Najpierw edycja dzisiejsza:

We wpisie “Bracia. Dziesięć” napisałem coś takiego: “Nie potrafię ostatnio racjonalnie myśleć...Myślałem, by napisać na ten temat notkę, ale nie potrafię. W sumie odsyłam Was pod adres www.pomocdlarenaty.pl i bardzo proszę, byście tam skoczyli i… No dobra, proszę tylko o odwiedzenie tej strony i o nic więcej nie. W każdym razie Renatę znam jeszcze z czasów podstawówki i informacja o jej chorobie rzuciła mnie o ścianę i wywołała nienawiść wobec ludzi, którzy znęcając sie nad bliskimi cieszą się dobrym zdrowiem.”

Wczoraj w programie “Warto rozmawiać” zajęto się przypadkiem Reni i jest nadzieja na…No jest nadzieja. Nadzieja. Udało się zebrać trochę grosza. Może uda się. Może. Jest nadzieja. Nadzieja.

I jeśli mogę o coś prosić: wspomóżcie Renatkę.

www.pomocdlarenaty.pl

A teraz właściwy tekst

No i Griszeq załatwił mnie.
Bo ma rację, a ja nie lubię, gdy ktoś ma rację.
To znaczy dopuszczam, że może mieć, no ale nie za często, nie.
No ale dobra, niech tam będzie, zwłaszcza, że płynie mi z głośnika Mieczysław Fogg z Bumelantami.
A zatem niech dzieje się.

Są dni, gdy nie potrzebuję budzika. Tak było właśnie we wtorek.
Obudziłem się parę minut po piątej. Oczywiście na śniadanie kawa, bo jakżeby inaczej.
Do tego druga kawa, ale taka malutka.
Rzecz jasna bez cukru, bo to zabójstwo dla organizmu.

Dziś, myślę sobie nie jadę autobusem. Spacer do miejsca, które widzisz zajmuje jakieś dwadzieścia minut spokojnej autonogi.

To, że akurat widok jest ospały, to raczej specyfika tego miejsca, niż wyjątkowość chwili.
Może niezupełnie, bo są chwile tłoczne, czyli msze.

Trzeba zaznaczyć, że ta ulica nazywała się kiedyś Legnicka.

Po lewej stronie widzisz kościół.
Kiedyś odprowadzałem kuzynkę do domu, a była to godzina, kiedy autobusy już nie jeździły.
Akurat przechodziliśmy obok kościoła.
Drzwi otwarte, jasno, w środku mnóstwo ludzi coś mamrocze.
Kurczę, za późno na mszę, może DJ Rydzyk przyjechał?
A tu okazało się, że tego samego dnia JP2 nie żyje.
No tak, nie każdy ma ochotę siedzieć bezmyślnie przed telewizyjką i radyjkiem.
Natomiast ten tydzień PO, no to było coś tragicznego.
Plus tego wszystkiego był taki, że częściej spotykaliśmy się ze znajomymi w knajpach.

W samiuśkim dolnym lewym rogu widzicie (tak naprawdę trzeba się wpatrzeć) Jezu Kryst Nr Jeden. Jest drzewniany i sobie wisi na krzyżu. Jest opatulony czymś w rodzaju takiej wiaty. Brązowy jest. I piękny jak greckie rzeźby. A ponoć Jezu Kryst był taki brzydki sobie, jak mówili mi na Diskawery.

Tam trochę dalej za kościołem jest Jezu Kryst Nr Dwa. Kiedyś pisałem ci o nim, że ciągle ma pecha. Co jakiś czas odrąbują mu rękę i pan proboszczu musi załatwiać zapas dłoni.

Po prawej stronie, naprzeciwko kościoła, mamy miejsce kultu JP2.
Rośnie dąb wsadzony ku czci zmarłego.
Ludzie przychodzą, modlą się do JP2, zdarza się, że więcej ludzi jest w tym miejscu, niż pod Jezu Krystem.

To jaki w końcu ten polski katolicyzm jest?
Taki pogański, co?
Chyba.

A tak to miejsce wyglądało za “niemca”.

(Foto pochodzi ze strony www.galeria.lubin.pl, gdzie powinniście zobaczyć, jak Lubin zmieniał się na przestrzeni lat. I jak piękny był przed wojną)

To Jezu Kryst Nr Dwa

Rozmnożyło się tych tygrysów ponad miarę. Gdzie nie spojrzyć, tam kociaki.
Kociaki pokazują też głupotę ludzi.
Jedna z barmanek, taka, co to nakłada jedzenie, przyrządza je, skrobie i w ogólę grzebie w rzeczach jadalnych, w czasie przerwy śniadaniowej ujrzała takiego właśnie malca.
I nie wiem, czy laska była uczuciowa, czy głupia, dość że wzięła tego kotka dzikuska na ręcę i jęła go całować po zaślinionych oczkach.
Gdy się napieściła wróciła jak gdyby nic do pracy, a ja już wiem, gdzie za czeskiego boga nie zjem.

To kocię to efekt powrotu do domu.
Toto za kotkiem do tył bloku przy ulicy Kruczej. Ten blok, a raczej bloczysko, to fenomen sam w sobie. Co ja gadam, żaden fenomen. No dobra, pierdykło mi się, ale nie chce mi się edytować, a zatem niech będzie fenomen.
Dlaczego? A dlatego, że jest ostatnim budynkiem w ciągu czterech bloków.
Łącznie ma to jakieś dwieście metrów ze sporym hakiem.
A kotek to nawet haka nie ma.

Ta wiedźmińska kępa to nie posiadłość na przedmieściach. Musiałbym zwariować, by tak daleko łazić. Nawet biorąc pod uwagę, że mieszkam tam, gdzie Lubin zmienia swą szlachetną nazwę na Przylesie. Dlaczego akurat “Przylesie” to też ci pokazywałem, więc nie jojcz, że teraz nie powiem.
Poszukaj.
W końcu aż tak dużo wpisów to nie mam.
Kiedy miałem działeczkę chodziło się na nią ulicami Wrzosową, a jak ktoś miał fantazję, to wchodził w Ptasią, bo lubił dookoła.
Paru ludzi tu mieszka, trzeba przyznać: były poseł-dyrektor banku-były towarzysz sekretarz- były prezydent miasta- były wojewoda- w ogóle były.
Rządził lokalnym oddziałem PKO BP tak dobrze, że dostał zakaz wstępu na teren placówki.
Ale za to jego żona wygrała w toto lotka pięć tysięcy złotych.

Mieszka tu też była szefowa lubińskiego centrum kultury, były starosta, sporo lekarzy itd. Żaba też mieszka. I Tania. I Klopsik.
I nawet nie wiem, czyja to kępa. Pewnie Kępińskiego.

A to jest rosnąca nieopodal dwukolorowa odmiana orzecha przewłoskiego. Knyf polega na tym, że po wyschnięciu łupki owocu mają dwa kolory. Pierwszy, tradycyjny, oraz drugi, zielonkawy. Ciekawe, jak teraz będzie wyglądać reklama mebli orzechowych.

A to co jest?
No proszę cwaniaczki?
Tyle macie do powiedzenia, a ciekawe, czy wiecie co to za drzewo zapuszczające korzeń przy śmietniku stojących na chodniku. Niedaleko przychodni zresztą.

Ho, tu jesteśmy już na drugim końcu miasta. O ile mój koniec miasta znajduje się niedaleko drogi na Wrocław lub Legnicę- zależy gdzie chcesz jechać- to ten koniec, jest bliżej, to znaczy troszkę dalej, ale nie do końca, więc przyjmijmy, że takie bliiiiiiżej drogi na Zieloną Górę (jeśli wybierzesz się w prawo), albo jeśli chcesz to na Chocianów (w lewo), a nawet w kierunku Obory (noooo, to już prosto).

Cerkiew nam się buduje.
Pierwsza jest na ulicy 1- ego Maja. Niedaleko tylnego wejścia do byłego Defilu.
Obecnie świątynia znajduje się może piętnaście metrów od wytrzeźwiałki, co też można traktować, jako plus. Bo człowiek nie wielbłąd itd.

To jest właśnie widziana z tyłu cerkiew przy pierwszomajowej ulicy. Teraz z Defilu zrobiono bazar, zwany centrum handlowym, czy tam halą kupiecką. Weź przestań, obciach i porażka. Mogli zrobić z tego coś w rodzaju Starego Browaru, a stworzyli muzeum szczęk.

A teraz wracamy do kończonej właśnie cerkwi. Ten obrazek mógłby wystarczyć jako osobny wpis i pewnie wrócę do niego, bo w prawolewej półkuli powstają wspomnienia związane z tym obrazkiem. Ale o nich innym razem.

W każdym razie to co teraz widzicie, to tak: most, pod którym są tory, po których kolej udaje, że prowadzi ludzkie połączenia ciuchciuchowe.

Po lewej mamy park, o którym za chwilę. A po lewej najpierw wytrzeźwiałka, która w ten sposób prowadzi szkolenia dla lubinian, że w czasie imprez na powietrzu, jakiś cizio wrzeszczy ze sceny, że narkotyki są bueeee, i w ogóle sucks, no mają takie skutki: odczuwasz po nich podniecenie, masz zwiększone ciśnienie, czujesz, że możesz góry przenosić itd. I wtedy zastanawiasz się, kiedy ten cizio zacznie mówić o negatywnych skutkach jaranka.

Fakne, pardąsik, fajne jest też to, że ulica, którą widzisz, zaraz po dokładniunim remoncie została zamknięta dla ruchu. Dlaczego? Bo dlatego. No.

Pffff, tu pewnie polegnę.
To coś, to pewnie godło Lubina. Kurwa, ale obciach, pokazywać coś, o czym się nie wie.
A zresztą.
Rzecz ta, przyjmijmy, że godło, lub herb umieszczone jest na ścianie lubińskiego Sanepidu. Instytucja ta mieści się podobnie jak pierwaja cerkiew, czyli pierwszomajowej.
I to nawet nie daleko.
Bo to jest tak.
Jest cerkiew. Potem idziesz se od tej cerkwi w stronę rynku, o którym pisałem ci, a jeśli nie widziałeś to sorka, ale musisz se znaleźć, no.
No i ten, idziesz, czekaj, ile to idziesz…? Qurwa, no…No dobra, sto metrów.
I jest ten Sanepid.
No.
A trochę dalej jest ulica, na której był bazar. Też o nim pisałem. Poszukaj sobie.

Wracamy! Wracamy, ale już!
Widzisz ten kamyczek prawda?
Znajduje się w parku, nie inaczej. Popatrz wyżej, na to zdjęcie z zamkniętą ulicą, mostem i niewidocznymi pod nim torami. No.

I teraz tak. Ten kamyk leży dokładnie po lewej. Czyli tak, jakbyś robił to zdjęcie, to kamień jest obok ciebie.
Jest jednakowoż problemito, heh.
Bo od niedawna park, po którym z kuzynami popylaliśmy w piłeczkę, praliśmy się, był jakiś czas temu cmentarzem.
I stosunkowo niedawno ktoś postanowił, znaczy ktoś- władze miejskie pewnie- no ten ktoś postanowił, że będzie to Park Aliantów.
Grisza, ja ciebie naprawdę przepraszam, ale ja nie wiem, o co z tym chodzi.
Kiedy dowiem się, przylezę i pochwalę się.
Oczywiście przy użyciu przekleństw.

To jest wierzba, gdyby ktoś nie wiedział
Park Aliantów.

O!
Mięso! Znajome mięso się przypałętało!
Ty, Stopczyk, znasz jakiś przepis na gyrosa z kota?

Miasto magiczne, jakim jest Lubin nie oznacza, że rządzi nami magik mydlący oczy mieszkańcom. No dobra, tak jest. Przyznaję, rządzi nami magik. I mitoman.
Ale to nie on jest na poniższym zdjęciu.
Jabba The Hutt, bo o nim mowa zatarasował mi drogę wtedy, gdym się najmniej tego spodziewał!
Wkurzony byłem, bo coś mi się aparat nie chciał włączyć, a trza było mi się spieszyć, bo Jabba już odpalał wrotki.
Na szczęście zdążyłem, ale co odchorowałem to moje.

Sytuacja miała miejsce mniej więcej tutaj. Przyglądał się temu Terminakot , a jego zachowania zmusza mnie do delikatnego wycofania się z pytania skierowanego do Stopy, heh.
Nie wiedziałem, że na osiedlu Polne mieszkają tak dzielne zwierzęta. Cudne.
Kot. Przyjaciel człowieka. Jestem wzruszon.

A wiecie, że całkiem niedaleko jest siedziba lokalnej kablówki?
Tej, o której wam pisałem, i to niedawno?
No, tam gdzie pracuje ta laska, z cycuniem fajnym, tak.

Nie, kot nie został rozjechany. Szkoda.
To nie ten sam czarnuch, widziany koło Jabby na Polnym, lecz na Przylesiu.
Na ulicy…! Ptasiek. Stoi sobie, bo wie. A co wie? A bo ja wiem?
Przyjąłem, że wie.
W sumie to patrzył się.
Na co?
Na to coś na następnych zdjęciuniu.

Przyjrzyjcie się.
Widać coś oprócz cosia?
To jeszcze raz.

Uwielbiam to zdjęcie, choć dopiero co je zrobiłem.
To jest w ogóle coś, co poruszyła Ania i Griszeq, a ja dopiero zuważyłem.
To samotnie stojące drzewa.
Skąd to się bierze?
Nie wiem.
Choćbym nie wiem, w jaki sposób tłumaczył, jest to podświadome.

Wiesz, ta brzoza, która rośnie niedaleko mnie- ona jest piękna. Wrzuciłem ją sobie na tapetę w komputerku.
Zresztą kilka zdjęć niżej stoi brzoza. Też samotna.
Niedawno był dąb. Samotny.
Wielkie drzewa. Siła. Majestat. Samotne. Ochrona. Widzę takie drzewo i czuję, ja wiem? Szacunek? Podziw? Poczucie bezpieczeństwa?
Cholera wie.
To tak jak z różą. Kiedy żyje, uważam ją za śliczną. Kiedy jest martwa, zasuszona, jest piękna.
Podświadomie.

Kurczę, no to, to jest obraza dla złomiarzy, lub rzucone im wyzwanie!
Bo tak: to, co widzisz, to znaczy te trawy, drzewka i krzewy to torowisko.
Co prawda są zdaje się cztery tory jako tako utrzymane, ale pozostałe…
Normalnie agroturystyka.
Szczaw jest. Kto tęskni za zupą szczawiową proszony o przyjazd do Lubina.
Z Warszawy wyjeżdżamy PKSem od 16.30, w Lubinie jesteśmy ok. 1- ej w nocy. Potem dziesięć minut piechotką ulicą pierwszomajową.
Aż do końca.
Widzisz tory i w lewo.
Zbierasz, po czym kładziesz się, jak to zwykle w agroturystyce bywa.
Wracasz do Warszawy ze specjalną, kolejową odmianą szczawiu.

Brzoza. Lubin. Przylesie. Wrzosowa. Znów samotna. Mejestatyczna.

No co, to koniec na dzisiaj, nie?

W tym miejscu prośba do Admina- Ty, weź to wrzuć w widoczne miejsce, co? Powstało mi coś zupełnie innego.

Nie, żebym się prosił. Na to jestem zbyt honorowy.

Dlatego błagaaaaaaaaaaaaaaam!

:-)

PS Pozdrowienia dla Delilah!

No i jestem!