Tymczasem gdzieś w pobliżu centrum Lubina, do domu wracał Grzesiek. Młody, dwudziestodwuletni dobry chłopak, czasem zwany przez przyjaciół Młodym. Gość, który na złe słowo odpowie dobrym. Wzorowy chrześcijanim, który nie wierzył. Od kiedy zyskał tak zwaną świadomość społeczną, zapragnął poznać Biblię. Do tej pory Słowo Święte poznawał przy okazji mszy, księżych wizyt po kolędzie. Słuchał dowolnie wyjętych z kontekstu fragmentów, jak co lepszych kąsków z półmiska. Lektura wstrząsnęła nim. Nie mógł uwierzyć, że dla ponad miliarda ludzi na Ziemi tekst ów był wyrocznią i wyznacznikiem człowieczeństwa.

Grzesiek nie mógł przyjąć do wiadomości, jak rozbuchane przemocą, okrucieństwem, czasem wręcz sadyzmem są teksty Biblii. I są wzorem. Wreszcie zrozumiał, skąd bierze się nieustająca nienawiść do tego, co inne, skąd wzięła się pogarda do kobiet. Odrzucał zawarty w Piśmie Świętym prymitywizm, zawiść i brak logiki. Z szokiem odkrył korzenie swej wiary. Były sprzeczne z jego wartościami. Kiedyś zastanawiał się, czy nie oceniał Księgi zbyt krytycznie, przecież było tam o miłosierdziu. No tak, ale przecież była ta potworna reszta! Długo nie mógł dojść do siebie. Wszędzie, gdzie był, towarzyszyła mu myśl o lekturze.

Pewnego dnia, niczym błysk, trafiła do niego świadomość, że Biblia przypomina „Mein Kampf”.

Ktoś kiedyś pomylił go z Borysem Szycem, Grzesiek musiał dać autograf. Oczywiście jako Szyc, bo delikwent nie przyjmował do wiadomości, że Grześ do Grześ. I wszystko byłoby cacy, gdyby nie to, że podobieństwo do Szyca Grześ traktował jako przekleństwo. Nie cierpiał gościa po prostu. Dlaczego?
- A co mnie to obchodzi- odpowiadał.

Młody wszedł do klatki. Ściany, dwa miesiące temu odświeżone i pomalowane straszyły wydrapanymi napisami. Ktoś nabazgrał „Bóg przebacza- kibice zagłembia nigdy”. Były jeszcze wyrazy miłości typu „zoha to pizda, a jej bolek to hój”, standard.

Powitał go dobiegający z góry dźwięk marsza górniczego. Wiedział, co to- to Pan Górnik, który napierdalał syna (profilaktycznie). Dzięki puszczanej na cały głos muzyce nikt nie słyszał odgłosów bicia, a on zawsze tłumaczył się, że hałas spowodowany jest próbą. Bo Pan Górnik grał na trąbie w miedziowej orkiestrze górniczej.

Grzesiek otworzył skrzynkę pocztową. Ze środka wypadły tony ulotek. Grzesiek skrzywił się. Podniósł śmiecie, położył na skrzynce. Schylając się zauważył, że na podłodze walały się setki ogłoszeń. Po chwili Grzesiek wyjął ze skrzynki listy. Dwa. Uśmiechnął się, gdy spojrzał na nadruki firmowe na kopertach. Jakby wiedział, co jest w środku.

Spojrzał w stronę rozdzierającego klatkę marsza górniczego, pokręcił głową z dezaprobatą, wszedł do góry. Po drodze minął Pana Górnika w galowym mundurze, z wymuszonym uśmiechem zbiegającego w dół. Ponieważ marsz wciąż dudnił, Grześ domyślił się, że to dlatego, by nie było słychać płaczącego syna.

Młody wszedł do mieszkania. Pusto. Mama jeszcze w pracy. Wróci pewnie późno, jeszcze ma radę pedagogiczną. Grzesiek zrobi obiad, poza tym trzeba skoczyć na działkę. Marsz górniczy ucichł. Grześ wszedł do swojego pokoju. Siadł przy biurku, by przeczytać listy. Pierwszy. Rozdał kopertę, przebiegł wzrokiem po piśmie. Uśmiechnął się. Porównał treść z listem wiszącym na ścianie: „Dziękuję za złożoną przez Pana ofertę pracy. Niestety, trudna sytuacja kraju, a co za tym idzie i samorządów, zmusza nas do redukowania dotychczasowego zatrudnienia. Mając powyższe na uwadze, niemożliwym jest zatrudnienie Pana w Urzędzie Miasta Lubin. Jednocześnie życzę Panu sukcesów w życiu prywatnym. Pozostaję z wyrazami, mgr Roland Sadowski, Prezydent Miasta Lubin.” Pokręcił głową. Pismo, które czytał, brzmiało tak: „Dziękuję za złożoną przez Pana ofertę pracy. Niestety, trudna sytuacja kraju, a co za tym idzie i samorządów, zmusza nas do redukowania dotychczasowego zatrudnienia. Mając powyższe na uwadze, niemożliwym jest zatrudnienie Pana w Urzędzie Miasta Lubin. Jednocześnie życzę Panu sukcesów w życiu prywatnym. Pozostaję z wyrazami, mgr Rotgier Raczyński, Prezydent Miasta Lubin.” Data, autograf, finito.

Spojrzał przed siebie, na ścianę, na której wisiały oprawione w ramki dyplomy i podziękowania pod adresem Grześka: za organizację festynu dla niepełnosprawnych, zajęcie I miejsca na olimpiadzie ekonomicznej, za nadzór nad zbiórką pieniędzy dla WOŚP, z PCK dla honorowego dawcy krwi, za pomoc w kampanii wyborczej itede itepe. Obok, też oprawione w ramkach wisiały pisma typu „serdecznie dziękujemy za zainteresowanie naszą ofertą pracy, jednak w chwili obecnej nie posiadamy wolnych etatów. W przypadku zapotrzebowania pozwolimy się zwrócić się do pana. Z poważaniem…”

Spojrzał na drugą kopertę. Zapowiadała coś ciekawego, ale po grubości, a raczej po chudości przesyłki również spodziewał się jej treści. Na kopercie widniało logo TVP. Szybko rozerwał kopertę, przeczytał. Jeszcze raz. I jeszcze raz.

c.d.n.

część pierwsza:
http://tekstowisko.com/maddog/51224/rozpoczynam-nowy-cykl-plus-ilustracj...

część druga:
http://tekstowisko.com/maddog/51509/nowy-cykl-dwa

część trzecia:
http://tekstowisko.com/maddog/51745/nowy-cykl-trzy

część czwarta:
http://tekstowisko.com/maddog/52103/powiesc-bracia-cztery