Z okazji 20 lecia wolnej Polski w redakcji „Dziennika” nadszedł czas refleksji i podsumowań, także nad sytuacją Kościoła w kraju. Według redaktora naczelnego Roberta Krasowskiego żyjemy w społecznym raju na ziemi, gdzie doszło do trwałego pokoju, a nie tymczasowego rozejmu między państwem a kościołem. I rzekomo to jest korzystne dla obu stron.

Miły i wyważony artykuł, aż chciałoby się przyznać redaktorowi rację. Nie żyjemy w państwie wyznaniowym, ani w rozwiązłej obyczajowo Holandii. Znaleźliśmy złoty środek i to przede wszystkim dzięki ogromnej woli kompromisu Kościoła i prymasa Glempa.
Niestety jest to dość pobieżna ocena sytuacji, być może podyktowana niepewną przyszłością „Dziennika”, przez co nie można oddać się publicystyce w pełni, kiedy grunt pod nogami nie jest właściwie stabilny. Przede wszystkim pokój społeczny, a więc również kompromis, powinien uwzględniać światopogląd wszystkich obywateli, w tym także ateistów. Tymczasem glempowy pokój dotyczy jedynie poszczególnych frakcji kościelnych od liberalnego Tygodnika Powszechnego po toruńskiego ojca dyrektora włącznie. Ten kompromis między odłamami w Kościele to właśnie przyjęcie konkordatu i ustawy aborcyjnej w kształcie z 1993 roku. Jednak nazywanie tego porozumieniem społecznym jest daleko idącym nadużyciem.
Za państwo wyznaniowe można uznać kraj, w którym zasady i dogmaty religijne przekładają się na ustawodawstwo. W Polsce nie dochodzi do fuzji struktur państwa ze strukturami danego wyznania, a Kościół oficjalnie nie popiera żadnej politycznej partii. Zatem powstaje złudzenie, że biskupi nie mieszają się do polityki. W rzeczywistości nie ma takiej potrzeby, ponieważ zakładnikami kleru są wszystkie partie od PiSu i PO po SLD. Fakt, że teraz SLD wykrzykuje hasła liberalne obyczajowo nie ma najmniejszego znaczenia, bo jak był u władzy w gruncie rzeczy okazał się partią katolicką, w tym sensie, że nie zrobił nic wbrew woli hierarchów kościelnych. Trudno o kompromis właściwy i obiektywny w takim gronie, w którym reprezentowane są tylko i wyłącznie interesy katolików. W gruncie rzeczy pokój o którym pisze Krasowski funkcjonuje na płaszczyźnie państwa wyznaniowego, gdzie chrześcijańskie dogmaty przekładają się na ustawodawstwo: małżeństwa tylko heteroseksualne, zakaz aborcji, zakaz eutanazji, religia rzymskokatolicka w szkołach. A prawdziwego kompromisu nie będzie bo żyjemy w państwie demokratycznym, gdzie prawa dyktuje większość, w tym wypadku Kościół, który kształtuje poglądy większości społeczeństwa, przygotowuje gotowce dotyczące kwestii moralnych, więc żadna partia rządząca nie postąpi wbrew opinii biskupów. Jesteśmy zakładnikami kościoła, większość bezmyślnie wchłania jak gąbka niedzielne połajanki z ambony, po części z przyzwyczajenia, lenistwa, braku odwagi. A nawet jak nie wchłania z taką intensywnością jak kiedyś, to w odbiorze partii politycznych synonimem praktykującego obywatela jest wierzący katolik; polski stereotyp przez który jeszcze co najmniej przez jedno pokolenie będziemy tkwili w tej „kościołowej pułapce”.