Ależ to się zmienia. Podziwiam pisowców. Czemu? Ano naprawdę trzeba mieć parę, by w ciągu trzech miesięcy podpuszczać kogo się da do strajku.
Przedwczoraj rozmawialiśmy przy wódce i pączkach, że tak naprawdę problem będzie, jeśli pisowcom uda się naszczuć pocztowców i budowlańców. Budowlańców będzie raczej ciężko chyba, że rzecz będzie miała miejsce w wybranych punktach, oczywiście newralgicznych dla państwa. Ale to raczej niemożliwe, bo ta branża to już czysty kapitalizm jest i prędzej jeden „brudziński” z drugim polecą na kopach, niż uda im się sprowokować strajk.
Ale pocztowcy to coś innego. Państwowego.

Zresztą. Zostawiam te problemy za sobą. Zbyt dużo rzeczy widziałem, by uwierzyć, że nagle, po wyborach wybucha jeden protest i strajk za drugim. Jasne, i co jeszcze. A naiwnych pozdrawiam serdecznie i całuję prosto w serduszko.

Wieczorne oglądanie telewizorka lub lgnięcie przy Internecie uzależnione jest od humoru Snejka. Nawet moje jedzenie zależy od niego.

Tym razem nie udało się ani obejrzeć tiwi, ani zjeść, ani poleżeć.

No zawziął się i chce iść na dwór. Całe szczęście, że nie ma cieczek. Odpada zatem prowadzenie mnie na smyczy przez psa. Bo z reguły tak to wygląda.

Tym razem postanowiłem mu dokuczyć. Stanąłem przed drzwiami wejściowymi do klatki i stałem. A Snejk się gapił. I czekał.

Ciemność na Sowiej nie dokucza tak, jak na innych ulicach. Mało tu nowych lokatorów. Znaczy względnie mało. W zasadzie wszyscy znają się tutaj. To dlatego nie ma tu napadów, pobić. To znaczy za łepka Krucza lała się z Sowią, ale co to za lanie, które polegało na darciu jap z bezpiecznej odległości.

Jeszcze nie tak dawno to drzewko było patykiem. I to takim, które przy każdym silniejszym podmuchu lub siknięciu psa padało do ziemi. A teraz! Wyrosło piękne, odporne na psy i bawiące się na nim dzieciaki.

Jakieś pięć kroków dalej trzeba skręcić w lewo, by znaleźć się na tym chodniku.

Ciepła wiosna, lato i jesień to radość dla grzybiarzy. Wzdłuż tego chodnika, na trawniku, pod warunkiem, że troszkę popada, rosną pieczarki wielkie jak dłoń! Jak to się robi? Spytajcie psów…

Kiedy przeprowadziliśmy się w to miejsce, był tu wielki wykop, dzieciaki bawiły się non stop, bo gdzie miały? Pamiętam jak dziś, jak jeden cep jebany tak rzucał dla zabawy kawałek blachy, że ta wbiła się tuż nad okiem mojej siostry. Pamiętam to jak dziś, choć minęło 27 lat.

Z kolei ten rząd po prawej to jabłonki. Cudownie kwitną. Na różowo. Jest to tak piękny widok, że choćby dla tego zdarzenia warto tu mieszkać! A jak toto pachnie!

Poniższy obrazek przywołuje znów wspomnienia, tym razem z podstawówki:

To czasy, kiedy każdy szanujący się mężczyzna MUSIAŁ nosić przy sobie procę. I nieważne, że zazdrośni dorośli codziennie zabierali je nam. Na miejscu każdej odciętej procy wyrastały trzy nowe!
Ech, jak to drzewko przydałoby się teraz…

Zastanawiało mnie, jak to jest, że ludzie dbający o siebie, o porządek u siebie w domu, zapominają o tym po wyjściu z domu. Przecież skądś się to wzięło:

Tak Nicek, znam ten ból…

Jeszcze rzut oka na wieżowce, które mam właśnie za plecami.

I trzeba wracać do domu. To już nawet nie Snejk goni, co ja. Zimno.
Najpierw trzeba przejść przez łącznik.

On tylko tak groźnie wygląda. Kiedyś dobrze piło się tu wino, potem piwo. A potem już nic się nie piło, bo Straż Miejska nie miała poczucia humoru.
To tu spiłem Snejka winem, aż nie mógł trafić w schody, nie mówiąc o prawidłowym wskoczeniu na łóżko.

Zaraz gdy wyjdzie się z łącznika, po prawej stronie widać blok rodzinny. W pierwszej klatce mieszka Cycunia.

Cycunia jest śliczna i sama siebie zaskoczyła, bo twierdziła, że bycie matką to najgorsza fucha, jaka trafia się samicy. No i niemowlaki. Brzydkie, brudne, śmierdzące i wyjące. Nie muszę chyba mówić, jak bardzo zmieniło jej się po urodzeniu dzieciasa.

Moja klatunia jest trzecia.

Patrzę na blok i myślę, że fajnie byłoby napisać coś o sąsiadach. Fajni są. Może kiedyś.

No, parę kroków i jestem w domu. Snejk zaskoczył mnie, bo wrócił do domu razem ze mną. Zawsze umawialiśmy się w ten sposób, że on chodził swoją drogą, ja swoją, a na koniec jakoś schodziliśmy się albo i nie.

Tym razem szliśmy razem. I razem wróciliśmy.

Bo tak naprawdę to nie zimno nas przywiało.

Byliśmy głodni, jak cholera.

P.S.
Tym, którzy dobrnęli do końca notki należy się zadośćuczynienie. Dla was jedna z najlepszejszych pioseneczek na świecie.