Czas:

Zdarzyło się to dawno, dawno temu, w czasach, gdy Złotousty, wtedy kędzierzawy, pozbył się już ostatecznie nadziei na północnoeuropejskie strawberry fields forever, bowiem nie osiągnął jeszcze światowego poziomu łelkam sekretary rajs, co przy jego aktualnym wówczas, poziomie non abla , nie pozwoliło mu na objęcie prestiżowego stanowiska operatora traktora.

Dodajmy, traktora o globalnej renomie; ciągnika marki Massey Ferguson!

Wobec takich przeciwności, jedynym satysfakcjonującym rozwiązaniem był powrót do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych … gdzie bez-tęsknoty i bez-myślenia, do tych, co mają tak za tak – nie za nie, bez światło-cienia… i znalezienie odpowiedniego zajęcia na ojczyzny łonie, gdzie każdy kwiatek powie wierszyk Zosi, każda jej gwiazdka piosnkę zanuci…,

Powrót to raz, a przekonanie ufnych i dobrych autochtonów, aby dali mu posadę godną jego osoby, to dwa.

Choć, jak się wkrótce miało okazać, przy jego gadanie, nie skrepowanej już gorsetem non abla, zdobycie godziwej posady w ojczyźnie, było znacznie łatwiejsze niż przekonanie Gunnara Farmera z Larkollen, by ten posadził go na ciągniku.
No i nie wymagało aż takich kompetencji.

Powyższe tło historyczne może nie jest tak istotne dla akcji, jak wiadomość, że Bill Gates nie był jeszcze wówczas absolutnym numero uno, przez co komputer w domu był rzadką ekstrawagancją, ale autor, jak zwykle, nie mógł się pohamować.

Miejsce:

Zdarzyło się to w krainie (vide: wieszcze, raz jeszcze) zamieszkałej przez ludzi, mających bezgraniczne i niczym nieuzasadnione zaufanie do wszystkiego najlepszego.
Tak bezgraniczna to ufność, że nawet normalne oraz pewne, w ościennych regionach, nadejście pory śniegów i mrozów, nie mieści się w głowach tutejszej ludności.
W głowach przepełnionych wiarą w wieczne, rozśpiewane skowronkami lato.

Dzieje się to w miejscu, w którym nadejście zimy zaskakuje od zawsze, powodując chaos gdzie indziej rzadko spotykany.
W miejscu w którym anomalie stanowią normę.

Zatem załatwiliśmy już i czas i miejsce, teraz uwaga!...Cisza na planie…akcja!

Akcja:

Scena 1:

Pod wieczór, w drugi dzień Bożego Narodzenia, rozlega się nieśmiałe pukanie do drzwi, a następnie, ktoś nie czekając na zaproszenie, bezceremonialnie pakuje się wprost do pokoju chłopaków.
To znudzony świętami Hubert, nie zawsze uroczy synek sąsiadów, z racji specyficznego kształtu uszu, zwany Radarem.

Tata chłopaków niby od niechcenia obserwujący sytuację, słyszy taką oto konwersację:

- „ O cześć Hubercik, co dostałeś pod choinkę?”

- „ Czapkę, skarpety od mamy i paczkę z pracy taty…”

- „Łał...a to… skąd macie?” – oniemiały gość, wskazuje na stojący na biurku wyczesany na ful zestaw komputerowy z wszelkimi możliwymi peryferiami i bajerami.

- „ Jak to skąd…od świętego Mikołaja”

- „ No, nie mogę?...Ha!...Ha!...Ha!...Nie wiecie, że Mikołaja nie ma!”

- „Aleś Ty głupi Radar! Jak to nie ma? To niby skąd mamy taki komputer?
Od taty?
Przecież nasz tata nie ma tyle kasy… Nie to co twój!
Popatrz jaki mamy telewizorek maleńki…i jakie stare i zniszczone książki…”

- “A wy macie olbrzymi monitor a wasze książki są kolorowe i pachnące nowością....
i macie maszynę do zmywania naczyń ...a my jej nie mamy.
Twojego tatę, to stać na coś takiego, a naszego? Bez jaj.”

- “No to sam widzisz, że to musi być od świętego Mikołaja.
Napisaliśmy list, to dostaliśmy! Tata zna adres.
A że ty nie napisałeś, to dostałeś skarpety od mamy i paczkę słodyczy z biura, ty nic nie kapujesz…”

W trakcie tej kanonady argumentów tata zauważa przedziwne zjawisko; Hubercik z wolna zaczyna pobłyskiwać niczym jarzeniówka, najpierw migotliwie i rachitycznie, jakby niezdecydowanie, aby w końcu zajaśnieć najprawdziwszym światłem:

- “Psze pana… a mógłby pan dać mojej mamie adres do świętego Mikołaja?”

Scena 2:

Następnego dnia, w sklepiku osiedlowym tata niespodziewanie natyka się na panią sąsiadkę wraz ze swoim wieczornym gościem.
Na niezauważalne wymknięcie nie pozwala mu czujność radarów Radara, które namierzając jego obecność, alarmują:

- “Psze pana!!! Niech pan wytłumaczy mamie, bo ja już nie mam sił !!!”

Nie jest dobrze; mama Huberta, to kobieta obrotna, zaradna, świetnie orientująca się w świecie w którym żyć jej przyszło i co ważniejsze, w konfiturach tego świata…
a do tego wygadana jak mało kto.
I rzeczywiście, pani sąsiadka korzystając z nadarzającej się okazji (wykorzystywanie okazji to jej specjalność), natychmiast przypuszcza atak:

- “Co też za bzdury naopowiadał pan Hubciowi? Orientuje się pan, że my staramy się wychowywać go nowocześnie, bez tych wszystkich głupot i zabobonów…
a pan co? Zupełnie jak dziecko!!”

- “No niezupełnie, droga pani.
Pani pozwoli, że wyjaśnię:
zazwyczaj w okresie przedświątecznym, trafia mi się niespodziewanie jakiś ekstra lukratywny kontrakt i co się za tym idzie, nieplanowana i łatwa kasa.
Oczywiście mógłbym ją wydać na coś nieodzownie praktycznego;
wymienić samochód na nowy albo kupić zmywarkę, lecz okoliczności świadczą niezbicie o tym, że nie jest to zdarzenie normalne, że dzieje się coś nadzwyczajnego.

Pieniądze te są jakby darowane na specjalny cel.
Na odrobinę szaleństwa, na które na co dzień nie odważyłbym się nigdy. Nie byłoby mnie na nie stać.
Nie mogę tych pieniędzy wydać na coś całkiem trywialnego choć potrzebnego!

Tak dla przykładu; ostatnio, jak pani wie, startowałem w przetargu ogłoszonym przez ***.
Kontrahent cymesik, solidny i pewny. Podmiot państwowy!

Sama pani wtedy orzekła: bez wuja, koneksji, zajęcy, ustawki, bakszyszów, kolacyjek i prowizji – żadnych szans.

I co? Wygrałem!
Nie jest to cud?...”

Gdy tata kończył perorować, katem oka dojrzał coś, co wykluczało możliwość dokonania podmiany na porodówce.
Pani sąsiadka błysnęła i zajarzyła zupełnie tak samo jak jej bystre dzieciątko.
No może światłem nieco bardziej przytłumionym, lecz mimo to wyraźnym…