Czym jest, a czym będzie TXT? Jaką drogą pójdziemy? Te kwestie, podniesione przez Lorenzo w tekście Zgubny nałóg TxT? będą tematem kolejnych notek w naszej debacie.

Ogólną ocenę obecnej sytuacji i “momentu dziejowego” TXT zawarłem we wcześniejszym komentarzu u Lorenzo.

Lorenzo poruszył też aktualny i niezwykle ważny aspekt całej sprawy, mianowicie traktowanie TXT jako miejsca terapii, odreagowywania itp.

Widzę tu dwie zasadnicze przyczyny problemu, którym, wbrew pozorom, dość łatwo zaradzić. Ale o tym za chwilę.

Pierwszą przyczyną jest pokutująca nadal tradycja traktowania bloga jako osobistego pamiętnika, co “samoczynnie” prowokuje piszącego do bardzo osobistego stylu – w stopniu zależnym od osobistych skłonności do osobistego stylu w ogóle, bo jedni mają tego sporo, inni trochę, a jeszcze inni niemal wcale. Co ciekawe, ludzie często spierają się w istocie o “dozwolony” stopień “intymności” wypowiedzi, zapominając, że tego nie da się i nie należy “standaryzować”, a rozwiązanie problemu znajduje się gdzie indziej, o czym takoż dalej.

Proszę zwrócić uwagę, że w istocie nawet duże blogowiska, jak Salon24, tkwią po uszy w tej anachronicznej formule pomieszania pamiętnikarstwa i publicystyki. Widzę w tym brak zrozumienia, że nadszedł (już dawno) czas, by zdefiniować na nowo co jest czym, i zaprzestać mieszania różnych światów, gdyż wychodzi z tego mieszania całkowicie niestrawny groch z kapustą.

Tak dochodzimy do drugiej przyczyny, gdyż poza pierwszą (tradycją blogowania jako pisania wręcz intymnego pamiętnika), mamy i drugą, wynikającą z faktu pokutującej formuły blogowiska, które pomimo stosowanego zwyczajowo podziału na kategorie tematyczne, nadal zawiera te wszystkie kategorie jako składowe jednej całości – widocznej zwykle jako strona główna blogowiska.

W ten sposób otrzymujemy “ustawowo” pomieszane ze sobą teksty o polityce, seksie, gotowaniu, historii, podróżach, wspomnieniach, do tego jeszcze poezja i misz-masz gotowy, ponieważ zupełnie transparentnie ci sami dyskutanci przechodzą od tematu do tematu, od klimatu do klimatu, atmosfera sejmowa miesza się z kuchenną, teatralna z klubową, prywatna z publiczną, itd. itp.

Taka formuła działa na krótką metę, gdyż szybko się przejada. “Mieszanka firmowa” to zdecydowanie nie jest danie do spożywania na codzień. A tak właśnie działa dotąd TXT.

Teraz do konkluzji. Gdy zakładaliśmy TXT, mieliśmy pełną świadomość, że taka formuła szybko się tu wyczerpie, jednak dla uniknięcia “szoku przesiadki”, ze względu na siłę przyzwyczajeń zaproszonych, uznaliśmy, że na początek lepsza wyczerpana formuła, ale dobrze znana, niż zupełnie nowa i nieoswojona.

Przyszedł czas, by pójść dalej. Napiszę o tym wkrótce szerzej, tutaj zapodam rzecz jedynie hasłowo, dla sprowokowania dyskusji, której byłbym ciekaw.

TXT będzie się rozwijać przez pączkowanie, nie poprzez nieustanny wzrost ilościowy skali “TXT-matki”. Widzę dwa podstawowe kierunki takiego rozwoju.

Pierwszy byłby taki, że sama matryca-TXT-matka zmieni formułę przez podział na kilka powiązanych sub-blogowisk, dzięki czemu, zachowując integralność środowiska, realne stanie się wyraźne oddzielenie przestrzeni debaty o sprawach publicznych od przestrzeni stricte klubowej czy kuchennej itp. oraz od przestrzeni bardzo osobistej, czyli tej blogo-pierwotnej, pamiętnikarskiej. Taki podział wydaje się jedynym skutecznym sposobem wyjścia poza anachroniczną formułę blogo-grocho-kapusty i położenia podwalin pod to, co nazywamy mediami obywatelskimi.

Drugi kierunek byłby taki, że zamiast pompować TXT-matkę do rozmiarów stadionu dyskusyjnego (co jak już wiemy prowadzi jedynie do eskalacji i dominacji klimatów stadionowych głównie), będziemy inicjować powstawanie kolejnych, odrębnych własnościowo blogowisk “na licencji” TXT.

Oba zarysowane w skrócie kierunki rozwoju pozwalają z jednej strony na budowanie najlepszej (najbardziej czytelnej dla odbiorców i uczestników) struktury, a z drugiej stanowią praktyczną metodę uruchamiania drzemiącego w ludziach potencjału. Jednym pasuje współdziałanie w zespole ale inni najlepiej czują się jako liderzy własnego zespołu. Zamiast więc odchodzić z powodu “organicznego” uczulenia na bycie pod czyjąś “redakcją”, ci z nas, którzy mają zdolności i skłonności do urządzania świata po swojemu, mogliby skorzystać z potencjału sieci TXT, jednocześnie zachowując suwerenność na własnym terenie.

Opisana w skrócie koncepcja jest projektem internetowych “miast-państw” połączonych w konfederację. Tak właśnie widzimy przyszłość tego co zainicjowaliśmy, zakładając TXT.

W imieniu Redakcji TXT – s e r g i u s z