“To jest moja decyzja, kiedy pojadę”, powiedział prezydent, a jego minister dodał, że: “Rząd postanowił urządzić kolejny spektakl”. Tego ministra poniekąd lubię, bo kupuje wina po pięć stów za flachę, czyli robi to, co zrobiłbym i ja, gdyby w referacie płacili mi nieco więcej.

Po tym krótkim wstępie zwrócę uwagę na prawą kolumnę mojego bloga, gdzie wczoraj został zapisany następujący fragment: “Kiedy pojawiły się głosy, że blogerowi musiało o coś chodzić, zaczął zastanawiać się, czy oni aby nie mieli trochę racji. Zrobiło mu się głupio, że wcześniej sam na to nie wpadł, i że znowu dowiaduje się od innych. Teraz było już za późno, właśnie minął granice królestwa, po tym jak wczoraj wyruszył w drogę”.

W sumie nic specjalnego, w dodatku bez kontynuacji, niemniej jakoś tam cieszy następstwo czasu w ostatnim zdaniu, bo chociaż Pan Marquez* zrobił to o wiele lepiej, to zawsze odczuwam małą frajdę, kiedy po napisaniu uda się przeczytać bez wstrętu. Albo ze wstrętem, ale znośnym.

Ruszam w drogę. Ruszam, a jako że nie mam w blogosferze jakiegoś “swojego” miejsca, nie potrafię powiedzieć, gdzie wyląduję. Zawsze najbliżej było mi do salonu24, bo tam zaczynałem, tam przeżyłem największe przygody, i tam wydarzyło się wszystko nowe. Przyjaciół zapraszam do salonu24.

Na txt napisałem kilka tekstów, które nie mogły powstać w żadnym innym miejscu. Tylko tu coś mnie również natchnęło, żeby pisać o Kościele. Nigdy przedtem tego nie robiłem. Przyjmuję, że to cud. Dobrze pisało się na txt, oddaję cesarzowi, co cesarskie.

Trafiło mi się kilka rozczarowań, w tym jedno duże – takie zwykłe ludzkie, i cała masa miłych spotkań i rozmów. Z natury nie jestem gburowaty, proszę mi wierzyć na słowo, bywam za to niecierpliwy. Strasznie irytuje mnie komunikacyjna dezynwoltura i logiczne kuglarstwo. Urażonych zbyt szybkim przerwaniem debaty i pójściem w “przekomarzanki” – przepraszam.

Większość tekstów została napisana dla zgrywu i z czystej instynktownej złośliwości, której nie miałem ochoty trzymać na smyczy. Cieszę się, że kilka osób nadawało na podobnej fali. Pozdrawiam w tym momencie m.in. Sergiusza, Pino i Mad Doga (tak, tak:-)

Yassa gdzieś się zapodział, ale to przez niego zacząłem tu pisać. Lubię blogera Yassę i wpadłem go odwiedzić. Potem jakoś poszło. Z biegiem czasu byłem też coraz bardziej ciekawy jak zachowa się Igła. Czy zachował się w porządku? Igła, pozdrawiam i niech ci się wiedzie. Mam nadzieję, że nie masz wątpliwości, że piszę szczerze. Jesteś inny, niż podczas naszego ostatniego spotkania. Nie mówię, że to źle, stwierdzam wrażenie.

Kończy się rok, bawcie się siostry, wspomnijcie czasem referenta. Możecie wspominać źle. Część txt-owiczan szczerze i bezinteresownie znielubiłem i nie życzę im niczego. Może tego, żeby trzymali się ode mnie z daleka.

Czołem, dziękuję, było fajnie, jak to się mówi: “to jest moja decyzja, kiedy pojadę”. Rachunki uregulowane. Pominiętych z nazwiska w felietonie przepraszam albo nie przepraszam. Pa, Pa,

referent

—————————————-
*“Wiele lat później, stojąc naprzeciw plutonu egzekucyjnego, pułkownik Aureliano Buendia miał przypomnieć sobie to dalekie popołudnie, kiedy ojciec zabrał go z sobą do obozu Cyganów, żeby mu pokazać lód”.