Widzę, że media zwalniają, co samo w sobie nie jest złe. Gorzej, że magiczne słowo “kryzys” będzie teraz przez długi czas słowem wytrychem uniemozliwiającym dyskusje o rozwoju firm, a branży medialnej szczególnie.

Nie dość, że na tym rynku i tak jest stagnacja, jeśli chodzi o przepływ krwi, to teraz będzie jeszcze gorzej.

Dziennikarze zostaną obarczeni dodatkowymi zajęciami, tak, by zasada “na osiołka” została twórczo rozwijana, tzn. zobaczymy ile osiołek jest w stanie udźwignąć. Jak padnie, weźmiemy kolejnego.

Słowo wytrych to idealna sytuacja do wychowania sobie giermków. Dla takich firm, jak ITI sytuacja zbawienna.

Dziennikarze, którzy chcieliby coś jeszcze osiągnąć, lecz mają na karku spłatę kredytów nie mają wyjścia. Nie mają pola manewru, jedynie to ustalone przez pracodawcę.

Słowo wytrych to sytuacja idealna dla ludzkich mend pracujących w mediach. Ludzi, którzy kochają drogi na skróty, mając gdzieś etos, co ja gadam, nawet nie etos, ile zwykłe stosunki międzyludzkie, czy jakiekolwiek kanony zawodowe.

Tu dochodzimy do innej sprawy. Wypracowania mechanizmów funkcjonowania środowiska medialnego, swego rodzaju zasad działania, etosu itd.

Wydawałoby się, że pojawiające się od niedawna głosy o wypracowanie takiego mechanizmu będą sprzyjać ruchom zmieniającym nasz rynek.

Niestety. Słowo wytrych sprawi, że jakiekolwiek próby, podkreślam, *próby” wypracowania jakichś zasad pójdą w kąt.

Będzie jeszcze brudniej. Powiem więcej, uważam, że dojdzie do sytuacji, w których tajemnicą poliszynela będzie płacenie dziennikarzom i wydawcom za promowanie swoich, odstrzelenie innych. Nieważne, czy chodzi o osobę publiczną, czy produkt.

Padną producenci telewizyjni, a zostaną ci, którzy albo sypną hroszem, albo padną na kolana przed stacjami telewizyjnymi.

I tak zewnętrzni producenci mają słabą propozycję, ale teraz może już być dramat.

Nie twierdzę, że wszędzie w mediach czai się spisek, ale sytuacja staje się naprawdę poważna i kto wie, czy sposobem na zaistnienie tych, którzy mają *powołanie” nie stanie się zarabianie w inny sposób, a dziennikarstwo będzie traktowane jako misja, zabawka pogodzinna.

Przykład Leskiego jest najciekawszy. Facet, który merytorycznie i warsztatowo zostawia Lisa gdzieś za górami i lasami, zostaje bez środków do życia.

Powiem tak: to, co odstawia teraz Serg na zapleczu, razem z fumflami da nadzieję na odbudowę *dziennikarstwa”. Na jego istotę. Na stworzenie na nowo modelu debaty publicznej. Komunikowania się.

Osobiście widzę to tak, że Krzychu Leski zbiera bandę zdolną do wprowadzenia w życie pojęcia “media obywatelskie”. Tworzy je. Firmuje. Przy tych możliwościach technicznych, jakie da TXP będziemy mieli do czynienia z prawdziwymi mediami. Rozumiecie? Prawdziwymi. Takimi, z których można żyć i tworzyć “program” zgodny z naszym sumieniem, systemem wartości i normami społecznymi.

Jedyna różnica jest taka, że są w sieci. Na odległość rachunku za sieć i kliknięcia myszą.

Myślę, że w momencie, gdy dotrze to do nas…źle, nie do nas, do niektórych z was, bo przecież ja i pewnie nie tylko, ja wiemy o tym…kiedy dotrze do was, jaką siłą ognia dysponujemy, jak możemy zmieniać rzeczywistość, tę obok nas, i tę troszkę dalej, możemy modelować postawy społeczne…itd. itp.

Wtedy zrozumiecie, że warto zaangażować się w to. Niekoniecznie przez tworzenie takich mediów. Również przez ich wspieranie, informowanie, propagowanie tego projektu.

Krzyśku eL. Jeśli to czytasz. Weź się i stań się. Kumasz o czym mówię?

Mówię to do każdego z Was.

Do Ciebie też.