Dziś zrobimy inaczej.
Nie ma co walczyć ze zwyczajem, który stopniowo wchodzi w naszą obyczajowość. Trudno. Spróbujmy go chociaż oswoić.

Osobiście nie lubię takich świąt, których główną ideą jest zwiększenie sprzedaży i wpływów z reklam. Inna sprawa, że w ogóle nie przepadam za świętami.
Uważam, że każda okazja, każdy dzień jest dobry, by okazać uczucie tym, na których nam zależy.

Doceniam jednak to, że dane święto w jakiś sposób porządkuje nasz styl życia (no głupie to zdanie, jednak chyba nie do końca).

Chodzi mi po głowie myśl, wg której moglibyśmy- jeśli już musimy- uczcić Walentynki (brr! Co za obleśne słowo!) wspomnieniem filmu, wiersza, powieści itd. zawierających w sobie właśnie „serce”. Zobaczmy, jak różne konflikty, oblicza miłości i nienawiści skupiają się wokół jednego z mięśni.

„Waleczne Serce” to dla mnie coś więcej, niż film. Choć uważam, że nie ma takich wartości, dla których trzeba poświęcić życie, to po obejrzeniu tego obrazu uważam, że tak. Może dlatego na wszelki wypadek trzeba wybijać mi z głowy myśli o władzy; od razu posłałbym w bój oddziały, które odbiłyby coś tam. Ale tak poważniej: „Waleczne Serce” jest dla mnie fantastycznym połączeniem historii upadku i chwały, miłości i zdrady, chwytającej za serce przyjaźni, pogoni za niemożliwym, miłości przekraczającej śmierć. Godność. Pochwała wolności. A scena w której Wallace wykrzykuje przed śmiercią nieśmiertelne „Freeeeeedom!!!” sprawia, że coś się we mnie łamie.

„Gdzie serce twoje” to taka z pozoru banalna opowiastka o prostej dziewczynie z prowincji, która zachodzi z ciążę z mentalnym dzieciuchem, który zostawia swoją kobietę w supermarkecie i ucieka. Dziewczyna rodzi w sklepie i trafia do innej miejscowości. Dojrzewa, poznaje nowe miejsca, nowych ludzi. Ta prosta opowiastka jest dla mnie o tyle ważna, że w przystępny sposób pokazuje ludzi z zadupia, którzy chcieliby realizować się w swoich miejscowościach, lecz nie dano im żadnej szansy.
To również historia przyspieszonego dojrzewania związanego z nowym otoczeniem, nowymi obowiązkami. Prosty, lecz ładny film.

„Lwie Serce”, a w zasadzie „Samowolne oddalenie”, bo tak początkowo nazywał się ten film. Historia spod znaku van Damme`a, grającego legionistę, który dowiaduje się o śmierci swojego brata mieszkającego w US&A. Oczywiście jest to film spod znaku „kop ile wlezie”, ale jest w nim też drugie dno. Jakie, to sami zobaczcie. W każdym razie jest to rzecz, w której pod warstwą filmowej przemocy widać coś, o co warto walczyć: zabezpieczenie bytu najbliższych, bezbronnych, pozostałych bez ochrony. Wiecie, o co chodzi.

„Wzgórze Złamanych Serc”. Oprócz „Bez przebaczenia” nie widziałem żadnego filmu z Clintem Eastwoodem i jakoś żyję. Natomiast historia dowódcy, który dostaję za zadanie wyszkolenie gówniarstwa na marines zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Bo to nie tylko historia o kolejnym trepie, który na początku nienawidzi swoich podwładnych, by w jednej sekundzie pokochać ich. Zresztą zobaczcie sami. W każdym razie fajnie ogląda się trudne kształtowanie charakteru wydawałoby się już dawno ukształtowanego. Dochodzi do tego poczucie winy i takie tam. W każdym razie film, po obejrzeniu którego nie idzie się do kasy w niebie, by Bozia oddała dwie godziny straconego czasu.

Ciekawym Waszych wspominek z „sercowych” filmów, zdjęć, zdarzeń, książek, wierszy itd.