...mogę pisać.

W sensie, że pies mi uciekł ze spaceru. Ma drań 13 lat, a mimo to zapieprza, jak młodzieniaszek. Jasne, trochę zapasł się, słuch już nie ten, a leń w nim urósł, jak cholera. Ale to dalej ten sam bezczelny, ale kochany Snejk, co to potrafi wyczekać chwilę, by dostać co lepsze kąski.

W sumie ten wpis miał mieć tytuł “3M” (akurat z 3M mam ciekawe wspomnienie: było to, gdy pracowałem w firmie, która sprzedawała wodę okolicznym gminom, czy coś w tym stylu; nadeszły jednak nowe czasy i okazało się, że zarząd z politycznego nadania niekoniecznie umie odnaleźć się w nowych czasach; oczywiście wszystko zrzucana na “ordynarną zemstę polityczną”; w każdym razie doszło do tego, że firma zaczęła brać się za wszystko; znalazłem gdzieś ogłoszenie o przetargu na znaki drogowe w technologii 3M; poleciałem więc do lokalnego przedstawiciela tej firmy i udało się wynegocjować wspólny start w przetargu, co z uwagi na partnera tak naprawdę dawało pewniaka już na starcie; gdy prezes dowiedział się o tym odebrał mi sprawę i przekazał ją swojemu waflowi- efekt był taki, że 3M wycofała się ze współpracy), ale na pewno nie miał mówić o produktach tej firmy. Chodziło o Marzeny trzy. Ale nie chce mi się. Pewnie napiszę niedługo o nich. O tej, co zostawiła ślad we flaku i siedzi we Włoszech, o tej co zostawiła mi blizna na zewnętrznej części lewej dłoni i siedzi z trójką dzieci, no i tej, co siedzi gdzieś tam i zostawiła ślad już sam nie wiem gdzie. To znaczy zostawiła wiem gdzie, ale on się chyba zaciera. No dobra, nieważne, będę miał nastrój, napiszę więcej.

Póki co muchy gryzą jak cholera i pieprzą się na ekranie pobrudzonego monitora. Nawet nie chce mi się z nimi walczyć. I tak zawsze będą szybsze. Wytrzeć monitora też mi się nie chce przynajmniej dopóki coś widzę.

Co to miałem…
Ech, Wrocław, no tak. Ciężka sprawa. Przeprowadzać się, skoro wiem, że i tak bym tam nie wytrzymał? Pierdolę, nie.

A wiatr się zrywa i trzeba zamknąć okno. Chyba lać będzie.

Kończę na razie, może coś się z tego rozwinie, znaczy z wpisu.

No i Ania Dąbrowska ładnie gra i buczy. Ma duszę dziewczyna.

Snejk szczeka.

Wiesz Grzesiu, w sumie mówiłem, że rozwinę ten wpis, ale sam już nie wiem, no. No dobra, trochę rozwijam, choć nie wiem, jak toto się potoczy.

Pewnie pójdę jutro do kina na “Wall-E”. Z tych zajawek, które widziałem, jawi mi się historia, która jakoś nakłada się na ogólny nastrój.

A jeszcze Andrzej, ale nie Baribal, tylko ten, co to się połamał, znaczy pięć żeber zrobiło chrup, a nadgarstek zgrzyt, wymienił ze mną myśli i okazało się, że jednak wszystko przede mną. Znaczy tak sobie tłumaczę.

Tak jak tłumaczę sobie, że zacząłbym startować do Pikaczu, gdyby mieszkała najdalej sto kilosków ode mnie, ale nie jak teraz pińcet. No i tak to jest. A Kothibiro leci i coraz bardziej mi się nie chce:

No, zaraz wrócę. Chyba.