Niektórzy ludzie są już tacy, że wszystkiemu się dziwią, a inni znowuż wręcz przeciwnie. Nie dziwią się niczemu i jeszcze dają do zrozumienia, że ci, co się dziwią są głupi. Stąd bierze się między ludźmi wiele zwad i nieporozumień.
Ja znam akurat takiego, co się dziwi.

Ja rozumiem. Rozumiem, że można się zdziwić jak się zobaczy coś takiego, jak na przykład samolot lądujący na łące za kościołem albo w lesie ludzi przebranych za listonoszy i niosących trumnę. Takie rzeczy.

Ale jak dorosły facet widząc samolot na niebie, przystaje, łeb zadziera, macha rękami, podskakuje i szarpie ludzi za rękawy by pokazać im to cudo, przesadza. No gdyby żył sto lat temu, można by człowieka zrozumieć, ale dzisiaj, w czasach tanich linii lotniczych? I ten łobuz, co kilka miesięcy lata do synalka do Szkocji. Nie zazdroszczę załodze ani współtowarzyszom podróży.

Albo widzi trumnę, ale trumnę będącą, ze tak powiem na swoim miejscu, czyli w trakcie pogrzebu i zupełnie niepotrzebnie naprzykrza się żałobnikom, chwytając się za głowę i głośno wyrażając swoje zdumienie, że taką ładną trumnę zakopią w ziemi. Dziwi się, że nieboszczyk miał akurat lat osiemdziesiąt jeden. Nie może wyjść ze zdumienia, że nie umarł ot tak sobie, tylko spadł z drabiny, na którą się wspinał ścigając kota.
Akurat się napatoczyłem i całkiem niepotrzebnie dodałem taką uwagę, że zupełnie podobny przypadek jest opisany w książce niejakiego, Marqueza, którą czytałem.

Już za nic ma pogrzeb i teraz dziwi się głośno, że ja będąc dorosłym człowiekiem bez żadnego przymusu czytałem książkę. Przy okazji opowiada mi historyjkę o swoim wujku, który od czytania książek strasznie spuchł i umarł.

Teraz ja się dziwię, bo słyszałem opowieść o jednej pannie z Goliny, która zgłupiała od czytania romansów i w koszuli nocnej biegała po cmentarzu jako hrabina, ale o spuchnięciu od czytania słyszałem pierwszy raz w życiu.

Idę sobie dzisiaj wolno po ulicy i zastanawiam się, ku czemu zmierza ten świat, gdy nagle zaskoczył mnie ten mój wiecznie zdziwiony znajomek, takim oto pytaniem.

- I pana to nie dziwi? – aż podskoczyłem bo tak nagle huknął na mnie

- I pana to nie dziwi? – i podetknął mi pod nos swoje zdjęcia – To są zdjęcia za 23 złote!

- Zapłacili panu 23 złote za zrobienie sobie zdjęcia?

- Gdzież tam, z taką gębą? To ja musiałem zapłacić względem tego nowego dowodu osobistego, i teraz popatrz pan na ten mój stary dowód i zobacz pan różnicę. Ja go 20 lat w torebce foliowej nosiłem. Jak nowy jest, panie kochany, ale zobacz pan różnicę. Widzisz pan?

- No widzę, na tym starym jesteś pan młodszy o 20 lat.

- I nie dziwi to pana?

- No nie bardzo, ja też jestem starszy o te 20 lat. Też widać różnicę.

- Dziwię się, że pan jest taki mało spostrzegawczy. My nie jesteśmy starsi o 20 lat, tylko o 200. My panie, truchła jesteśmy, popychadła ostatnie. Co nam każą, czym nas postraszą jeszcze? Pewnie bym się z tego wszystkiego popłakał, ale widzę, że człowiek, to zaczepiłem, przepraszam że zaczepiłem ale we mnie jest bunt i ja publiczność mieć muszę.

I jak nie ciepnie tych fotek za 23 złote w błoto, jak obcasem nie przykręci.

- Patrz pan, gdzie ja ich mam takich owakich, łaskawców i moje 23 złote gdzie mam.

Nie wiedziałem, co powiedzieć do powiedziałem:

- Dziękuję panu!

I odszedłem zawstydzony i zadziwiony jednocześnie.

Zdziwiony do samej kości. Tej, która siedzi w samym środku człowieka, tej kości, której istnieniu zaprzecza się wspólcześnie.