Ja mam już dużo osób “po tamtej stronie” i był czas,że uważałam,że po prostu się z nimi spotkam i jestem na to gotowa.Dopóki rok temu nie poczułam się bardzo źle – przed burzą,miałam taki właśnie strach,że zaraz umrę.No i oczywiście wcale nie chciałam – to był czerwiec i myślałam sobie,że może by tak po wakacjach :))) i że tyle jeszcze miejsc nie widziałam…
Ja wiem,że to strasznie trudne dla tych,którzy zostali…ale chyba jednak coś w tym jest,że wybrańcy Bogów umierają młodo

że ktoś bliski mi umrze. I sobie myślę, jak wtedy zareaguję, co będę myślał, jak będę się zachowywał, jak źle mi będzie.
W ogóle dziwne, bo takie wizje śmierci róznych osób czy z rodziny czy przyjaciół mam w miarę często i od dawna.
Kurde, nie jest to zbyt fajne, trochę przerażające.
Zastanawiam się czy inni też tak mają.

Pozdrówka.

Ja nawet nie wiem, czy mam się śmierci bać, bo ona była zawsze w moim domu normalnościa, często jej doświadczałam, wielu bliskich straciłam.

Nie, chyba się jej nie boje, ale nie chce by była częstmy gościem w moim domu, jak chyba każdy.

Dziecko żyje, ale nigdy nie pozna matki, to jest przykre.

Pozdrawiam serdecznie.

Do odejścia przygotowujemy sie cały czas. Ważne żeby nie żałować, że się czegos nie zrobilo, a mogło. Tylko tym się martwię.
I chyba nie chcialbym powtarzac jeszcze raz tego samego. Cieszę się z tego co jest.
Chociaż zawsze jak ktoś (czy coś) odchodzi to smutno. Żałuję każdego umierajacego dnia.
Pozdrawiam

Kiedy możemy się na nią przygotować, gdy jej już oczekujemy, jest łatwiej.

Gdy przychodzi jak złodziej wyrywa coś, co mogło by kwitnąć, czujemy ból i niedosyt.

Dobrze żeś zauważył, by niczego nie żałować, by zrobić wszystko, czego się chciało dokonać, to jest pewnie ta pełnia życia.

Pozdrawiam.

Los nie wyrywa spośród nas jak zlodziej. To my tak sądzimy.
Poruszyłaś bardzo trudny element mojego widzenia świata.
Bo, że żal to normalne i oczywiste. Ale czy mamy prawo mówić, że to w niewłaściwym momencie?
Że zapytam.Czy mamy prawo (w jakim zakresie) oceniać, orzekać, próbować zrozumieć (nie wiem jak to precyzyjnie wyrazić) zakres doznań dziecka autystycznego, czy w inny sposób upośledzonego? Czy uważasz, że dostarczanie takiemu dziecku dodatkowych wrażeń jest dobrem, czy złem?
Mnie bardzo trudno to pojąć. Chyba kobietom łatwiej. Mężczyźni walcza o swe przekonania. Dlatego np. często tracą wiarę kiedy świat, ludzie, czy instytucje są inne niż ich przekonania.
Dlatego wydaje mi sie, że należy żałować ( jako rodzaju empatii wobec zaniku czegoś, ale nie należy tego zaniku wartościować.
Ale może nie mam racji?

Chyba zgadzam się z przytoczona opinią o. Bocheńskiego. Przyznam, że juz w kilku miejscach Jego zdanie okazywalo się trafne i celne.
Gdzieś napisałem, że to pewnie dlatego, że był człowiekiem spełnionym; w odpowiednim czasie robił to co do niego należało. I to z pasją. “Nie bądźcie mdli…”.
Pozdrawiam serdecznie

Ta co zabiera tych, którzy mieli przed sobą jeszcze kupe lat, albo nawet nie zdążyli oczu otworzyć po raz pierwszy smuci najbardziej, im są nam bliżsi, tym cierpimy więcej. Ironio, smucą się i cierpią ci pozostaja żywi, a może ci co odeszli są tam szczęśliwi, a my smucimy się bo zostaliśmy żywi bez nich?
Ja osobiście nie boję się śmierci, a nawet mam przeczucie, że moment na mnie jeszcze odległy.
Boje się o dzieci, o matkę, bo chcę by jeszcze zaznała szczęścia, tak poważnie boję się tylko o jedną osobę, bo za młoda, za dobra, za kochana, za utęskniona by miała już odejść.
Najbardziej przeżyłam smierć babci, która miała największy wpływ na moje wychowanie, była mi bardzo bliska, zmarła tuż przed moją maturą, nawet nie pojechałam na stypę, wracałam do domu samotnie 20 km.
Pamiętam, że gdy dotarłam do kaplicy, zapłakałam i wszyscy zamilkli, nikt nie płakał, patrzyli na mnie, bo chyba tak jest, że na pogrzebach poza smutkiem za zmarłym, najbardziej wzrusza nas smutek tych, którzy byli ze zmarłym najbliżej.
Nawet pisząc to, po tylu latach, nadal czuję ten smutek i łzy cisną się do oczu.

pozdrawiam
Ania