Pomyśl, a będziesz wiedzial. Podobne pytania móglbym stawiac i Tobie. Co by z tego wyniklo? I to by bylo tyle w tym temacie.

Przyjmij prosze do wiadomości, ze wyrażam tylko i wylącznie moje stanowisko. Że robie to stosując taka, a nie inna konwencję, trudno. To też moja sprawa.

Możesz z tym dyskutować albo nie. To już jest Twoja sprawa.

Pozdrawiam serdecznie

Wyrusie, jak widzę zamiast dyskutować wybierasz negację każdej opinii.
Zagadnieniami z tworzeniem się religii od lat zajmuje się nauka. I niestety czy Ci się to podoba czy nie kazdy antropolog kultury przyzna rację temu co napisał Lorenzo.

Nie sposób nie zgodzić się z autorem, nawet gdy się nie jest antropologiem kultury. :)
Jednak ja wierzę, że istnieje …coś lub ktoś?Inaczej, wiem, czuję. Nie jestem fanatyczną wierną, zaślepiona instytucjami religijnymi. I nie jestem w stanie wytłumaczyć faktu, że wierzę, że wiem, że czuję...

intuicyjnie nie zgadzam się z Panem.
Aby nie zgodzić się intelektualnie, musiałbym wiedzieć, o czym Pan napisał. Bo stwierdzenie, że religia to inaczej wierzenia, nie tylko ma wszystkie wady ujęcia ignotum per ignotum, ale też wydaje się dość beztroską ucieczką od problemu fundamentalnego.
Muszę przyznać, że tylko co do jednego jestem przekonany – ujęcie Pana nie jest ujęciem teologicznym.
Natomiast czy jest ono socjologiczne, antropologiczne, semiotyczne czy filozoficzne? Nie wiem.
Myślę, że mimo wszystko nie da się tego wyjaśnić na poziomie wpisu w blogu. Chyba, że jest to ujęcie publicystyczne.
Ponieważ, różniąc się od Pana światopoglądowo, nie chcę się wdawać w jałowe spory (zbyt wiele lat mamy Panie Lorenzo, aby to miało wielki sens), poprzestanę na odesłaniu bibliograficznym, do pozycji, która ostatnio uporządkowała nieco moją wiedzę o religii, jako zjawisku społecznym. Nie chcę, przy tym, zawracać nikomu głowy Maxem Weberem, który dużo napisał, ale odpowiedzi na pytanie czym jest religia – odmówił, ani Emilem Durkheimem, który jakkolwiek był filarem gminy żydowskiej miasta Paryża, to jednak o religii pisał funkcjonalnie, co moim zdaniem jest podejściem nadto już ryzykownym. Mam na myśli książkę Petera Ludwiga Bergera Święty baldachim. Elementy socjologicznej teorii religii, której drugie wydanie ukazało się bodaj dwa lata temu.

Przeczytałem ją, chociaż socjologią religii się nie zajmuję, ale była mi potrzebna z innej okazji.
To jest dobra książka, moim zdaniem. Polecam ją tym chętniej, że zawiera myśl, która wyjaśnia dlaczego pośród socjologów religii równie łatwo spotkać ateusza jak i duchownego.

Berger napisał to tak:
Wywód zawarty w tej książce przeprowadzono w całości w układzie odniesienia teorii socjologicznej. Jeśli o to idzie, w wywodzie tym nigdzie nie można doszukiwać się żadnych teologicznych, ani antyteologicznych implikacji – jeżeli zaś ktokolwiek uwierzyłby, że takie implikacje są obecne sub rosa, to mogę go jedynie zapewnić, że jest w błędzie. Nie ma ponadto wewnętrznej potrzeby, aby teorię socjologiczną — jak tutaj się ją rozumie — angażować w „dialog” z teologią. […] Pytania stawiane w układzie odniesienia dyscypliny empirycznej (stanowczo uważam, że teoria socjologiczna w takim układzie odniesienia pozostaje) nie dopuszczają możliwości odpowiedzi pochodzących z układu odniesienia dyscypliny nie-empirycznej i normatywnej; tak samo niedopuszczalna jest procedura odwrotna. Na pytania stawiane przez teorię socjologiczną należy udzielić odpowiedzi w kategoriach przynależnych zakresowi dyskursu, jaki wyznacza ta teoria.

Wydaje mi się, że staranne określenie, na jakim polu lokuje się Pańska wypowiedź, jest niezbędne dla toczenia jakichkolwiek sporów i dyskusji. Stwierdzam to, aby dyskusji pomóc, bo sam niestety nie czuję się dobrze przygotowany do dyskusji o religii. Na żadnym dobrze wyznaczonym polu.
Pozdrawiam

Spoko, mogę Ci solennie obiecać, że więcej się do Ciebie nie odezwę.

Bo geneza religii jako wciąż obecnego w naszym życiu systemu wierzeń i aksjomatów jest czymś zupełnie innym niż geneza WIARY człowieka obecnego. To, co pisze Lorenzo jest prawdą – ludzie im bardziej są słabi, tym bardziej pragną tłumaczyć swoje niepowodzenia interwencją sił wyższych albo zaklinać sytuację itp. Tak powstała nie tylko religia – tak samo powstał potterowski “sam-wiesz-kto” czy toto-lotek. Ja sam pamiętam, jak nie chcąc mieszać Boga w swoje przyziemne sprawy stworzyłem sobie kiedyś system przesądów i się go trzymałem przez krótki czas. Pamiętam też sytuację podobną do tej, o której pisze Jacek Jarecki – trzydzieści metrów przepaści w dół i ja zawieszony na linie. Uroiłem sobie, że nie mam asekuracji, bo akurat faceci którzy mnie spuszczali stali tak, że nie mogłem ich widzieć. I naprawdę gorąco się człowiek wtedy modlił, póki oczywiście nie dotknął ziemi.

Ale dzisiaj religia spełnia funkcje inne niż magiczna, choć ta jest w niej ciągle obecna. religie zaspokajają potrzebę wspólnoty, piękna, potrzebę sensu. Ale także te wewnętrzne ciągoty do poszukiwania, bo w wielu ludziach (a może i w każdym?) siedzi filozof. Patrzenie na religię dzisiejszą jako na kult pierwotek, jak czynią antyteiści, jest po prostu niedorzeczne. Bo przecież religijność nawróconych brazylijskich Indian i kardynałów włoskich różni się nieco, czyż nie? Podobnie jak tego samego Boga katolików inaczej postrzegam ja a inaczej mój przyjaciel X nie mówiąc już o koledze Y. I to każdy, kto chce dyskutować na poważnie o religii, musi zrozumieć.

Nikt mnie za nic nie złapał, a zwłaszcza osobnik o którym piszesz. Z jego słów wyczytałam jedynie że skoro nie do mnie kierował pytanie więc nie powinnam mu odpowiadać. Jest w tym pewna słuszność, którą w stosunku do niego postanowiłam rozszerzyć na całokształt moich z nim relacji. A że jestem pamiętliwa, więc możesz zapomniec o tym że ja zapomnę:)

:-))))))

może dlatego, że lękamy się, że po śmierci jest jedno wielkie NIC i tego NIC nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić?

p.s. Przepraszam za odpowiedź na pytanie nie skierowane do mnie. Mam jednak przekonanie, że nie zostanę przez Majora potraktowana tak, jak Delilah przez Wyrusa.

Biorąc pod uwagę miejsce, w którym zamieściłem te notkę, ujęcie problemu silą rzeczy było (i jest nadal z mojej strony) publicystyczne. Być może w jakiejś perspektywie czasowej TxT rozwinie się do tego stopnia, że będą możliwe publikacje na wiele tematów także i w innym ujęciu, czego TxT bardzo życzę.

Jak zapewne Państwo zauważyli, rzecz dotyczyla kwestii, skąd się wzięly religie, a nie skąd się wzięla wiara, i jakie wzajemne relacje między tymi dwoma zjawiskami.

Starałem się nie naruszać niczyjego prawa do tego, co jest niejednokrotnie najbardziej intymną sferą ludzkiego dzialania, czyli wlaśnie wiary. Jeśli mimo to popełniłem wobec kogoś faux pas, przepraszam, bo nie leżalo to w moich intencjach.

Powstanie systemu starałem się pokazać glównie z perspektywy politycznej i jak sądzę nikt z Państwa nie miał specjalnych zastrzeżeń, a przynajmniej ich nie wyartykuowal.

A co do Drogiego Wyrusa i jego prowokacyjnego pytania „Skąd to wiesz”. I to bez powoływania się na źródla, by było prosto. Otóż odpowiem Ci, Drogi Wyrusie, na tę sama modlę: otóż wiem, bo istnieję na tym świecie od tysięcy lat, a przynajmniej istnieje tak dlugo jakaś cząstka mnie, kawalek kodu genetycznego, elementy tradycji, owych lęków i strachu, a także pewnej dozy rozsądku (mam nadzieję). I staram się, dzięki temu dziedzictwu, a może mimo niego, nie uzurpować sobie prawa do dominacji nad innymi ze względów ideologicznych, przekonań, wiary i czego tam jeszcze sobie chcesz.

Przyznaję się do i nie staram się ukrywać swoich poglądów i także niewiedzy, ukrywać pod maską besserwisserstwa, omnipotencji, czy naukowych dysput prowadzonych maksymalnie skomplikowanym językiem, mających zasłonić moją niewiedzę o wielu rzeczach, o czym dowiaduję się niemal ciągle, w miare upływu lat. Mimo to staram się zachować pogodę ducha i radość życia, czego i Tobie życzę, Drogi Wyrusie. Co oczywiście nie oznacza, że daję się wodzić za nos, jak pierwszy naiwny.

A wynika to wszystko także z mojego doświadczenia życiowego i w tej kwestii na pewno nie będę się spieral z Panem Yayco, bo szanuję jego doświadczenie życiowe, które wyraża, nawiasem mówiąc, w sposób niemal doskonaly. Bo będąc młodym starałem się realizować swoje marzenia, kierując się przy tym szczytnymi ideami. Potem pojawialo się coraz więcej wątpliwości. O paradoksie, potem – w miare upływu lat – tych wątpliwości było coraz mniej. Podobnie jak szczytnych idei, którym warto byloby zaufać. Ale to przychodzi konstatować każdemu, po 40, 50 czy 60 latach)

Pozdrawiam serdecznie

Nie bardzo rozumiem pytanie (brzmi jak “czym się różni wróbelek”). Jeśli punktem odniesienia ma być nie-wymieniajmy-tej-nazwy ;), to mógłbym zauważyć, że ówże ma swoją historię i “geografię”; zdarzało mi się w różnych czasach i różnych miejscach brać udział w dyskusjach, którym można zarzucić tylko to, że się skończyły ;).

Chyba że mam porównać stan owegoż (uśredniony, by nie powiedzieć: shomogenizowany po extremach ;), w okresie ostatnich parunastu tygodni) z wyobrażonym stanem tekstowiska za pół roku. Z jednej strony za mało, z drugiej – zbyt krótko.

Najpewniej jednak nie zrozumiałem pytania.

że pochodzą od istot wyższych a przynajmniej są przez nie namaszczone. Dawało im to znakomitą przewagę w wypadku sporu o rację. Merowingowie utrzymywali, że pochodzą od potwora, który się wyłonił z Morza Śródziemnego. Nie uchroniło ich to wprawdzie przed utratą władzy na rzecz swojego majordomusa ale ten ród zbudował wkrótce potężne średniowieczne imperium Karollingów. Karol Wielki zaś nie wzbraniał się ostatecznie, mimo wahań, przed namaszczeniem go przez papieża. Jakoś tam uznał przez to jego władzę mimo, że ówczesny papież się do rządzenia nie kwapił. Wystarczało mu uwolnienie spod grozy Longobardów. Spór pomiędzy paieżami i cesarzami rozgorzał na dobre poźniej i pomimo Canossy, został ostatecznie przez świeckich władców wygrany.
U nas każdy z królów piastowskich był przez swojego prymasa okładany klątwą. I każdy się cofał. Śmiały dopiero dokonał egzekucji św. Stanisława ale też w końcu poszedł na wygnanie. Dopiero Łokietek na Muskacie, przy pomocy lochu głodowego, wymógł zdjęcie anatemy. Potem już Kazimierz Wielki mógł bezkarnie biegać za Esterką, Elźbietką i kim tam jeszcze.

Spać byś już poszedl za przykladem Jareckiego:))) A ty, jak jaki sarkofag, przynudzac zaczynasz.

Pozdrowienia serdeczne na dobranoc

No pewnie! Jak mialbym nie pamietać, skoro jeden z nich to ja. A Wyrus się pyta, skąd ja wiem:)))

Pozdrowienia

bardzo jestem ciekawa, skąd Delilah wie, co by przyznał każdy antropolog kultury.

Bo tak się składa, że najsensowniej się w tym wątku wypowiedział Zetor :) oraz Stary.

ja tam uważam, że gdyby Bóg nie istniał, należałoby go wymyślić.

A w ogóle, to do takich dyskusji potrzebna jest wódeczka.