Wyobraźmy sobie teraz, że tego samego dnia żołnierze tej samej armii wymordowaliby 250.000 ludzi. To dopiero byłoby o czym pisać.

Otóż tyle właśnie mieszkańców Warszawy (w tym moja Matka) zginęło podczas tzw. powstania warszawskiego. I zamiast zgrozy – media pokazują to jako budujące wydarzenie „które przybliżyło zwycięstwo, umocniło hart ducha”, a WCzc. Jarosław Kaczyński chce ten dzień upamiętnić jako Święto Narodowe.

Mój protest przeciwko temu jest dwojaki: po pierwsze domagam się, by świętować rocznice zwycięstw, a nie klęsk. Kto bokserowi stale przypomina o przegranych walkach, ten szykuje następną porażkę...

A po drugie: bohaterska walka powstańców to jedno – a zbrodnicza głupota tych, co podjęli decyzję o powstaniu, to sprawa druga. Czcząc nie „bohaterów powstania” lecz samo „powstanie” stawiamy na piedestał GŁUPOTĘ.

WCzc.Jarosław Kaczyński brnie dalej – domagając się uznania daty wybuchu powstania za święto narodowe. Równie dobrze można by chcieć uznać za święto narodowe Indonezji datę wybuchu wulkanu Krakatau. Z tą różnicą, że za wybuch wulkanu Indonezyjczycy nie byli odpowiedzialni.

Prawdą jest, że powstańcy walczyli bohatersko – i powstańcom należy się chwała. Jednak co to ma wspólnego z czczeniem rocznicy wybuchu powstania? Jawajczycy też bohatersko walczyli z zalewającą ich lawą...

Przywódcy, którzy zdecydowali o wybuchu powstania – powinni trafić pod sąd wojenny. Tylko PRL-owcy tego zrobić nie mogli – a uczciwi Polacy nie chcieli tego robić – bo jakże popierać komunistów? Jest oczywiste, że komuniści potępiali to powstanie nie dlatego, że było głupotą – lecz dlatego, że było skierowane przeciwko nim; więc jak stawać z nimi w jednym szeregu.

W normalnym kraju pod sądem stanęli dowócy którzy poprowadzili do szarży Lekką Brygadę... Przywódcom powstania się upiekło. Ale żeby ich jeszcze gloryfikować???!!?