Nie jestem mocny w wyrażaniu smutku.
Nie potrafię pocieszać.
Nie umiem pisać listów do Boga ani nawet do zwykłego anioła.
Nie jestem zbyt przekonujący w takiej roli.

Jak widzę świat to się dziwię.
Zaglądam do studni.
Z ciekawością patrzę na wahadło.

Ci, których spotkało nieszczęście muszą żyć między takimi jak ja, którzy oczekują w kolejce na swój przydział rozpaczy.
I każdy się doczeka. Naprawdę, nie trzeba się rozpychać łokciami.

Ktoś powie: Paryż, labirynt, biblioteka.
I będzie nierozsądnie wymieniał tagi swojego życia.
A za każdym jest obraz i kotwica dzieciństwa, łona matki. Potem są haki marnych metafor.

Przechodniu! Nie mów o tym Sparcie, bo tam nie znajdziesz zrozumienia. Nie dasz też rady przyjąć na siebie cudzego bólu. Doczekasz się swojego.
To co możesz. Do tagów dopisz współczucie, dopisz miłosierdzie, miłośc, zrozumienie. To możesz.

Inaczej patrząc w niebo zobaczysz kiedyś zamiast błękitu, chmur i ptaków, niezmierzone kłębowisko czarnych węży i będziesz szedł sam, skulony w sobie.
W ciszy która zjadła wszystkie pytania i odpowiedzi.