jest zbyt dużego kalibru), kwestia “zapatrzonego w swoje dobro, aroganckiego Zła” chodzi mi po głowie od lat.
Nie ma to jednak nic wspólnego z “wiarą w Zło”, w poldkowym ujęciu wiary i Zła.

Herbatę mogę nalewać. Pić już niekoniecznie. ;)

Natomiast to, co piszesz o tym panu, daje do myślenia. Oj, daje.

Och, dla przykładu, nie mam papieru na tłumaczenie z (jak to niektórzy mówią) małpiego języka. Za to, znając jakiś temat i – “od biedy” – małpi język, jestem w stanie ocenić, czy jeden Ktoś, ze stosownym papierem, dokonał masakry na tekście oryginalnym książki, bo nie miał pojęcia o tym, co tłumaczył a nie chciało mu się douczyć.
Coś na zasadzie pomylenia “castle” z “lock”. Teoretycznie jedno i drugie jest zamkiem. :)

Sak, pojemnik na ryby w kształcie worka?

ps. A tak przy okazji… Przypuszczam, że “piekło” nie istnieje. Nie jest ani zimne ani gorące. “Niebo” też nie istnieje. Moje przypuszczenia odnoszą się oczywiście do rozpowszechnianej wersji “piekła/nieba” w religiach monoteistycznych.

Tytuł jest parafrazą bardzo pięknej szanty, tylko że tam chodzi o wręcz przeciwnie, znaczy o raj.

Jeśli piekło ominę, dopłynąć chcę tam,
Gdzie delfiny figlują, w wodzie czystej jak łza,
A o mroźnej Grenlandii zapomina się tam…

Akwarium wiszące na ścianie, sak na ryby, jeszcze lepiej… sprawdzić, czy jest otwór, jak w skrzynce na listy?

Piekło jest na ziemi, znaczy takie kwanty piekła porozrzucane w różnych miejscach, no.

Prawie wszyscy są dobrzy. Istnieje jakaś ograniczona liczba mutantów, na których się niekiedy w życiu wpada. Znałam dwóch. Tego, co żyje, też znasz, na szczęście wirtualnie ino.

Skrzywdzeni, kurwa, dobre sobie. Nie twierdzę, że jestem jakoś straszliwie skrzywdzona, gdzieżbym śmiała, laboga. Tym niemniej, pokochałam swoje życie dopiero w wieku lat dwunastu. I jestem dosyć zahartowana, a zresztą, popacz na motto.

już nie wpadniesz, idź i nie przejmuj się więcej idiotami +

Leopold całe życie Pisał. To był diabelnie inteligentny człowiek, wyszedł z totalnego syfu (wyobraźcie sobie wieś podlaską przed pierwszą wojną światową), pojechał do Warszawy, dostał się do wojska i piął się po szczeblach. W 1938 roku miał zdawać maturę – i zdałby na pewno, tylko że, kapitanie Wojska Polskiego, wsiadaj na czołg, jedziemy rewindykować odwiecznie polskie Zaolzie. :D

Uwielbiam historię mojej rodziny, z każdej strony, ludzie na P, ludzie na S, ludzie na M i ludzie na Z, gdzie nie poskrobiesz, wychodzi – nic spektakularnego, nie podręczniki szkolne, ale akademickie opracowania już tak, w wielu przypadkach – byli niemal wszędzie i robili wszystko, hej ho, wszyscy po cichutku współtworzyliśmy historię Europy. A nawet Stanów oraz Tbilisi.

Nie zawsze, dodajmy, sensownie. Obawiam się, że gdzieś, w bocznych gałązkach, mam wyjątkowo okropną i b. historyczną postać, ble, fuj – Julian Marchlewski. Shame.

No, więc Leopold uwielbiał pisać, na przykład podania, genialnie się odnajdywał w poplątanej strukturze komunistycznej biurokracji – moja mama strzelała w młodości facepalm za facepalmem, bo ten znowu wysyłał, gdzieś do urzędu odpowiedniego: “Proszę o przydział talonu na kożuch, dla mojej szczupłej Żony.”

autentyk!