Nicpoń napisał tekst, który nawet momentami był dość logiczny. To u niego rzadkość, więc tym bardziej warto pochwalić, zwłaszcza, że jak celnie ukuł eumenes tekst trąci typowym „socjalizmem wartości”, a więc państwowym przymusem w realizacji prawicowo-chrześcijańskich wartości.

Z jednej strony Nicpoń postuluje aby Państwo opiekowało się muzeami, zabytkami, finansowało telewizję publiczną (jako medium do kontaktu z obywatelami) wychowywało obywatela w określonym kodzie kulturowym, a z drugiej pisze:

“Ktoś może powiedzieć- no jak to, a jak Kowalskiego nie będzie stac na operacje to co ma zrobić? Umrzeć? Czasami tak bywa, ze i umrzeć. Tak juz, niestety, jest poukladany ten świat, że ludzie umierają. Choruja, starzeja się, ulegaja wypadkom, bywaja napadani z nozem. I umierają.
Oczywiście nikt Kowalskiemu nie broni sie ubezpieczać. Nikt nie broni innym wesprzeć Kowalskiego (tu dobrym rozwiazaniem instytucjonalnym sa kościoły i wspolnoty parafialne). Ale może sie zdarzyć tak, że Kowalski umrze, bo nie bedzie miał kasy na operację. Widać, tak musi byc.”

Abstrahując od tych wspólnot parafialnych (ilu cierpiącym można ulżyć zamiast budować te Łagiewniki, Lichenie itp.) warto wczytać się w te słowa. Warto, również dlatego, że Nicpoń deklaruje jeden system etyczny, który miałby być podstawą Państwa.

A więc Państwo może ci zabrać, żeby chronić swoje granice, żeby tworzyć kanały informacji i aby kręcić filmy o „Batorym pod Pskowem”. Ale nie może ci zabrać, żeby ratować życie twojego rodaka. Istnienie Państwa uzasadnia jakiś tam klin podatkowy, ale zdrowie i życie jego obywateli już tego nie uzasadnia.

W klasycznej hierarchii wartości, która jest podstawą współczesnej cywilizacji, na samym szczycie zawsze było życie, potem zdrowie, a potem własność. Często zastanawiano się na ile życie czy zdrowie drugiego człowieka uzasadnia przymus odebrania twojej własności. Na ile uzasadnia podatki. Tymczasem Nicpoń odpowiada na to pytanie twierdząco, jednocześnie wskazując, że w tej hierarchii najpierw jest telewizja publiczna potem własność, a życie ludzkie się de facto nie łapie. Zabiorę ci na „Batorego” ale nie na kroplówkę dla dziecka sąsiada. W sumie to chyba gorzej nawet niż komuch, ten przynajmniej żył utopią powszechnej szczęśliwości.

Pytanie jakie się wobec tego nasuwa, brzmi: po co właściwe jest Państwo? Co mi z tego, że będę mówił po polsku, jak nie stać mnie będzie na leczenie moich dzieci. I dojony będę przez firmę ubezpieczeniową, która uzyska nade mną władzę porównywalną z władzą państwową, a jej bankructwo oznaczać będzie, zaglądanie przeze nie do grobu. Nicpoń mówi do tych co nie traktują państwa jak dobra wspólnego i wisi im czy tu będą rządzić Ruscy czy Niemcy: “wypierdalaj tu jest Polska”.

A ja parafrazując mówię: wypierdalaj, bo dobro wspólne to ludzie którzy je tworzą, jak ci się nie podoba spierdalaj do buszu. Tam siedź i się ubezpieczaj. Krzyż na drogę. Wyspa Utopia już czeka.

Ja dobro wspólne traktuje, ze względu na formę samoorganizacji, po to by można było załatwić jakieś potrzeby wewnętrzne. Polityka zagraniczna prowadzona jest w celu (często prewencyjnej) ochrony polityki wewnętrznej. Pełni wobec niej rolę służebną. Coś jak ochroniarz, który wpuszcza ludzi do środka i pilnuje by się dresy z sąsiedniej wsi nie panoszyły na parkiecie. Istnienie potańcówki tylko dla ochroniarzy, jest z punktu widzenia reszty zupełnie bez sensu.

Podobnie samo idea Polski jako takiej, państwa, które jest dobrem samo w sobie, jest dla mnie tworem pokracznym i zupełnie pustym w środku. Jak ZSRR, gdzie przeczołgani przez Stalina kretyni wiwatują na cześć batiuszki, wspominając czasy, że byli potęgą. A przecież w przypływie alkoholowej szczerości, niejeden pijany sekretarz mógł krzyknąć: Najwyżej będziecie umierać, ale Związek Radziecki będzie trwać.

Tylko nikt nie zapyta po cholerę ten Związek Radziecki ma trwać i po cholerę człowiek zszedł kiedyś z drzewa zaczął tworzyć jakieś struktury. Co było najpierw chęć przetrwania generująca kolejne byty czy uwielbienie dla samego bytu o samego jego zarania.

A teraz sprawa druga.

Prawicowa myśl zawsze zaskakuje mnie pewną niekonsekwencją. Z jednej strony Panowie upajają się dogmatami Realpolityk, często cynicznie rechocząc, gdy jakiś lewak powołuje się na bliskie mu wartości, a z drugiej sami maja gęby pełne frazesów o wartościach własnych, które oczywiście nie tylko dotyczą ich samych, ale dotyczyć mają wszystkich bez wyjątków, ot choćby zakaz eutanazji. Ale to jeszcze nie wszystko.

Koncepcje skuteczności, kierowania się zimna logiką, odłożenia na bok emocji, czyli te wszystkie logiczne wywody utrzymane w niskiej temperaturze rodem z Najwyższego Czasu, mają być ostatecznym sztychem, którym myśl prawicowa (w konserwatywno-liberalnym sensie) przebije fantasmagorie lewicowców, centrolewicowców, takich jak ja czy eumenes, czy nawet centroprawicowców jak Futrzak (sorry chłopaki za unurzanie w tej różowe, niezmywalnej breji)

Wychodząc jednak z prostego dość założenia, że więcej jest ludzi głupich niż mądrych, więcej strachliwych niż odważnych i więcej podatnych na manipulacje niż niezależnych, warto zauważyć, że w takiej rzeczywistości myśl liberalna oparta na odwadze, zaradności i poleganiu na własnych umiejętnościach, z miejsca skazana jest jeżeli nie na porażkę, to co najmniej na start utrudniony. Zwłaszcza w Polsce, w której liberalizmu nigdy nie było

W każdym bowiem przypadku gdy w Polsce politykowi uda się wygrać wybory i często wbrew woli wyborców wprowadzi radykalne liberalne reformy to już za minutę czuje na sobie oddech rywala, który populistycznymi hasłami rodem z socjalizmu, czasami nawet wprost PRLowskiego, punktuje go niemiłosiernie, w tym sensie, że pozbawia go poparcia mas pracujących, a zwłaszcza niepracujących. Tak było z Buzkiem, Millerem, Kaczyńskim i Tuskiem. Innymi słowy tuż po wprowadzeniu owych reform, społeczeństwo judzone przez populistów/realistów/idealistów/utopistów, czyli ten nasz zmanipulowany suweren, chce więcej ochrony socjalnej, a setki Lepperów już tylko przebierają nogami, aby ów socjalizm wprowadzić.

Skoro jedyną alternatywą dla demokracji jest zaś mniejszy lub większy zamordyzm, to sytuacja staje się wręcz dramatyczna, bo z której by tu strony nie patrzeć trzymanie za mordę nie ma nic wspólnego z wolnością, a danie określonemu podmiotowi nieograniczonej władzy, to tak jak danie małpie brzytwy, która jeżeli się sama nie pokaleczy, to prędzej czy później zrobi to jej następca. Ryzyko tyranii, w przypadku władzy niehamowanej przez „check and balance” jest tak wysokie i tak często się w historii sprawdzało, że można de facto mówić już o pewności.

Jeżeli więc przyjmiemy, że Churchill miał rację co do demokracji, to myśl liberalna w sytuacji jest dość nieciekawej, bo w tym wadliwym ale najlepszym ustroju, nie ma zbyt wielkich szans na realizację.

Ale co z demokratycznymi państwami Zachodu, które na tle Polski ewidentnie są liberalne? Otóż jak nietrudno zauważyć kraje te są liberalne, bo liberalne jest społeczeństwo. Tak jak u nas większość chce ochrony socjalnej, tak u nich wola mieć wolność. Wydawałoby się więc, że jedynym ratunkiem dla liberałów, jest zaszczepienie ludziom, najlepiej już od małego, pewnych liberalnych dogmatów, co nieuchronnie wiąże się z edukacją. Ale liberałowie postulują szkoły prywatne, tudzież naukę indywidualną, zgodną z wolą rodziców w kontrze do odgórnej nauki Państwowej. Tymczasem skoro więcej jest w Polsce tych za ochroną socjalną, to jasne jest, że dzieci swych nie wychowają na liberałów, zwłaszcza że jest to przewaga na tyle duża, że nawet stachanowskie oddolne normy w płodzeniu potomstwa tego nie zniwelują. Prywatna nauka, zależna jedynie od rodziców swych pociech, tylko więc utrwali socjalne zdobycze i zakonserwuje status quo, a zdaje się, że konserwatystom nie o taki konserwatyzm chodzi. Jedynym ratunkiem jest więc przymusowe szkolenie państwowe, tak jak przymusowa polityka historyczna, postulowana choćby przez liberała Nicponia.

Ale tego jakoś liberałowie nie potrafią zrozumieć, przez co sami sobie w Polsce kręcą bat na własne plecy tudzież sznur, na którym ich lewica (ideologicznie) powiesi.

Z drugiej jednak strony wprowadzenie przymusowej nauki, a więc stosowanie recepty bynajmniej nie liberalnej, po to by nauczać o skuteczności liberalizmu byłoby sytuacją komiczną i co gorsza, przyznaniem się do klęski własnej ideologii,. Skoro bowiem liberalizmu można nauczyć tylko przymusem socjalistycznym, to cały ten liberalizm jest niczym innym, jak najzwyklejszą w świecie utopią.