Zmieniłem drogę i nie spotykam już trzech ruskich agentów. Teraz chodzę przez park, mijam drzewa i wiewiórki, czasem jakąś kaczkę albo pawia. Agenci dostali wolną rękę, może nawet uda im się w końcu odnaleźć zaginioną Ordynacką; zobaczymy albo nie zobaczymy.

Nowa droga wcale nie jest taka nowa. Wróciłem na nią po kilku latach. Nie wiem, czy zrobiłem dobrze; co jakiś czas zastanawiam się nad tym. Chyba jednak dobrze, alternatywy były gorsze albo ich jeszcze w ogóle nie było.

Chodzę inaczej. Skróciłem trasę, za bramą zagęszczam krok, do referatu docieram wcześniej. No i nie spotykam ruskich agentów…

Referenci nie zawsze są weseli i wylewni. Niekiedy potrzebują pomilczeć, odmówić dyskusji, zamknąć się w referacie. Oczywiście nie da się prowadzić bloga milcząc. Milcząc można obejrzeć film, przeczytać książkę albo porozmawiać z żoną. Na spacer można też pójść, ale już tylko pod warunkiem, że nikt nie zaczepi cię uprzejmym „dzień dobry” albo „szczęść Boże”. Chociaż „szczęść Boże” w parku się nie słyszy. Dawno temu w pewnym małym mieście daleko od Warszawy listonosz mówił: „Szczęść Boże”. Witał się urzędowym: „Dzień dobry, przyniosłem rentę”, a kiedy mu podziękowano i zostawiono w ręce drobne z końcówki, kłaniał się i odpowiadał: „Szczęść Boże”. Chciałem napisać kryminał, w którym listonosz grałby rolę trupa; jego zwłoki miał znaleźć sąsiad dziadków, gdy w przydomowym ogródku ciął piwonie — polonistka wnuczka miała tego dnia imieniny. Listonosz leżał w rabatce; ktoś pchnął go nożem. Porozrzucane listy wyglądały jak przystrzyżone w kant kwiaty mutanty. Pusta torba wisiała na żywopłocie. Ostatecznie uśmierciłem jednak kelnera, zresztą też dobrego znajomego; przyszło mi do głowy, że nasz listonosz był przyzwoitym człowiekiem, nie należało mu się nawet w fikcji. Znalazłem stare robocze notatki, gdzie pisałem tak:

"Nie ma o czym myśleć, doszedł do wniosku pan Józef i złożył parasolkę (parasolka determinuje porę dnia itd.). Ciekawe! Czy wiatr wiał z prawej strony? Dzisiaj już tego nie pamiętał. Z całą pewnością jednak z prawej strony dobiegały go wówczas hałasy, które nie słabły, ale jednocześnie nie stawały się ani trochę wyraźniejsze, pomimo że pan Józef powoli zaczął iść w stronę ?????? (wpisz miejsc zbrodni). [...] Deszcz padał coraz słabiej, przez chmury przebijały się pierwsze promienie popołudniowego słońca (skoreluj z parasolką).

Na początku powieści trzeba uśmiercić listonosza. [...] Listonosz powinien czytać korespondencję, ale tylko kartki, bo jest uczciwy i nie otwiera listów. Całe miasto wie, że listonosz czyta kartki, bo wieczorem w barze opowiada, kto i skąd przesyła pozdrowienia. Listonosz stracił już przez to kilka przyjaźni. Listonosz ginie.

W mieście musi być kościół. Policja stanowi tylko tło; włącza się, kiedy jest to konieczne dla zachowania logiki śledztwa. Na końcu przepada wikary; ostatnie zdanie wikarego jest łącznikiem dla pierwszego zdania kryminału, który otwiera się opisem drogi pana Józefa. [...] Pan Józef znajduje trupa listonosza (tak kończy się pierwszy rozdział). Pierwszy rozdział to droga pana Józefa, podczas której przedstawia (odkrywa) się również miejsce akcji, na końcu rozdziału — trup. [...] Ostatnia część ostatniego rozdziału to również opis drogi pana Józefa, który w innym miejscu (obok kościoła) napotyka coś, co sugerowałoby, że znowu, jak w przypadku listonosza, za chwilę będzie trup (do końca nie jesteśmy pewni). Opis kościoła (Huysmans, Eco). [...]

— Przecież to mógł być każdy.
— Każdy mógł być tylko na początku. Teraz jest już tylko jeden, albo dwóch czy więcej, w każdym razie jest to ktoś konkretny. I jego trzeba szukać."

Jutro poniedziałek i znowu wyruszę w drogę. Dotrę do referatu nieznacznie spóźniony, choć wcześniej, dlatego że skróciłem trasę i zagęszczam krok. Za tydzień będzie niedziela, potem święta, jak w zeszłym roku. Zmiana drogi nic nie daje, utrapieniem są niedziele. Zatem, kochani, pozwólcie, że referent sobie teraz chwilę pomilczy.