Otóż właśnie – dziękuję za Pana komentarz. Dodam dwie uwagi.

Po pierwsze, moim zdaniem, w pewnym momencie na dalszy plan schodzi to, że ktoś – swoimi wypowiedziami albo postawą życiową – uświadamia nam błędy albo nikczemność; jest jak lustro. Chodzi też o reakcję i naukę jaką z tego wyciągamy dla siebie. Może być tak, że obsobaczymy moralistę, że wtrąca się w nie swoje sprawy (mimo, że wypowiedź jest in genere), ale mimo wszystko trafi coś do nas i będziemy w stanie – wobec siebie – uznać częściową rację albo rację. W przyszłości może złagodzimy furię w debacie publicznej. Zrozumieć i przyznać się do błędu, to prawidłowa reakcja, i nawet nie jest wstydliwa, jak sądzę. Może być jednak tak, że zareagujemy wściekłością, wybierzemy relatywizowanie, hipokryzję, zakłamanie, na pomoc przywołamy “trudne okoliczności”, konieczność pojechania za granicę, a zdarzy się, że powiemy nawet: “no tak, ale wówczas nie powstałoby moje wiekopomne dzieło”. To są reakcje obronne.

Druga sprawa jest taka, że faktycznie, rozmowa o Terlikowskim jest poza tematem, ale skoro już Pan tak go ocenia, to proszę mi podać konkretny przykład, kiedy Terlikowski nie jest w zgodzie z nauką Kościoła (“nie głosi Ewangelii”). Chodzi Panu o to, że grzeszy, czy może jest schizmatykiem? Jeśli można, jakiś konkretny przykład, który będziemy mogli ocenić. Nie chodzi mi o wrażenia i subiektywne oceny, z którymi może być tak, że jesteście Panowie (Pan i Terlikowski) zwyczajnie w innych rejonach, ale jednak dalej w Kościele. Co oznacza, że w gruncie rzeczy powinien Pan o Terlikowskim mówić łagodniej niż o… powiedzmy Kiszczaku, a formułuje Pan w stosunku do Terlikowskiego zarzuty takiego kalibru, że za chwilę zabraknie Panu proporcji (np. dla oceny “wiary” Kiszczaka, którą potwierdzał prześladując przez wiele lat Kościół).

referent

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny