to jak tam wspominają na Cyprze naszych trenerów i kopaczy? gra tam ktoś jeszcze?

ale poza pisaniem warto jeszcze gadać z innymi chyba?
Chyba że na gwiazdora expressowego się szykujesz ;)
Spoko, pisz, tylko zmniejsz to pioruńskie tempo, bo strzelasz jak z karabinu, a tu tak trochę spacerowy klimat bardziej. Wczasowiczów nie strasz, jak się karmi gołębie, to się na nie nie krzyczy, luzik :)

Pisze się, żeby pisać. To jest najważniejsze. Wewnętrzna potrzeba dzielenia się fragmentami rzeczywistości, jak najbardziej własnej. Subiektywnej. Chwilami niepokornej, chwilami niezrozumiałej.

Łapiesz?

Nie pisze się dla siebie.

Sergiusz to nazywa tak, że tekst chce być napisany.

Poniesiona odzewem na moje słowa, na nowo uczę się, że nic nie jest na zawsze.

Milion razy trzeba się odbić o to pytanie pisać? .

Odpowiedź jest w Tobie, we mnie. W każdym kto pisze.

Zauważ, że bełkoczący są pozbawieni takich wątpliwości – napierniczają.

Ogarnij się, uczesz, czy tam coś i przestań innych pytać. :)

Pozdrowienia, niepokorny z Cypru.

O kopyrajty to się bijta, ale nie ze mną. :)

Co do pozostałości… Nie zamykajmy oczu Grzesiu. Nie idzie mi o życzliwość, choć jestem taką szczęściarą, że wrogów się właściwie nie doczekałam. Lubię komentarze w poprzek. Bardzo lubię. Nie o to mi szło.

Tak sobie dzisiaj okiem brązowym rzuciłam na przeszłość...

Brakuje mi tych ludzi. Żałuję, że tak bez słowa zostali pożegnani, bo to oni tworzyli to miejsce. Zdecydowanie bardziej niż Gretchen.

Wiem, że na Twoje czytanie mogę liczyć. Doceniam i podziwiam Twój spokój.

Przypomina mi się jedna historia Borsuka… Może sam kiedyś opowie.

Jakoś mi źle z tym, że to miejsce jest martwe, a tak niedawno tętniło życiem. Jednak jak to mówią wszystko przemija, nawet najdłuższa żmija .

Powtórzę: jedno zdanie Igły powoduje, że tu jestem. Taką mam hierarchię.
Tak żyję.

I nawet ponarzekać sobie nie można? Luuudzie!

:)

Poniosło nas w dal.

Po co gadać o czymś, czego nie ma?
Pytam po co, bo dlaczego to wiem.

Zaśmiecamy, archeologicznymi wątkami, blog Jurka.

Weszłam drugi raz do tej samej rzeki, koryto się zmieniło, nurt. Rzeka zmieniona?

Czy jeszcze wciąż rzeka? Bo może jedynie strumyk? Albo jakiś inny ciek wodny?

Rzeczywistość jest niepoznawalna. Jedyne co można, to znaleźć własny punkt odniesienia, cel, sens.

Gretchen oprócz tego, że jest lojalna, to jeszcze jest koszmarnie emocjonalna. Wbrew wszystkiemu. Czasem.

Już niczego nie oczekuję.

Jestem.

Sobie jestem.

Z dedykacją dla Igły i tych wszystkich, którzy mnie czytają.

Proste.

Najprostrze.

jestesmy nudni i zamierzamy się tego trzymać.
O, a co by nie?
:)

drogi kolego, jak najbardziej pisz bo twoje poczucie humoru jest powalajace… sama bym pare historyjek na temat naszych kochanych C* wysmarowala…
a tak poza pisaniem to co porabiasz?

a cyprusy na drzewa