Trochę dziwne wydaje mi się być to zestawienie Isakowicza-Zalewskiego i Terlikowskiego.

Dla mojej świadomości są to zupełnie różni ludzie.

Terlikowski jest irytujący i pretensjonalny a Isakowicz nie.

Terlikowski wydaje się być przesiąknięty swoimi ideami i potrafi stworzyć naprawdę karkołomne konstrukty myslowe, byleby tylko wyszło, że racja jest po jego stronie…

Isakowicz wydaje się być człowiekiem walczącym po prostu o prawdę, o jej ujawnienie, bez jakiegoś niepotrzebnego ideologizowania, czy pouczania …

To oczywiście tylko moje odczucia, odczucia i myśli które powstały na skutek kontaktów że tak powiem niebezpośrednich z tymi panami. Żadnego z nich niestety nie widziałem “na żywo”, więc nie mogłem tych odczuć za bardzo jak zweryfikować...

Jednak jakby na to nie patrzeć w moim sumieniu ci panowie nie istnieją... Choć w sumie może i istnieją ale nie są w nim jakimiś wyrzutami…
—————-

A swoją drogą ciekawe dlaczego z panem znowu nikt nie chce tu rozmawiać...

Jacek Ka ma rację całkowitą.

Wysoce cenię Isakowicza. Zarówno za jego niezłomość w czasach słusznie minionych, jak i za jego konsekwencę, odwagę i upór dziś. Muszę przyznać, że choć kupiłem, to nie przeczytałem nadal jego książki.

Jednak wiadomo, co gość robi: walczy o oczyszczenie polskiego Kościoła z ciężaru hipokryzji świętoszkowatych kolaborantów. O tak-tak, nie-nie. O prawdę.
Zabiega też o inne niepoprawne prawdy: np. o pamięć o ludobójstwie dokonanym przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach.

I robi to dobrze.

Nie daje się mu wytknąć ani nierzetelności, ani wykazać jakiejś mściwości czy innych niskich pobudek.

Pewnie wielu drażni. Cóż, prawda bywa drażliwa, zwłaszcza ta głoszona bezkompromisowo.

Ale co do tego ma Terlikowski?
On nie jest w sytuacji księdza Isakiewicza-Zaleskiego.
On jest popularnym publicystą katolickim.
Kolejnym artykułem nie ryzykuje swojej kariery — ale ją buduje. Jak widać ostatnio — dość skutecznie. Nie obnaża żadnych niepopularnych w jego środowisku prawd.

Nie.

Terlikowski trudni się propagowaniem chrześcijaństwa w wydaniu rzymskim, ale i (na polskie warunki) prawicowym. Tak, należy mu uznać za zasługę, że tam, gdzie katolicka lieberał-lewica pławi się w niuansach i dwuznacznościach, a toruńska rozgłośnia grzmi tubą potępienia i grozy, Terlikowski rzeczowo i do zmudzenia przypomina stanowisko Kościoła. Trzeba mu przyznać, że nie waha się także nawoływać do lustracji w Kościele.

Ale Terlikowski topi chrześcijaństwo w swojej nudnej i drażniącej moralistyce. Sorry, jak się czyta Terlikowskiego, to się odechciewa tej wiary. Jeśli ktoś chce głosić słowo Kościoła, powinien wiedzieć, że jest nim nade wszystko Dobra Nowina. I tylko w jej świetle moralistyka ma jakikolwiek sens. Inaczej wychodzi jakieś judaistyczne sześćset (czy ile tam mają) przykazań.

A na dodatek, nasz dziennikarz nieustannie łapie się nieuczciwych chwytów. Przeprowadzając wywiad, dominuje interlokutora swoimi przemądrzałościami, wciska mu własne poglądy, co najwyżej dodając retoryczne czyż nie?, by zrobić z wykładu niby-pytanie.
A w felietonach co i rusz powołuje się na jakieś badania bez podania źródeł, pomijając znane przeciwne wyniki badań itd, itp.
Manipuluje.

I nie przemawia na jego korzyść to, że Pacewicz & co. też manipulują i moralizują.
Tamci nie reprezentują Kościoła. Im wolno. I u nich to może być skuteczne.
A po tej stronie — każde kłamstewko kompromituje całość.

Podsumowując:
Pierwszy jest zaprawdę wyrzutem sumienia.
Drugi — na takiego się snobuje i z tego żyje.
Przy tym, robi to średnio co najwyżej.

mając w pamięci narzekania wyrusa na Terlikowskiego, ujęte w wymowną frazę, że “Terlikowski psuje mu (wyrusowi) robotę”, tym samym ułatwiając robotę np. nameste, mogę zgodzić się, że coś w tych zastrzeżeniach pod adresem Terlikowskiego jest.

Tyle, że to nie ma nic wspólnego z tematem głównym tekstu Pana Referenta, którego na razie nikt tu nie podjął.

Yassa, dostrzegam u Ciebie osłabienie formy. Twoje ukąszenia a także przymilenia grane wciąż na jednej strunie wyglądają już karykaturalnie, nie widzisz tego? Ani na porządnego klakiera ani na porządnego trolla tego nie wystarcza. Znam Twoje możliwości, więc piszę jak jest, no offense.

Teraz do meritum.

Panie Referencie, teza o tym, że kluczem są tu wyrzuty sumienia, jest atrakcyjna, ale czy trafna, to powątpiewam.

Jest też ryzykowna w tym sensie, że prowadzi do pośredniego posądzenia o manie coś za uszami wobec każdego, kto zgłasza jakieś zastrzeżenia, np. wobec działalności Terlikowskiego. Tymczasem taki wyrus ma poważne zastrzeżenia, choć wszystko wskazuje, że na innym tle niż pro-anty-lustracyjne.

Ponadto teza ta zawiera założenie, że za reakcjami obronnymi a może i za atakami stoi sumienie. Czy Pan nie przecenia ludzi? Ci, którzy latami trwają w fałszu, mają raczej zanik sumienia niż sumienie. To co nimi powoduje, to raczej strach, a nie głos sumienia. To może być wręcz tzw. zwierzęcy strach.

Natomiast, szczególnie w odniesieniu do ks. Isakowicza-Zaleskiego, zgadzam się, że jego niezłomna postawa wtedy i dziś, to nazywanie postaw po imieniu, bez pieprzonych eufemizmów, powoduje tzw. zgorszenie u przyuczonych do posiadania podwójnych odważników i noszenia masek na każdą okazję.

Dziś ludzie boją się jakby zdrajcy nazywać zdrajcą. Wolą mówić o słabości charakteru itp dyrdymałach. Nazywanie spraw po imieniu nie jest trendy. No ale zdrowe ryby płyną, prawda, pod prąd.

Opisał Pan jak odbiera Terlikowskiego i prawdopodobnie on rzeczywiście tak jest odbierany, a może nawet taki właśnie jest. I o to chodzi. Terlikowski jest prawdziwy; to co mówi jest zgodne z nauką Kościoła, nie jest niczym dziwnym, nie jest niczym strasznym. Może jest przeciwskuteczny, nie przeczę. Ma jednak odwagę, nie twierdzi, że skoro większość uważa inaczej, to on się dostosuje, bo takie są warunki; robi swoje. Nie kwestionuję, że ma Pan rację, podważając jego taktykę, tylko że mój tekst nie jest o taktyce. Taktyka nie wyznacza też jego postępowania. Jestem w niezręcznej sytuacji, nie chciałbym przechodzić na ocenę Terlikowskiego jako moralizatora itd. Przyznam się Panu, że Terlikowski często mnie samego przeraża. Czuję jednak do niego podziw i rozumiem, o czym mówi. Do głowy by mi nie przyszło wyzywać go od katofundamentalistów, gnid czy fanatyków. Bardziej martwią mnie spotkania z “rozmywaczami” rzeczywistości, kłamcami, hipokrytami, którzy mają kilka języków – każdy na inne okoliczności. Terlikowskiego się nie obawiam i wcale nie muszę się z nim zgadzać, żeby to powiedzieć.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Panie Yasso,

radę którą Pan przed chwilą dostał trzeba przyjąć. Na txt klimaty dworskie i klakierskie są nie do pomyślenia. Ludzie tu traktują każdego uczciwie i bez uprzedzeń, dokładnie czytają teksty, sofizmaty są im obce, są pokorni, mili, zawsze skłonni, żeby pomóc. Są również otwarci na rozmowy i nie jest dobrze, kiedy formułuje się zdania kategoryczne, bo to oznacza, że jest się bezczelnym, jest się fanatykiem, poucza się doświadczonych życiowo mentorów. Takie jajcarskie klimaty; czasami poniekąd je lubię, bo sporo można się nauczyć.

Proszę więc się ze mną nie zgadzać (w trosce o swoją reputację), a nawet kiedy będzie Pan przypadkiem uważał że mam rację i będzie chciał mi to powiedzieć (zawsze miło – dziękuję), koniecznie niech Pan zrobi to merytorycznie, podzieli wypowiedź na punkty, doda wyjaśnienie pojęć i podsumowanie. Tak jak to się robi na txt. Tam gdzie nie ma podwójnych standardów.

Pozdrawiam,
referent

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Trochę o tym pisałem w odpowiedzi dla Odysa i Sergiusza. Nie chodziło mi o utożsamienie postawy Terlikowskiego i Isakowicza. To jest niemożliwe, dzieli ich wiek, charakter działalności, dokonania, wiele ich dzieli. Może nawet w szczegółach dzielą ich poglądy. Nie wiem, aż tak dobrze ich nie znam, w ogóle ich nie znam, opieram się na obserwacjach.

Zastanawiał mnie mechanizm podejścia do człowieka, który publicznie broni swoich przekonań; pryncypialnie mówi tak-tak, nie-nie. Dlaczego ludzie tak alergicznie reagują na taką postawę, skąd to się bierze? Czy postawa mimozy, wekslująca swoje działanie na pragmatyczne “tak mi będzie wygodniej”, popłynę z prądem, daje podstawę do lepszej samooceny. Przeszedłem na stosunki osobiste, bo już głupieję i nie widzę innych możliwości. Nie chodzi przy tym o sytuacje, kiedy sami mamy coś na sumieniu. Możemy czuć solidarność środowiskową, znajomy może być taki, wreszcie my sami wymknęliśmy się sytuacji psim swędem i wcale nie mamy ochoty przyznać, że to było niedobre. Różnie może być.

Szkoda że muszę to ciągle powtarzać, ale z Terlikowskim nie trzeba się zgadzać, można mieć inne zdanie. Terlikowski ma jednak prawo opowiadania, jak według niego świat powinien wyglądać. Z tego co wiem, stanowisko Terlikowskiego w sprawie lustracji, aborcji, eutanazji, Unii Europejskiej – jest niszowe. Nie namawiam do Terlikowskiego.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

1. Myślę że może tak właśnie być, że Panowie są ofiarami kumulacji. “Trop kościelny” jest początkiem, za którym lawinowo posypały się inne – w sposób uzasadniony, czy nieuzasadniony, już nikt tego nie bada – zarzuty, i dziś Terlikowski i Isakowicz, to są ci, w których można walić jak w bęben, a nawet wypada walić. Niezależnie od tego co się dzieje. Przypominam sobie, że ktoś tu kwestionował użycie wobec Isakowicza pojęcia “zaszczucie”. A to jest właśnie element szczucia, modernistycznego szczucia, za pomocą wyrafinowanych manipulacji medialnych (mi.n.). Publiczność kwestionuje już nie tylko wypowiedzi światopoglądowe, w ogóle z nimi nie polemizuje; integralnie negowane są całe osoby, nadaje się im znaczenie symboliczne, przeobraża w swoisty fetysz. Dla przyzwoitości trzeba przyznać, że to samo zrobiliśmy z Michnikiem, mechanizm jest podobny – to mam na myśli.

2. Problem Kościoła jest rzeczywiście ważny. Może trochę go zbagatelizowałem, tylko rzuciłem sygnalne hasło. W sprawach lustracyjnych mamy przecież niesamowite sojusze, całkowicie poza meritum i aksjologią. Nasz Dziennik z Wyborczą; Życiński z Wielgusem. Niesamowite. Nawet w Sodomie było kilku sprawiedliwych.

Obawiam się, że będzie właśnie tak, jak przy nominacji Wielgusa. Kościół weźmie sprawę w swoje ręce, bo okaże się, że hierarchia zawiedzie. Paradoksalnie, zostaniemy w ramach zasad. To będzie fatalne, będzie oznaczało podziały, trudne do wyobrażenia, ale nie widzę inaczej. Skoro Benedykt był w stanie kilkunastu godzin ocenić możliwość inwestytury Wielgusa, a polski Kościół miał wątpliwości, to nie wynika z tego, że nie wiadomo jak jest – wynika, że nie wiemy co robić. Znowu jesteśmy przy relatywizmie. Niestety.

Ale o Kościele to ja ostrożnie; wiem mało, a powinienem jeszcze mniej. Ostrożnie.

3. Całkowicie zgadzam się z akapitem:

“Widzę tutaj po pierwsze fakt, że obaj nie owijają w bawełnę (o tym Pan pisze), co z marszu powoduje oklejenie ich nalepkami “fundamentalista”. To nie dziwi w świecie, w którym bierną zgodę na zło nazywa się tolerancją, a lęk przed ideowym samookreśleniem nazywa się postawą racjonalną, centrową lub podobnie.”

Celne ujęcie. Dokładnie tak to widzę.

Dobranoc,

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

zatem dobranoc lub dzień dobry (o tej godzinie to nic już nie wiadomo).

Pozdrawiam.

Przyszedłem do Pana, aby się z Panem pokłócić.

Ale jeszcze nie wiem czy dobrym, czy złym?
Poza tym, zasadzam się na Igłę w oczeretach. Zimno jak diabli i śmierdzi od rzeki.
To tylko w prozie tak fajnie, że “oczerety” ale stój w listopadzie po pas w wodzie z szablą w garści. Można kwadrans, ale tydzień?

to ja tylko dodam, choć Igła jeszcze nic nie wie, żeśmy dziś oba z Jackiem doszli do jakże odkrywczego wniosku, że czas skończyć te tam takie i się pogodzić. Bo to wiadomo, czy jutra człowiek doczeka? Jeszcze jak tydzień ze szablą we wodzie stoi?

widzę doskonale i cieszę się, że i Ty to dostrzegłeś.
Cieszę się, że nie na darmo deklarowałem semper fidelis i jestem Twoim Sancho Panchem Panie:)
Nie darmo posługiwałem się, doszczętnie już zużytą kalką youtubików i piątkowego wydania Gazety Wyborczej.
Cieszę się żeś użył przymiotnika karykaturalny. Bo to święta prawda. To jest karykaturalne.
Pytanie tylko; w jakim stopniu jestem wyjątkiem a w jakim podlegam ogólnej regule?
Jak byś miał jakiekolwiek wątpliwości to rzuć okiem na blog, w którym ostatnio się bawiłem:)
Tam masz wszystko w pigułce, włącznie z instruowaniem adminów.:)

Pozdrawiam serdecznie

o żesz Ty…:)))
To mi Pan radość sprawił!

Pozdrawiam serdecznie

Ps.
Znowu dostanie mi się za przymilanie, ale co tam:))

ja tylko gwoli sprostowania. W dużej mierze mam poglądy zbliżone do Terlikowskiego, mam tylko własny dylemat czy powinienem zabiegać, aby inni przyjęli moje poglądy za własne, a tak niejednokrotnie odbieram Terlikowskiego.

Poza tym mam wątpliwość czy mam prawo tak jednoznacznie oceniać moralność innych. Nawet przekonanie do własnych racji nie oznacza, ze znam wszystkie racje strony przeciwnej. Mozna to odebrać jako rozmywanie odpowiedzialności, ale ja mam zawsze pytajnik w głowie czyż mam prawo “rzucić kamieniem”?
Terlikowski rzuca bez zahamowań.

Nie oceniam czy to dobrze czy źle. Jeśli przyjąć, że rolą publicysty jest być wyrazistym to dobrze. Wszak jego teksty pobudzają do zastanowienia innych do żywej reakcji. Czyli poniekąd prowokuje do ataku. Akurat nie mnie.

Czy Pan pretenduje do tytulu ‘Demon Tekstowiska’ ?
‘Martwi mnie tylko, że nie został zauważony włączony przeze mnie automatyczny autocenzor, tonizer i spolegliwator.:) ‘
Został, Panie Yasso, został.

przecież ja wszystko widzę, nawet jeśli nie wszystko czytam, ewentualnie Maszynę wyślę na przeszpiegi, znaczy mam na myśli z grubsza, że jestem w tę i z powrotem nawet jeśli na to nie wyglądam, o.

Pozdrawiam

daję tylko sygnał, że czytam

w związku z cudem zwiastowanym przez Anioła, występuję z policji i wstępuję do Zakonu Braci Mniejszych. Może medytacje mnie wyciszą? Może będę w stanie krzewić Dobrą Nowinę?
Trochę obawiam się, że mogę zszargać dobre imię zgromadzenia; że mnie poniesie i znowu nagrzeszę:). Ale będę się starał.;)

Pozdrawiam Panów serdecznie a Igłę w szczególności:)

Późno i chyba wszystko co ważne w temacie zostało już powiedziane, ale…

Faktycznie – ja także oceniam (podobnie jak Pan w komentarzu) że zestawianie Terlikowskiego i Isakowicza nieszczęśliwe, bowiem to osoby mające wprawdzie za plecami tą samę instytucje, a w ustach te same słowa, ale…
Isakowicz to faktyczny obrońca prawdy. Niedyskutowalnej. Sam jest ta prawdą i ponosi tego konsekwencje. Nie podlega dyskusji to, o czym mówi. Dyskusja raczej dotyczy tego, czy powinien mówić. Czy przedstawienie prawdy jest rzeczywiście zawsze najlepszym wyjściem. Ale same fakty przez niego podawane, są niedyskutowalne. Czy Isakowicz wzbudza furię i złość? Nie sadzę. Uważam, że raczej możemy mówić o strachu. Jest niezwykle niewygodnym adwersarzem, bo absolutnie wiarygodnym i potwierdzającym to co mówi całym swoim życiem. Słuchając go, mam wrażenie że bedąc ateistą także by stał w obronie prawdy.
Mogę go nazwać fundamentalista prawdy. Czy to zarzut? Myślę, że komplement. Trzeba mieć swego rodzaju odwagę, by stawać do rozmowy z Isakowiczem. Powtórzę – rozmowy.

W kwestii Terlikowskiego – ja akurat zaliczam się do tej grupy, która potwierdza zdanie Wyrusa – Terlikowski robi dla KK złą robotę. Terlikowski bowiem nie tyle przedstawia zdanie KK, co z pogardą wyraża się o każdym innym. Nie zauważyłem, aby kiedykolwiek podjął się dyskusji. On zna najlepszą i jedyna właściwą wersję wszystkiego. Każda jego wypowiedź, to moralitet. Ponieważ, niestety, jest najcześciej zapraszanym do mediów “cywilnym człowiekiem Kościoła”, buduje wrażenie “arogancji Kościoła”. Ludzie bardzo często to przenoszą. Potem mamy zestawienie “Kościół – arogancja”.

Upraszczając – Wyrus czy Odys beda mi przedsatwiać stanowisko Kościoła, zachęcając do spróbowania spoglądania na świat ich (i Kościoła) oczami. Terlikowski jedynie powie mi, że jak nie patrze jak on, to jestem tępy i głupi chuj. A że użyje ładnych słów? Jakie to ma znaczenie. Jasne – można stwierdzić, że to mój problem z takim a nie innym odbiorem TT. Ale podobnie odbiera to całkiem spora grupa ludzi. W tym zakresie właśnie Terlikowski jest “antyskuteczny”.

Zgodzę sie chętnie, że Isakowicz jest dla wielu ludzi wyrzutem sumienia. Terlikowski – watpię, czy dla kogokolwiek.

Pozdrawiam Pana.

Jest Pan ofiarą przywiązywania wagi do didaskaliów.

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny

Został zauważony i doceniony. Przynajmniej przeze mnie.

Kłaniam się,
Dworzanin czujno – wspierający

PS. Yasso, mnie naprawdę chodziło o to, co napisałem. O odróżnienie Kościoła od prawicowości. Bo to nie to samo.
W kraju samych prawicowych radykałów kościoły mogą być puste. To jest łatwe do wyobrażenia.

Bynajmniej nie chodziło mi o czujne wspieranie. Kogokolwiek.

Jacek Jarecki wylądował!
Wrócił z Elby!

Ech, panie Referencie.
Jeszcze pańskie chełpliwie brzmiące proroctwa zaczyną się spełniać...

Więc powiem tylko tyle – z księdzem Isakowiczem mogę się nie zgadzać w wielu sprawach – ale – bez większego wahania złożyłbym w jego ręce swoje życie. Terlikowskiemu nie pożyczyłbym 200 złotych. Aż taka jest między nimi różnica.

Właściwie Zamiast Terlikowskiego mógłby Pan wstawić Michnika i tekst brzmiałby dla mnie równie sensownie.

Co się zaś tyczy ludzi-sumień – to dla mnie sumieniem może być Futrzak, Odys albo Referent. Ale raczej nie ksiądz Isakowicz i z pewnością nie Terlikowski.

Właśnie.

dopowiem.

Ks Isakowicz świadczy-/świadczył/.
Terlikowski tylko publikuje.

To są 2 różne światy.

Inaczej.
Jeżeli Terlikowski grzmi przeciw przerywaniu ciąży, to co najwyżej może sam świadczyć tylko tym, że ma 2 tuziny dzieci.
Co można oczywiście odwrócić i obśmiać.
No niech, se zawiąże.
I nie czepia się innych.

Ale nie ma 2 tuzinów.

Z tym Michnikiem to niezły argument.

Z sumieniem też racja.

Przemyślę i postaram się coś odpowiedzieć — wieczorem lub jutro.

Pozdrawiam

Panie Eumenesie, zawsze będę uważał, że ważniejsze jest to, co się mówi, a nie to jak się mówi. Mogę zgodzić się, że takie gadanie jest wówczas mało skuteczne albo dyskutant jest nieinteligentny, ale to inna sprawa. Dam Panu przykład. Kilka tekstów i komentarz na txt napisałem względnie agresywnym i prowokacyjnym tonem. Ludzie mnie nie lubili, nazwali: fanatykiem, fundamentalistą, chamem i bucem. Od wczoraj zrezygnowałem z tej maniery. Kilka osób potwierdziło, że bardziej mnie lubią i wcale tak głupio nie piszę. A ja opowiadam o tym samym, cały czas, nic się we mnie nie zmieniło. Pan mówi, że nie interesuje Pana towar, tylko opakowanie.

Porównywanie Terlikowskiego do Michnika jest pozbawione sensu. Myślę nawet, że obraża Pan Terlikowskiego.

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny

Pisze Pan

a dalej porównuje Pan to do opakowania, które zawiera przecież ten sam (pardą) towar, który może Pan przecież dostarczać luzem, a przynajmniej w opakowaniu zbiorczym, bez marketingowych umizgów, czy przeciwnie, prowokacji.

Ja Pana za opakowanie polubiłem od razu, traktując pierwsze pańskie kawałki na TXT jako serię próbną, takie teasery dla zdobycia rynku. Zresztą, po gwałtownym wzroście użycia słów pardą i prawda prez konfederatów widać, że pomysł był przedni i opakowanie super.

Potem, gdy zaczęły się rozmowy poważniejsze, opakowanie zaczęło skutecznie maskować charakter towaru i stąd rozczarowania, zwroty do producenta, reklamacje itp.

Ma Pan dwie półki w swoim kiosku:
Jedną z kolorowymi gadżetami do jednorazowego użytku i drugą, zapełnioną artykułami pierwszej potrzeby.
Siłą rzeczy, opakowania powinny być inne.

Co nie znaczy, że ma Pan tę pierwszą półkę zlikwidować. Szkoda by było.

Mam wrażnie że ewolucja obyczajowości w coraz mniejszym stopniu koreluje z dogmatami Kościoła.
Wyrażna tendencja do gloryfikacji jednostki, wolności indywidualnej, liberalizmu nie
znajduje oparcia w skostnialych dogmatach Kościola.
Nieugięta postawa KK w wielu kwestiach obyczajowości nie tyle odstrasza (może nawet imponowac stabilością przekazu) ale staje się dla wielu przeszkodą nie do pokonania.
Permanentne życie w grzechu, bo innego rozwiązania nie ma (np zwiazek z rozwodnikiem) staje sie balastem niewygodnym.
Odrzucanie moralizatorskich i kategorycznych slów potępienia wydaje się zupełnie zdrowym objawem. Odzucenie dogmatów KK, nie wiary w Boga .
Kościoły w Europie Zachodniej swiecą pustkami.

A w Polsce KK nie tlumaczy na kogo glosować?

Wszystko ładnie, tylko:

1. Dlaczego i na jakiej zasadzie “ewolucja obyczajowości” ma wpływać na dogmaty, choćby nawet skostniałe?
2. Czy Kościół bez swoich skostniałych dogmatów, to jeszcze Kościół, czy też może już niebieska tancbuda?
3. Skąd założenie, że trzeba należeć do Kościoła; można wybrać przecież życie w zgodzie z “kwestiami obyczajowości”.
4. Na czym polega i czy możliwa jest wiara w Boga (chrześcijan) po odrzuceniu dogmatów Kościoła Katolickiego?
5. Co jest złego w tym, że kościoły świecą pustkami? Niech świecą.

Kościół powinien wskazywać, że chrześcijanin głosuje na osoby, które będą w działalności publicznej reprezentować wartości zgodne z nauką Kościoła. Dla mnie to jest oczywiste. Tak działają np. prawdziwe partie chadeckie. Kościół dba o upowszechnianie swojej nauki również poprzez wpływ na życie publiczne. Nie angażuje się poprzez delegację swoich przedstawicieli (np. biskupi nie są senatorami), czy kierowanie organami władzy, ale wspiera odpowiednich ludzi. Krótko mówiąc, Kościół w Polsce tłumaczy na kogo głosować i bardzo dobrze, że tak robi. Przykładowo, ksiądz Popiełuszko opowiadał w swoich kazaniach o Solidarności i wolnej Polsce; ksiądz Tischner uchodził za kapelana Solidarności, ksiądz Isakowicz był kapelanem strajku w Nowej Hucie, a dziś deklaruje, że nie zagłosuje na Małego; biskup Życiński przestrzegał przed glosowaniem na nieodpowiedzialnych, frustratów i lustratorów; ojciec Rydzyk promował PiS, wcześniej LPR itd.

referent

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny

Hipoteza jest trafna, przy czym – nic za wszelką cenę. Kościół musi bronić swojej tożsamości. Pozdrawiam,

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny

Życiński też mówi głosem Kościoła, jak sądzę. Na tym polega wielkość, że w Kościele mieszczą się i Życiński, i Terlikowski, i Rydzyk, i Marek Jurek. Bo wszyscy akceptują “korpus”, wszyscy mają też szansę pary razy zgrzeszyć. Nie wiem, nie znam się na tym, ale tak mi się wydaje. Kościół ma już dwa tysiące lat; Terlikowskiego też przetrwa.

Co do skojarzenia chrześcijanin=katolik, to – jeśli uwaga jest do mnie – przyjmuję to na takiej zasadzie, na jakiej stwierdzam, że urodziłem się Polakiem, a nie Czechem, choć Czech niewątpliwie jest Europejczykiem, a nawet człowiekiem. Z kontekstu powinno wynikać, że nie kwestionuję chrześcijańskiego rodowodu prawosławnych (np.), odnoszę się natomiast do konkretnych sytuacji. Tylko o to mi chodzi.

Pozdr.,
referent
——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny

OK.

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny

Po pierwsze, zgadzam się. Najistotniejsza jest reakcja. Czy kazania moralisty pozostawiają jakiś ślad. Po części to, czy jakieś wnoski się ostaną, czy skończy się na pokrętnych usprawiedliwieniach i wyparciu, zależy od postawy odbiorców moralisty. Ich sumienie, ich odpowiedzialność.
Ale.
Po części jednak zależy od postawy samego głosiciela prawdy (lub innych wartości). I ta odpowiedzialność jest też spora.

Druga sprawa

Już pisałem, że nie o to idzie. T. wykłada dość ściśle naukę społeczną Kościoła, choć czasem miesza bez komentarza to, co jest oficjalnym stanowiskiem, z tym, co już nim nie jest. Nie jest więc schizmatykiem, czy heretykiem (o ile umiem to ocenić). Nie jest też gorszycielem w tym sensie, że nie znamy żadnego faktu podważającego zgodność jego praktyk z deklarowanymi poglądami.

Ale Ewangelia, Referencie szanowny, to nie jest moralizm. To DOBRA NOWINA. A dobrą nowiną nie jest przykazanie dla każdego, ale ratunek dla każdego. Zmartwychwstanie dla każdego. Brak lęku przed śmiercią ontologiczną, egzystencjalną — wolność. I spełnienie dla każdego. Miłość. Pełnia. Gratis.

Rzecz jasna, nie da się zaspokoić dzisiejszych mas chrześcijaństwem zaserwowanym w felietonach czy innych gazetowych tekścikach. To musi być dla jednych głupie, a dla innych gorszące. Musi piec, jak sól, parzyć jak światło.

Ale nie można, nie wolno, nie sposób — ograniczyć chrześcijaństwa do listy nakazów i zakazów moralnych.

Przyznam, że dawno już Terlikowskiego nie czytam, bo obrzydł mi zupełnie, dlatego nie sypnę z rękawa przykładem, którego się domagasz. Zresztą, jak widzisz, nie będzie łatwo w ogóle taki przykład znaleźć, bo mój główny zarzut nie odnosi się do tego, co nasz publicysta głosi, lecz czego nie głosi. Nie do tego, co jest, a do tego, czego brak.

Bo po prostu — pół chrześcijaństwa, to jak półprawda.

Na koniec zaś, kwestia trzecia:

Ja się o Kiszczaku (itp.) w ogóle tu nie wypowiadam. Bo on jest poza zagadnieniem. Sam Kiszczak do wiary się nie poczuwał, i nie poczuwa (chyba że coś przeoczyłem). Nie sposób z chrześcijaństwa i głoszenia Ewangelii rozliczać pogan. A nawet apostatów. To nonsens.
I proszę mi nie zarzucać, że piszę o Terlikowskim zbyt ostro, by zabrakło skali.
Są terminy pożyteczny idiota, głupiec, cwaniak, hipokryta, zdrajca, kanalia, zbrodniaż i wiele, wiele innych słów, od łagodniejszych do najostrzejszych. Słów, których staram się nie nadużywać, których mogę jednak użyć i czynię tak gdy chcę napisać o łajdaku, czy zbrodniażu.

Zresztą, tutaj bardzo dobrze pasuje postawa z notki Rozmowy:
Panowie są oczywiście, prawda, zdrajcami i komuszym pomiotem, ale nie mogę im odmówić, prawda, pewnej, że tak powiem… solidności.

Wróg, to wróg, koniec kropka. Ale przed niektórymi sojusznikami, strzeż nas Panie.

Zapewne.

Lecz gdyby prawdziwa była teza, że to radykalizm w sprawach seksu i małżeństwa (nieprawda, że JP2 nic nie zmienił — przemiana nauki Kościoła jest gigantyczna), lub innych kwestiach obyczajowych odstrasza wiernych
— Kościół katolicki pustoszałby na rzecz chrześcijan reformowanych.

Tymczasem — nie jest tak.

Na zachodzie kościoły luteran i kalwinistów są tak samo puste jak świątynie katolickie. Statystyki z Niemiec wskazują nawet, że katolików ubywa wolniej. Podczas gdy anglikanie wyświęcają kobiety a nawet aktywnych gejów na księży, w Anglii jest więcej praktykujących katolików niż anglikan.

Proszę mnie źle nie zrozumieć: to oczywiście nie jest głos tryumfalizmu, ale argument, że problem Kościoła nie leży bynajmniej w zbyt ostrej postawie w medialnych kwestiach aborcji, eutanazji, seksualności, nierozerwalności małżeństwa, celibatu, święceń kobiet, akceptacji i afirmacji różnorodnych -orientacji_ seksualnych itp.
Nie o to, nie o to.

Fakt – ale i to wskazuje na nieatrakcyjność postępowych i liberalnych wariantów chrześcijaństwa — skoro kilkaset tysięcy przyjezdnych katoli (reszta nie chadza do kościoła) to nagle więcej niż ich rodzimych wierzących praktykujących anglikan.

Idę o zakład, że nawet w zapaterostowskiej Hiszpanii przyjazd dwóch milionów Polaków nie wstrząsnąłby tamtejszym Kościołem.