Zarówno chorym psychicznie, noworodkom, uspośledzonym, funkcjonuje mózg. Chociażby procesy poznawcze, nawet jeżeli nie ma realnej świadomości i kontaktu z rzeczywistością. Zakładadając jednak, że Eualana żyła przez te 17 lat, pytanie czy chciałaby tak żyć? Jeżeli nie ma szans na wyleczenie, a choroba skazuje człowieka na roślinną wegetację, jakieś “antyżycie”? Sąd Najwyższy stwierdził, że Eulana zapewne nie chciałaby żyć jak człowiek roślina i zezwolił ojcu na przerwanie karmienia.
A co do napierdalanki? To przede wszystkim wściekli katolicy zrobili prawdziwe piekło ojcu dziewczyny (podobnie jak u nas 14 letniej Agacie) już nie wspomnę o groźbie ekskomuniki o której wspominają watykańscy biskupi, zapaleniu świateł na Koloseum w ramach żałoby i całej szopki jaką urządził Berlusconi.

To znaczy, można było pokazać zdjęcia roześmianej, atrakcyjnej dziewczyny, którą na pierwszy rzut oka każdy lubi. I dlatego użyto jej do awantury.

Gdyby była schorowaną staruszką nikt by się nie zainteresował, że została odłączona, a i personel by się pewnie nie ociągał przez 17 lat.

Koleżanka z pracy dziś mi powiedziała, że tak postąpiono z jej babcią. Jednego dnia wieczorem wyszli od niej z oddziału, drugiego dnia przyszli — i jej już nie było.
Pytanie co się stało — odłączono ją od aparatury podtrzymującej życie. Przecież była stara.
Tu, u nas, w kraju ogarniętym przez klerofaszyzm, według nomenklatury sojuszników autora.

Mimo, żem katol i powinienem teoretycznie stać z transparentem “mordercy Eulany” czy jakoś tak, mam mieszane uczucia.

Sęk w tym, że postęp medycyny stawia nas wobec wyborów, które dotąd były poza naszym zasięgiem.

Dyskusja czy zygota ma duszę i prawa ludzkie miała zasięg marginalny, póki nie mieliśmy w ręku technologii łatwego usuwania ciąży w każdej fazie. Dyskusja, co i przez ile lat musi w człowieku nie działać, by uznać go za nieżywego, była bez sensu zaledwie kilka dziesięcioleci wstecz.

Życie i śmierć jeszcze niedawno były po prostu poza naszą władzą.

Z tą nową sytuacją trzeba się jakoś uporać.
A sama intuicja — zawodzi. Bo intuicja wykształca się przez stulecia doświadczeń. Tylko że takich doświadczeń dotąd nie było.

Jednego jestem pewien: groteskowa sytuacja, gdy w tej samej klinice ratuje się pięciomiesięcznego wcześniaka oraz wyskrobuje sześciomiesięczny płód — na dłuższą metę grozi katastrofą.

Kościół twierdzi, że nie wolno nam sięgać po władzę nad życiem i śmiercią. Nie wolno orzekać, kto ma prawo żyć, a kto nie ma (poza obroną własną i osób powierzonych). Pięknie. I ja się zgadzam.
Ale czy wolno w nieskończoność przedłużać życie?
Każdymi środkami?
W każdej sytuacji?

Niestety debata na ten temat napędza się wspomnianą już wyżej napierdalanką, a paliwa do niej dostarczają fotki ładnych dziewcząt które miały nieszczęście znaleźć się w śpiączce.
Nieładnymi i tak nikt się nie przejmuje.

Autora niniejszym przepraszam, że psuję wątek niejednoznaczną i zbyt długą wypowiedzią, która obniża temperaturę dyskusji, że w napierdalance nie biorę udziału.

Zadaję sobie te same pytania co Ty. I powiem ci, że czytanie tego co ludzie wypisują na ten temat na blogach wcale mi nie ułatwia znalezienia odpowiedzi.

A propos fotki Eluany:

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1356,title,Widzialam-Eluane-przed-smiercia-b...

Obawiam się, że odpowiedzi na najważniejsze pytania na blogach się nie znajdzie.

Dzięki za linkę.

Z powodów analogicznych do opisanych, nie zgadzam się z postawioną tam tezą (by pokazać przedśmiertne zdjęcia chorej).

Po prostu o kwestii życia i śmierci nie można decydować na podstawie wrażenia jakie wywołują zdjęcia.

też jestem przeciwna publikacji tych zdjęć, link wrzuciłam głównie dlatego, aby uzmysłowić zainteresowanym, że Eluana przed smiercią niewiele miała wspólnego z tą radosną dziewczyną ze zdjęć.

I zastanawia mnie jeszcze jedno….Czy gdyby założyć, że sprawy potoczyłyby się całkiem inaczej i Eluana po 18 latach obudziła się się ze śpiączki….czy miałaby szansę zaznać w życiu szczęścia?

Gdyby po latach Eluana obudziła się ze śpiączki byłby to być może cud, ale obawiam się, że głównie dla innych. Dla niej równie dobrze ów “cud” mógłby oznaczać koszmar, koszmar życia w ktorym nie potrafi się odnależć, w którym tylu rzeczy nie da się juz odrobić.

Czy odłączenie jej od aparatury sztucznie podtrzymującej życie było zabójstwem? Nie wiem….w takich przypadkach naprawdę trudno wyrokować. Wiem tylko, że dla bliskich Eluany wszystko to było wielka tragedią i wściekam się widząc, że jak zwykle zebrało się całe stadio hien gotowych na tej tragedii żerować.

Zgadzam się z większością wypowiedzi, zwłaszcza z wyważoną opinią Odysa (no może poza złośliwym ostatnim zdaniem pod moim adresem;-)), który przedstawia ten temat wieloznacznie, wykazując przy tym wysoki poziom empatii. Jest to bardzo trudna kwestia, która ma wiele aspektów moralno-etycznych, do tego każdy może spojrzeć na nią przez swój pryzmat i swoich doświadczeń. Chciałbym tylko zwrócić Wam uwagę, że mój tekst (jak sam tytuł wskazuje) dotyczy wykorzystania tej tragedii przez chociażby polskich publicystów katolickich, którzy już nie tylko na łamach ultraprawicowych mediów, ale także centrowych jak Dziennik (Bogumił Łoziński, we wczorajszym wydaniu tej gazety napisał artykuł z krzykliwym tytułem „Eluana Englaro została zamordowana”. Takiego tytułu spodziewałem się w „Naszym Dzienniku”, nie w Dzienniku.), rozszerzają definicję pewnych pojęć w myśl swojej religii, którą uznają za jedyne źródło wartości i jednocześnie odbierają prawo do dyskusji na ten temat, bo każdy interlokutor jest na starcie niemoralny i potępiony, z nim się nie rozmawia, tylko się go uświadamia. A skutek tego jest taki, że później wchodzi w życie prawo, jak na przykład ustawa aborcyjna z 1993r, którą określa się mianem kompromisu społecznego, mimo że w gruncie rzeczy jest to kompromis w ramach poszczególnych frakcji kościoła. Zobaczycie jak będzie z ustawą bioetyczną i in-vitro – Gowin zostanie namaszczony na bohatera narodowego, którego propozycja zostanie określona porozumiem społecznym, mimo że w gruncie rzeczy ten projekt ustawy jest napisany pod dyktando katechizmu. Staniemy się po prostu zakładnikami prawa kanonicznego we własnym kraju. Spór nazwijmy go„ateiści-katolicy” jest niesymetryczny, tzn. ateiści chcą zagwarantować pewną wolność ustawodawczą niczego katolikom nie nakazując; natomiast katolicy chcą możliwość wyboru odebrać, ograniczając współobywateli, którzy nie są katolikami. Przeczytajcie przytoczony przeze mnie artykuł to może będzie bardziej jasne, zobrazowane o co mi chodzi.

http://www.dziennik.pl/opinie/article316425/Eluana_Englaro_zostala_zamor...

Aha pisząc swój tekst nie chciałem brać udział ani tym bardziej prowokować jakiejś napierdalanki. Sam na miejscu ojca tej dziewczyny nie podjąłbym takiej decyzji, chyba dalej żyłbym złudzeniami, ale nie odbieram mu prawa do jej podjęcia, nie zabieram możliwości wyboru ani jemu, ani przede wszystkim Eluanie.

Ale ja żadnych intencji Ci nie dopisałem.

Zupełnie szczerze się zawstydziłem, że jak i autor, nie pamiętałem nawet imienia zmarłej Włoszki. Dlatego pozostawiłem je w moim komentarzu bez zmian, ku pamięci.

I zupełnie szczerze stanęła mi jednak w oczach gombrowiczowska plaża zuczków na plecach.

I o tym napisałem koślawo.

Pax vobiscum.

Czyli, wszystko jasne i dobrze, i cieszy mnie to.

Wiesz, ja jestem jak ten chłopiec co jedną wrzuca. I dziwi się, że pytać go można o sens. Zapewne tak będę wrzucać, bo widzę zawsze tę jedną w wodzie, a nie te miliony poza nią.

Ahimsa Odysie :)

dotycząca Pańskiego PS. Jeśli Pan oczywiście pozwoli.

Otóż śmierć jest bodaj jedyną nieuchronną konsekwencją życia. No, może poza podatkami.

Stąd jedyną rzeczą, na ktorą może sobie ewentualnie człowiek pozwolić, gdy idzie o tę nieuchronną ostateczność, to wybór jej charakteru – oczywiście jeśli człowiek w ogóle ma szansę na dokonanie wyboru. I chyba dlatego można mówić i pisać o “dobrej” czy “złej” śmierci, jako że idzie tu tylko o jej charakter.

Znamy z doświadczenia ból oraz cierpienia i nie chcemy ich doświadczać, szczególnie gdy idzie o śmierć. Natomiast jeśli o nią idzie, to jest ona – z punktu widzenia doświadczenia tabula rasa .

Pozdrawiam serdecznie

abwarten und Tee trinken

w znaczeniu eutanazji nie musi byc od razu, nie musi być tylko z powodu strachu przed cierpieniem.

Tak jak samobójstwo nie musi być tylko z tego powodu.
ja wierzę w coś takiego, jak wola życia i wierzę, że ta wola kiedyś ustaje.
Nie u wszystkich, ale u niektórych.

I to nie znaczy, że oni są w depresji, że są psychicznie chorzy czy że się boją cierpienia, nie o to chodzi.

I wydaje mi się, że decyzja o śmierci może być dojrzała, świadoma i przemyślana.
Nie jest to kaprys ni bunt.

No ale ja mam widać inne podejście do tych spraw niż większość sosób.

pzdr

Chyba niechcący namieszałem z tym określeniem.
Jednak eutanazja i dobra śmierć to nie jest to samo.
To pierwsze to po prostu śmierć bez cierpienia.
To drugie to coś więcej.
W dodatku wygląda na to, że każdy tą swoją dobrą śmierć wyobraża sobie trochę inaczej.
Widać to sprawa bardzo indywidualna.

Pozdrawiam dyskutantów.

Ja nie namawiam Pana do męczeńskiej śmierci. Ani do cierpienia.

Ja tutaj jedynie wzbraniam się przed stawianiem znaku równości między dobrem a brakiem cierpienia. Bo to dla mnie osobne zagadnienia, niepokrywające się.

Niezależnie od sondaży na ten temat.

Zresztą uznanie braku cierpienia za dobro może prowadzić do bardzo niebezpiecznych wniosków.

Natomiast do Pańskiego wywodu chciałbym jednak dodać pewne zastrzeżenie na marginesie: o ile mi wiadomo, w islamie męczennikiem jest bojownik, który zginął walcząc za wiarę. W chrześcijaństwie jest zupełnie inaczej: męczennikiem jest wierny niewinnie prześladowany, nieodwzajemniający przemocy.

Nawet początkujący krucjaty apel Urbana II nie czynił żołnierzy męczennikami, obiecywano im jedynie (aż) odpust zupełny.

Napisałem:

Myliłem się.
Znalazłem, dzięki Gretchen zresztą, następujący artykuł:
-> http://www.przeglad-tygodnik.pl/index.php?site=artykul&id=9740
Dyskutujemy filozoficznie o eutanazji, a tymczasem problem leży zupełnie gdzie indziej.
To jest kwestia zaufania.
A właściwie kryzysu zaufania na linii lekarz<->pacjent.
Czy raczej w tym przypadku lekarz<->rodzina pacjenta.
To tu jest problem!
I to nie przypadek, że w krajach o wysokiej kulturze medycznej (Benelux) problem eutanazji po prostu nie istnieje.

Nie dajmy sobie zrobić wody z mózgu.
Prawne uregulowania eutanazji to problem zastępczy.
Problem prawdziwy leży zupełnie gdzie indziej.
I tego nie da się załatwić jedną gównianą uchwałą, jak to próbują przedstawić politycy.