Dziennik brzytwy się chwyta, którą jest Michał Cichy, który ma dać głośny efekt. Sam Dziennik, przypomnijmy sobie huczne zapowiedzi, miał zrewolucjonizować rynek prasowy w Polsce, łamiąc monopol Gazety Wyborczej na rynku codziennej prasy opiniotwórczej. Dziennikarze mieli być przede wszystkim niezależni, bo przecież konkurencji „nie jest wszystko jedno”, a to oznacza zaangażowanie i nie obiektywizm. Czytelnik w końcu mógł zacząć swobodnie oddychać kupując gazetę, która nie dyktuje jedynie słusznej linii. Jaka jest prawda, każdy widzi, a właściwie trudno ją zauważyć, bo Dziennik sprzedaje się na najniższym w historii poziomie poniżej 90 tys. egzemplarzy, czyli jest w przedsionku na prasowe cmentarzysko.

Kiedy już jasne stało się, że dobrymi intencjami i uciążliwą kampania reklamową nie da się przechwycić czytelników Wyborczej, a także nie udało się rozszerzyć grupy czytelniczej w Polsce w Springerze pojawiła się nerwowość, która ma coraz silniejsze i złośliwsze przerzuty na łamy jej opiniotwórczego produktu. Okazało się, że Gazeta z tradycjami, która stara się zawsze bronić zbioru swoich wartości jest bardziej wiarygodna niż Dziennik, którego linie przygotowano na podstawie badań fokusowych i zmieniano kilkakrotnie w zależności od tego, kto wygrał wybory. Czytelnik nie reagował na cenę, nie reagował na efekt nowości, w ogóle nie zareagował na tą prasową rewolucję i nadal czytał niewłaściwą gazetę.
Zatem kiedy jasne stało się, że układ sił na prasowym rynku pozostanie niezmieniony, a Dziennik został zdewaluowany do upokarzającej konkurencji z ultraprawicową, „oszołomiastą” Rzepą, springerowski opiniotwórczy produkt zaczął staczać się po merytorycznej równi pochyłej. Każda sprawa, niezależnie od jej istoty i sensu, która dawała możliwość dokopania konkurencji, i choćby na ułamek sekundy uwalniała od wszechobecnego w redakcji na Domaniewskiej „kompleksu Wyborczej”, musiała zostać wykorzystana bez względu na konsekwencje. Dlatego redaktorzy Dziennika weszli z buciorami w prywatne życie ciężarnej 14 letniej Agaty, ale jak zapewnia red.Karnowski zrobili to bardzo „subtelnie”, aby zarzucić Wyborczej…. wykorzystanie prywatnego dramatu w ideologicznej krucjacie. Teraz posuwają się jeszcze dalej ingerując w „prywatne życie” konkurencyjnej redakcji. W tym celu łapią odpadki, które przeszły definitywny rozwód z zespołem na Czerskiej i z ochotą przedstawią towarzystwo w negatywnym świetle przy okazji rewanżując sobie dawne prywatne urazy. Otóż wywiad Michalskiego z Cichym jest tego właśnie przykładem. Michalskiemu nie udaje się prowadzić rozmowy jedynie na tematy ideologiczne, genezy Gazety, spoiwa które łączy „towarzystwo”; Cichy od razu przechodzi do spraw personalnych, na pierwszy ogień idzie Agnieszka Kublik i Paweł Smoleński jako dziennikarskie hieny, które piszą na zamówienie. W dłuższej perspektywie oczywiście red. Cichy okazał się ich przeciwieństwem dlatego jest tam gdzie jest i mówi to co mówi, a może już niedługo na stałe zadomowi się na Domaniewskiej, kto wie?
Czy w taki sposób gazeta przywiązuje czytelników, buduje swój prestiż, wyrabia markę? Poprzez takie teksty i wywiady Dziennik chce być jakościowo lepszy od Wyborczej? Posługując się frustratem, który ma problemy emocjonalne i jest chory, cynicznie go wykorzystując. Michalski prowadzi już od dawna swoje prywatne wojenki z Michnikiem w każdej gazecie w jakiej publikuje. Ale moim zdaniem wyjdzie to przede wszystkim ze szkodą dla Dziennika. Dziennik jest jak PiS podczas kampanii wyborczej, nie ma do zaproponowania nic pozytywnego, jedynie pluje jadem na głównego konkurenta. Uważam, że linia którą przyjął Dziennik oddala ją od założonych pierwotnie celów.
Oczywiście nie mam zamiaru polemizować z tezami jakie uknuł Michalski z Cichym na temat ludzi z Agory, nie jest to cel mojego artykułu. Ale twierdzenie, które wyłania się niewprost z tego wywiadu, że prawdziwym, pełnokrwistym Polakiem może być tylko Moczar, a nie Polak żydowskiego pochodzenia jest obleśne. Polaryzowanie interesu polskiego i Żydów polskiego pochodzenia jest z gruntu fałszywe. Ja nie dziwie się, że Adam Michnik jako Polak żydowskiego pochodzenia, który dużo więcej zrobił dla Polski niż niejeden endekowski Polak, miał prawo w latach 90 obawiać się antysemityzmu ze strony polskiej prawicy, a zatem kokietować lewicę i postkomunistów. Ale wyciąganie z tego wniosku, że Gazeta Wyborcza nie nigdy nie reprezentowała interesów Polski i prawdziwych Polaków (za których potocznie uważa się czytelników Frondy, albo członków NOPu), tylko wąskiej żydowskiej loży jest obrzydliwe. Tak naprawdę wywiad Michalskiego próbuje wykluczyć Wyborczą jako doświadczenie polskie i doświadczenia Polaków. Nagle okazuje się, że największy konkurent Dziennika, nie jest w ogóle polską gazetą i w ogóle Polaków nie dotyczy. To gazeta żydowskiej mniejszości mieszkającej w Polsce, która mentalnie z naszym krajem nie mają nic wspólnego. Najgorsze w tym wywiadzie jest właśnie to co nie jest powiedziane wprost…