Głos w dyskusji z Panem Ezekielem

(Tekst poniższy zamieściłem wiele miesięcy temu w S24 i po pewnych zmianach zdecydowałem się wyjątkowo opublikować go na TxT, jako że na aktualności wcale nie stracił)

Od dłuższego czasu zastanawiam się, czy istnieje jakaś realna szansa, by zamiast taplać się w bagnie pod nazwą “spuścizna po PRL” zacząć myśleć i działać efektywnie z myślą o przyszłości naszego kraju. Wychodzi mi, że chyba nie. Kolejne wydarzenia ze sfery politycznej (dzisiaj na tapecie ponownie Lech Wałęsa) wywołują fale dyskusji, a właściwie nie dyskusji, a bitwy na słowa, bo w dyskusji używa się argumentów, zaś w tych bitwach antagoniści posługują się głównie inwektywami i obelgami. Ze względu na naturalną i przyrodzoną anonimowość netu trudno ocenić czytającemu, jakie doświadczenia życiowe mają poszczególni autorzy, czy kierują się “kompleksem Lucusia” z Mrożka, czy też klasyczną zawiścią szewca, który kanonikowi zazdrości, iż prałatem został, czy też autentyczną ideologią (czasami też nie za bardzo wiadomo na czym opieraną, a więc możliwe, że fanatyzmem), czy może w końcu autentycznym poczuciem sprawiedliwości.

Ponieważ z pobieżnych obliczeń wynika, że sporo jeszcze żyje Polaków, którzy tzw. socjalizm polski przyżywali świadomie, i którzy z tego powodu mają legitymację, by się z jakichś tam powodów ustosunkowywać do wielu jeszcze mniej lub bardziej przykrych odkryć z archiwów służb wszelakich, to cała ta wojna będzie jeszcze długo trwała.

Kolejnym powodem tej wojny jest naturalna chęć awansu 30-latków (bo już nie 40-latków), którzy wcale nie mają zamiaru czekać, aż przyjdzie ich pora na wzięcie udziału w igrzyskach pt “bój o władzę” (trudno ocenić, co kieruje poszczególnymi autorami – tu znowu kłania się anonimowość uczestników netu). Dalszymi powodami: kwestie aktualnego zapotrzebowania politycznego aż po chęć napisania historii na nowo ze względów osobistych.

Mam wrażenie, że nikt tak naprawdę nie chce znalezienia rozwiązania tego problemu, którego korzenie sięgają, moim zdaniem, setek lat wstecz. Tylko dzieki upływowi czasu i śmierci bezpośrednio zainteresowanych, nie kłócimy się dzisiaj (poza, być może, historykami, ale kto się tym dzisiaj interesuje tak naprawdę, choć niedawny tekst Pana Tarantuli może świadczyć o czymś innym) o te same kwestie w odniesieniu do czasów saskich, okresu napoleońskiego, rozbiorów, lat popowstaniowych. Zresztą zawsze lubiliśmy rozdrapywanie ran, rozpamiętywanie klęsk, zastanawiać się, jakich doznaliśmy upokorzeń, krzywd od zaborców, sojuszników, a nie propagować zwycięstwa (powstanie wielkopolskie na przykład).

Pozostaje więc tylko czekać aż biologia to za nas załatwi, bo zawsze będą ci (nie wchodzę w to, czy mają rację czy nie – idzie mi o perspektywę realnie załatwienia problemu), którzy będą chcieli wiedzieć, z tego czy innego powodu, oraz ci, którzy będą odmiennego zdania. Może nasze dzieci lub wnuki, jeśli zechcą wrócić do kraju, podejdą do tych problemów inaczej, chyba, że mamy to genetycznie we krwi. A wtedy nie ma na to rady i kolejne pokolenia będą taplały się w tym bagnie, czy tego chcemy czy nie.