Minęlo już kilka dni od aktualnego apogeum kolejnego kryzysu kaukaskiego, więc nadszedł czas na w miarę spokojne analizy. Nie będę się stroil w piórka besserwissera i analizowal zachowań głównych aktorów tych wydarzeń. Spróbuję się za to skoncentrować na naszych, polskich reakcjach, szczególnie reakcjach zwykłego obywatela-uczestnika forumowych dyskusji. Pobieżnie sila rzeczy.

Przede wszystkich wszystkie niemal reakcje były nacechowane wielkimi emocjami, mającymi za podstawę lęk, lub niekiedy wręcz strach. I nie ma się czemu właściwie dziwić, wziąwszy pod uwagę doświadczenia nasze i naszych poprzedników. Lęk ten, im silniejszy, charakteryzowal się w reakcji tym większa agresją; takie powiązanie jest chyba typowe z punktu widzenia psychologii społecznej. Spotykamy takie zachowania również w świecie zwierząt.

Tyle, że powodowana lękiem agresja nie jest najlepszym sposobem,by zrealizować zawarte w tytule niniejszego tekstu cele.

Przede wszystkim, co podkreślalo juz wielu komentatorów i autorów tekstów, Polacy mają takie, a nie inne doświadczenia historyczne. Ponadto – co też wynika z historii – nie jesteśmy przyzwyczajeni do wlasnego panstwa, którego w swej aktualnej formie nadal jawi się jako nasz przeciwnik (w najlepszym razie), co skutecznie udowadniają nam od czasu do czasu reprezentanci narodu zwani politykami. My w ich dobre intencje po prostu nie wierzymy (en bloc), przenosząc tę niewiarę m.in. w sferę werbalną, okreslając potencjalne powody takiego, a nie innego zachowania naszych polityków. Co gorsza, te określenia są przenoszone również na niemal wszystkich, którzy prezentują swe stanowiska na forach internetowych. Choć oczywiście istnienia zawodowych zwolenników racji stanu państw sąsiednich wykluczać nie należy – każde państwo chce zrealizować swoje cele.

I tak, zwolennicy rozsądku (w ich mniemaniu) są natychmiast określani mianem, jeśli nie bezpośrednio zdrajców i zwolenników Moskwy, to przynajmniej tchórzami, lżepatriotami etc. Z kolei w oczach zwolenników rozsądku reszta jest obrazem szalonych bohaterów na cudzy rachunek, albo lekkomyślnych wojaków znających wojnę jedynie z filmów.

Tymczasem, zanim zaczniemy skromną choćby analizę, należy ustalić pozycje wyjściowe. Ustalając je, bierzmy pod uwagę wszystkie możliwe scenariusze rozwoju sytuacji, a nie tylko te, które są zgodne z naszymi poglądami.

Oto jesteśmy mimo wszystko młodym członkiem grupy państw zwących się Unią Europejską. Na dodatek Unia ta wcale nie jest mocarstwem światowym (zaledwie do tego miana pretenduje), i to zarówno pod względem gospodarczym jak i politycznym. O militarnym nie wspominając. W przeciwieństwie do starych członków Unii mamy, wraz z kilkoma innymi nowymi krajami, calkiem inne doświadczenia, a tym samym inny sposób podejścia do problemu, o którym wspomniałem na początku. I będzie to niebawem zaledwie jeden tylko z problemów, jakie nas czekają. Unia – jesli będzie chcila być światowym mocarstwem – ma jeszcze dużo pracy do wykonania. A nie będzie ona latwa.

Tak więc, by poslużyć się sytuacją z ZOO, naszym zadaniem jest przekonanie tych starych, że rosyjski niedźwiedź co prawda wygląda sympatycznie, ale jak to z niedźwiedziami bywa, w bezpośrednim kontakcie wcale nie jest pluszowym misiem. Gdy dodamy do tego dość jednoznaczne stosunki gospodarcze na linii UE-Rosja to widać, że by rozwiązać pozytywnie z naszego, polskiego punktu widzenia problem, nie należy stosować taktyki działań jednorazowych, ale dlugofalową strategię.

Jak słusznie zauważyl Pan Igla (ale nie tylko on) naszym zadaniem jest odsunięcie granic z Rosją maksymalnie daleko, a dzielące nas od tego mocarstwa surowcowego państwa uczynić naszymi dobrymi sąsiadami (bo w przyjaźń międzynarodową to ja nie wierzę, nie te czasy). By uczynić ich dobrymi sąsiadami należy z kolei mieć odpowiednie argumenty w rozmowach z nimi.

Ich rozmowy z nami będą tym lepsze, im bardziej silnym, glównie gospodarczo, będziemy partnerem. Inaczej mówiąc – by chcieli zająć przychylne nam stanowisko, należy im coś dać. A dać będziemy mogli wtedy, gdy będziemy sami coś mieli. Teksty o wspólnym zagrożeniu są dobre, ale niestety tylko na krótką metę, bo co poniektórzy wolą mieć co jeść i jeszcze kilka groszy w kieszeni od hurrapatriotycznych obietnic w rodzaju zobaczycie, jak wam pomożemy. Może zobaczą, a może nie. Biorąc pod uwagę historię raczej nie zobaczą.

Należy więc zacząć budować naszą potęgę gospodarczą, i to nie tylko w Europie, ale na calym świecie, jako że od dawna już jesteśmy przecież globalna wioską. Weźmy przykład z zachowania rządu Korei Południowej (o czym już kiedyś pisalem), zacznijmy rozmawiać poważnie z państwami w pasie Filipiny, Indonezja, Malezja, Wietnam. Tam tez jest ropa i wiele innych bogactw naturalnych, a my z kolei mamy niezle maszyny i specjalistów od pozyskiwania tych bogactw. Ciekawa jest Ameryka Południowa, Afryka, Daleki Wschód (transport towaru w 25-tonowym kontenerze na trasie USA-Chiny kosztuje ok. 1 000 USD). Czyli wszędzie tam, gdzie nas jeszcze nie ma. I w tę ekspansję powinniśmy zainwestować. Powinno zainwestować państwo ulatwiając naszym przedsiębiorcom nawiązywania kontaktów i wspierając je.

Tyle, że jest to strategia dlugofalowa, obliczona na lata. Jej opracowaniem i realizacją winni zająć się ludzie, którzy zostaną do tego celu wyszkoleni. Pamiętajmy, że od dawna już mlodzi Rosjanie studiują i kończą najlepsze uczelnie na świecie, a zdobyte potem w brzydkich kapitalistycznych firmach doświadczenie i znajomości wykorzystują bez skrupułów dla dobra swoich firm i swojego kraju.

Gdy zdobędziemy pozycje gospodarczą, a nawet wcześniej – gdy nasi sąsiedzi (nawet jeśli jeszcze nie są dobrymi sąsiadami) zauważą kierunki i kolejne efekty naszych działań – będziemy mogli prowadzić rozmowy polityczne na temat, jak zabezpieczyć nasze – tym razem wspólne – interesy w Europie. Najpierw wschodniej, a potem zachodniej. Bo jak pisalem w komentarzu u Pana Igly: co my im możemy teraz zaproponować: pieniądze – sami je mają, i to więcej niż my. Bezpieczeństwo – proszę mnie nie rozśmieszać. Wspólne interesy – najpierw pokażmy, że potrafimy je robić.

By realizować tę strategię mającą na celu naszą rację stanu (czyli utrzymanie niepodległego, silnego państwa) potrzebna jest nowa klasa polityczna, bo gospodarcza już się powoli rodzi. Niech to będą fachowcy, bo czasy niesamowitych karier elektryków czy magazynierów już się dawno skończyly. Tak samo jak skończyly się czasy rodzinnych czy partyjnych klik w polityce, zarówno wewnętrznej, jak i zagranicznej.

I niech polityka wewnętrzna nie będzie wyznacznikiem działań w polityce zagranicznej lub odwrotnie; obie winny być składowymi wspomnianej racji stanu.

Gdy zaczniemy się bogacić, pojawią się kolejne banki, tym razem naprawdę te duże, a nie ich forpoczty. Wtedy wykorzystajmy je do naszych celów, a nie odwrotnie. Niech przyjdą inwestorzy, ale nie ci, którzy budują u nas jedynie kolejne hipermarkety, lecz coś bardziej trwałego, czego będą bali się potem utracić.

Zdaję sobie sprawę, że realizacja celu jest trudna, ale należy zacząć ją od jutra, a najlepiej od dzisiaj. I nie bać się innych, ich koloru skóry, wyznania, obyczajów, sposobów sprawowania polityki (wykluczając jednak tych, którzy popelniają zbrodnie na wlasnych narodach) czy nawet ich cywilizacji, ale wprząc ich lub część z tych elementów w realizację naszej strategii.

Jeśli tego nie zrobimy na zimno, wręcz z perfidią, to nadal będziemy się bać. I pelni emocji wolać do naszych sąsiadów – ale tych z naszego miasta, czy internetowego forum – którzy mają inne poglądy (i też się boją tego samego, co my) na sposób realizacji wspomnianego, jedynego wspólnego celu: ty żydzie, ty rusku, ty szwabie, ty żółtku, ty czarnuchu. I będą opadać kolejne maski.

I po raz kolejny opadną nam ręce.

2008 germania
Notka opublikowana na zasadach Public Domain.