1. Wyczytałem gdzieś w Sieci, że 21 stycznia to najgorszy dzień w roku, co ponoć zostało udowodnione. Nawet nie sprawdzałem, bo na własnej skórze czuję moc dnia tego.

2. Czytam “Tekstowisko” i nawet nie mam siły, by skomentować. Już biorę się za klawiaturę, już zaczynam stawiać pierwsze literki, a tu nagle pustka w głowie. Czytam więc.

3. To jest chyba na tej samej zasadzie, jak z filmami. Odłożyłem obejrzenie wielu z nich na później, w tym “American Gangster”, którego mam chyba od dwóch miesięcy, a nie mogę przymusić się do uważnego obejrzenia.

4. Kurwać, no już po tych kilku zdaniach cierpię!

A jeszcze jak zobaczyłem nowy wpis Grzesia, to cierpię podwójnie!
Ja tam aż takich ekstremów nie zasysam, jedyne co, to Slayer, ale wogóle Slayer to dla mnie fabryka przebojów, więc raczej nie powinienem się wypowiadać, nie.

Chociaż w moim przypadku zetknięcie z cięższą muzyką miało miejsce w grudniu 1994 roku. Atmosfera była cholernie gęsta. Babcia ciężko zachorowała, a mój stary, który x lat wcześniej po pijaku naubliżał Jej, był tak zapiekły w swojej palmie, że każde wspomnienie o Babci przyprawiało go o wściekłość. Taki typ. Pamiętam, że strasznie mnie wtedy nosiło. Pojechałem więc z Mamą i Siostrą do Ostrowca. Po drodze wpadła mi do walkmana kaseta od której zaczęła się moja fascynacja muzycznym dżazgotem. Było to “Infernal Connection” Acidów, materiał, który w jakiś sposób oczyścił mnie.

Podobnie, jak dzieje się to przy słuchaniu Biohazardu, RATM, Stuck Mojo, czy wkurwiającego Was Sweet Noise (ale posłuchajcie tylko utworów “Bruk”

i “Patrz”, nic więcej- a wtedy zrozumiecie, dlaczego ten zespół jest MOIM), Slayera, czy Pantery.

5. Galopujący zaczął fochować, ufff- palemka, czy chwilowa słabość?

6. Czytam systematycznie Szeryfa, facet- jesteś wielki! Kultura słowa, precyzyjność wyrażania myśli, ciekawa argumentacja.
Ale powiem Ci, na marginesie Twojego rannego wpisu, że takich Mad Dogów znam wielu. I jeszcze lepszych ode mnie. Jest w Lubinie Chabas, Magda ma na imię, lecz mówimy na nią właśnie Chabas. Jej talent literacki jest wprost niebywały! Jakby to najkrócej określić...
No gdyby spotkała się z Marią Czubaszek, nie miałaby powodów do kompleksów.
Chabas jest zarejestrowana w pośredniaku.

Jest też Staszek Swidrak, kolejny lubiński literat tworzący opowiadania fantazy. Chłopak pełen wyobraźni, obdarzony talentem plastyczności słowa.
Kiedy kolejny raz podpisał kartę w urzędzie pracy wkurwił się i wyjechał do Irlandii.

Jest też Robi, legenda lubińskiej kultury. Dziś pracuje jako ochroniarz.

To szerzej nieznani.

A co z bardziej znanymi? Miałem okazję poznać Sławomira Fabickiego, który niedawno stworzył bardzo ciekawy film “Z odzysku”, a który przeszedł u nas bez echa, za to w Cannes otrzymał nagrodę specjalną. Wspominam tu Fabickiego, bo ten niesłychanie utalentowany człowiek był przecież nominowany do Oscara za film “Męska sprawa”, po czym przez pięć lat nie mógł znaleźć pracy!
Jego projekty składane np. w Agencji Filmowej TVP były odrzucane, a on sam traktowany jak menel. Pięć lat na utrzymaniu żony. Reżyser nominowany do Oscara!!!

Innym przykładem jest Tomek Szafrański, laureat specjalnej nagrody na największym światowym festiwalu filmu niezależnego w Sundance za film “Diabeł”. Tworzy klimatyczne, niezwykle pobudzające wyobraźnię obrazy. W Polsce walczy o stworzenie filmów gatunkowych. I co? Nic. To znaczy jest spuszczany na drzewo- gdyż jego scenariusze są zbyt czyste gatunkowo! Ano taka karma…

Takich przypadków ludzi, którzy wierzą/wierzyli w to, że ich kraj doceni ich talent jest mnóstwo. Zwykle dostają kopa prewencyjnego.

Nie będę tu rozpisywał się o sobie, bo nie o to chodzi, zresztą pewnie kiedyś napiszę, jak studia produkcyjne postępują z nowymi ludźmi i projektami.

7. Innym powodem mojego cierpienia jest też zwykły ból fizyczny spowodowany kontuzją oka. Niespodziewanie odskoczył od ściany pręt, którego koniec przywalił we mnie. Jak na oko, to dwa milimetry poniżej gałki ocznej. Ból niesamowity i tylko odruch sprawił, że nie stałem się cyklopem.

8. A na koniec powiem tylko, że widzę wspólny mianownik między “Naszą klasą” i “Tekstowiskiem”. Wydawało się, że rynek internetowy (ogólnie mówiąc) został już podzielony. Grubasy dostały swoje działy i myślą, że mogą mieć w dupie wszystko i wszystkich. A tu nagle wyskakują dwie inicjatywy, które w jakiś sposób naruszają ten układ. I dobrze, na pohybel sukinsynom.

9. Jednak będzie dziewiąte.
Od jakiegoś czasu zastanawiam się dlaczego portale lewicowe, lewicowi blogerzy, czy wogóle środowiska lewicowe w Polsce nie widzą potrzeby, by dotrzeć do ludzi poprzez kulturę. Pokazać na przykładach, jak myśl lewicowa obecna jest w kulturze i sztuce. I to nawet nie tej wysokiej. Popularnej. Dziwi mnie to, a może nie powinno, bo już kiedyś doszliśmy bodajże w S24, że lewicowi blogerzy nie mają nic kreatywnego do zaproponowania. Oczywiście poza rytualnym darciem łacha ze wszystkiego i ze wszystkich.

10. No dobra, będzie i dycha, bo ładnie wygląda. Tylko co w tym punkcie napisać. I tak ten wpis był taki trochę dupny, oddaje nastrój w jakim teraz jestem; rozlazły, niezborny, taki chujowy po prostu. Pies leży, nie chce mu się dupy ruszyć, wdał się we mnie.

Dobra, starczy.