Zbliżamy się i widzę, że łobuz nasmarował na burcie : „navigare necesse est”

Kiedy on ma czas tak broić trzy miesiące po końcu świata?
A gdzie płacz?
A gdzie zgrzytanie zębów?

Tyle, że po obiedzie odpływamy na północ.

Zatrzymuję się i piszę niezgrabnie, rozgrzanymi lufami brudnym piasku:
vivere non est necesse

Po co, skoro nikt tego nigdy nie przeczyta, gdyż idę ostatni?

Nigdy i nikt, aż wiatr rozwieje a deszcz zmyje tekst.

Odpływamy na północ.