Niektórzy znają sprawę z “Warto rozmawiać” komisarza Pospieszalskiego, za co niechętnie jestem mu wdzięczny:-)

I powiedzmy sobie szczerze: sprawa niezbyt by mnie przejęła, gdyby nie to, że sprawa dotyczy koleżanki jeszcze ze szkoły.

Nie była to jakaś wielka przyjaźń, raczej dobra znajomość.

Organizowaliśmy szkolne dyskoteki, uroczystości, czasem zwykłe głupoty, byle tylko w szare szkolne życie wnieść trochę koloru.

Czasem udawało się, czasem nie. Ale bilans wyszedł na plus.

Potem jakoś drogi rozeszły się, jak to po ukończeniu szkoły.

No i po latach spotkaliśmy się. Ja wchodziłem do autobusu, a ona wychodziła z niego.

“Kurczę, ale z tej Renaty lacha”- wiecie, jak to samce tylko na jeden temat.

A potem? Potem dostałem maila z informacją i linkiem, że Renata umiera.

I tąpnęło mną. Czułem, jakbym zapadał się w sobie.

To, że Renata umiera, nie znaczy, że tak jest. Bo znaleźli się ludzie, którzy pomagają.

Koncerty, aukcje.

Drobne sumy.

Pięć złotych.

Dziesięć.

Różnie.

Dlatego proszę Was: kliknijcie na banner i pomóżcie Renacie!

A jeśli wrzucicie go do siebie, wielkie dzięki.