Ten szał trwal tak dlugo jak długo była karmiona butelką.
Potem przeszło bezpowrotnie.
Pusia jest drobniutka, ale bardzo puchata. Niestety na zdjęciach tego nie widać. Stąd jej imię.
Przez dlugi czas była najmniejszym kotem w naszym domu.
A charakterek ma czasami wredny. Jak się jej coś nie podoba potrafi pacnąć łapką – w naszym stadku tylko ona. Była tez bardzo zaprzyjaźniona z Kropcią – naszą suczką, której juz nie ma. Długo za nią tęskniła. Do dziś ma zwyczaj kłaść się na miejscu gdzie lubiła leżeć Kropcia.
Pusi prezentem dla mnie osobiscie jest scenka ze zdjęcia. Pusia wydaje taki smieszny kwik i wspina sie na framugę, odwraca głowę w moim kierunku i zawiszona czeka. Musę do nie podejśc, wziąć jej ciałko w dwie recę a wtedy ona upewniwszy się, że moje ręce są we właściwym miejscu odpycha się mocno od framugi i wpada w moje ręce całym swoim ciężarem, o ile w tym przypadku można mówić o ciężarze. Pusia nie wazy nawet 2 kilo.
A potem posapując każe mi się wypuścić z objęć i…ma spokój na dluzszy czas.
O. jeszcze jedna ciekawostka świadcząca o charakterze Pusi. Kiedy zasypiam na boku z ręką wsunietą pod poduszkę Pusia przychodzi, łapką wygrzebuje mi tę rękę, układa się tak by ręka znalazła sie pod jej bródka, a jesli jest niezadowolona z ułożenia, gwaltownym ruchem łapki przysuwa sobie moją rekę do pasującej jej pozycji.. Wzdycha i zasypia. Śpi tak jakieś kilka minut i kiedy zrobi jej się zbyt ciepło opuszcza mnie bez słowa. Ku mojej zresztą uldze, bo Pusia ma w sobie takie coś, że grzeje jak całkiem spory piecyk. To tez tylko jej cecha charakterystyczna.
No, nagadałam sie o Pusi. Ale warta tego!

Pozdrawiam Agawo serdecznie!

Bibeloty, szkło, lampy, porcelana, płyty CD, nawet książki w miejscach inne niż wąski regał – POD KULCZEM! Uwaga, koty potrafią otworzyć każde drzwi!
Większość roslin doniczkowych biednym miejskim kotom służy za ogródek, zwłaszcza gdy pada na nie słoneczko.
Serwety, obrusy – świetnie nadaja się do ściagania na podłogę, i kopania w nich, a nastepnie solidnego wyspania się.
Na sto le po posiłku, jesli nikt z zywych doroslych nie znajduje sie w poblizu – nalezy wszystko co sie da postrącać najlepiej wieszając się na obrusie.

Zwłaszcza małe kociaki uwielbiają takie jazdy. Huśtanie sie na firankach i zaslonach, jazda na wiszącej lampie jesli nieostroznie zainstalowaliśmy taką z abażurem z tkaniny, lub nie daj Boże z papieru.

Choinka jest prawdziwym drzewem, idealnym do wspinaczki, na którym na dodatek rośnie niezliczona ilość zabawek.

Ale to wszystko drobiazg. Jedna cukierniczka więcej, jedna mniej – Ufko!
Czy cukierniczka przyjdzie cichutko, tak boczkiem pod twoje ramię, wtuli łepek pod pachę i zacznie mruczeć? Czy szorstkim języczkiem niemal wyliże Ci z miłości dziurę w duzym palcu u nogi kiedy własnie spisz? Czy potrafi tak figlować, że zmusi Cię bys sie rozesmiala, chociaż od rana masz ponury nastrój?
Czy budząc się rano poczujesz rozleniwiony ciężar cukierniczki wtulony gdzieś z boku w Twoje nogi i podniesie sie do połowy jedna powieka by powiedzieć Ci, jeszcze nie, jeszcze ni wstawaj?

U mnie w domu tez czasem fruwają słowa niezbyt parlamentarne gdy szkoda wydaje się zbyt duża. Ale przecież niemal natychmiast o niej zapominamy. I kto z nas, kociarzy, dzis pamięta te dziesiątki ulubionych, niezbędnych, cennych, ładnych, potrzebnych koniecznie rzeczy – które pewnego dnia zakończyły swój żywot? A te mruczące, drapiące, niszczące obicia i meble, mordki kochane, śliczności nasze, pyszczki wielkookie – są przy nas, zapatrzone w nas, czule, wierne, troskliwe i szcześliwe.

To małe życie obok nas… a niech szlag trafi cukierniczkę! Będziesz miała następną, jeszcze ładniejsza!
Pozdrawienia z cukrem!

Mysle, że koty, które nie znają innego śwuata jak ten, w którym się wychowaly i nawet nie wiedzą, że on istnieje czuja się szczęśliwe, jeśli człowiek im na topozwoli, tam gdzie są.
Z pewnością są bardziej bezpieczne.
Po moich kotach nie widzę żadnych cech znerwicowania i niepokoju. A w dzieciństwie, gdy sama i nasze koty biegalismy po ogrodach, bywalo tak jak opisujesz. I tamte koty umialy się bać, były nieufne, czasem agresywne.

Niie wiem co jest kocim szczęściem. Ale staram się by każde życie, każde, w pobliżu mnie było radosne a przynajmniej zadowolone. Moje zwierzaki żyją raczej dlugo – więc chyba mam prawo przypuszczać, że wywiązuję się dobrze z przyjętej na siebie odpowiedzialności.
Może dlatego, że moja Babcia kiedys powiedziala mojej Mamie narzekajacej, że Babcia przekarmia naszego psa i jest za gruby: – Nieważne czy jest za gruby, gruby czy chudy – ma być szczęśliwy. A on jak widzisz, jest szczęśliwy.

Pozdrawiam Algo serdecznie

PS Czytałam Twój ostatni tekst.
Jesteś kobietą i pisz o tym – bo… takich kobiet coraz mniej!

Wszelkie udawanie, brak szczerości, próby naginania – zawsze wychodzą czlowiekowi bokiem.
Jesteś kobietą madrą i kobiecą – to rzadkie i piękne. I stać Cię na nadzwyczajną szczerość. Potrafisz mówić o sprawach osobistych, wstydliwych czy inmtymnych tak naturalnie i pięknie. Twój język jest językiem prawdy. I to jest najcenniejsze. Nie daj sobie tego zamienić na nic innego.
Czytam o Twoich wahaniach, rozterkach, wątpliwościach i widzę dobro, pewność, solidność – mało jest takich ludzi, jeszcze mniej takich kobiet.
\Jarecki ze swoją wrazliwością i pięknoduchostwem miał wielkie szczęście!

Pozdrawiam serdecznie

pS Mam nadzieje, że nie przeczyta!

i komentarze ,,kocie” tyż, ja to niestety bardziej koci kibic, bo kota nigdy nie miałem, choć przez pewien czas j wtrakcie studiów jak na stancji mieszkałem, to zaprzyjaxniony kot przyłaził, z tym się wiąże, że trochę zdjęć w albumie oztsało po nim i pewna bardzo zabawna historia…
Ale pojawił się tam pies Iwan, zresztą zwierz szalony, no i kot przychodzić od sąsiadów przestał...
NO i jeszcze różne koty wiejskie znałem, u babci czy u innej rodziny.

Pozdrówka i czekam na dalsze ,,kocie” opowieści.

Prosze wszystkie kotki pozdrowic, lapki usciskac.
Pusie w szczegolnosci.

także te bratki Markowe obok

Pozdrawiam serdecznie

Pusia w pozycji “zastygniętej” na telewizorze to wdzięczny obiekt do fotografowania – jako, ze zastyga sobie tak na parę godzin dziennie, z małymi przerwami w trakcie zastygnięcia.
To ulubiony sport Pusi.

Jeszcze gdybym miała jakis przyzwoity sprzęt do robirnia zdjęć!

Pozdrawiam i zapraszam na następne kocie historyjki.

O kotach w blogu RRK więcej było, choćby jeszcze tu:

http://tekstowisko.com/ererka/53342.html

http://tekstowisko.com/ererka/53185.html

a w ogóle polecam kliknąć tag “koty”, ciekawe rzeczy nie tylko o kotach tam są:)

http://tekstowisko.com/tagi/koty.html

Mój tekst np.