Jak donoszą dzisiejsze media wicepremier Lepper podczas swego urzędowania przejechał 470 tys. km. Urzędował od lipca 2006 do października 2007 roku. Jeżeli przyjąć, że każdego dnia, w świątek i piątek jeździł równo, ze średnią prędkością 70 km/h, to spędzał w samochodzie około 15 godzin dziennie. Ponieważ jednak były to dwa lub trzy samochody, to na premiera średnio dziennie by wypadało od pięciu do prawie ośmiu godzin. Za to był w kilku pojazdach jednocześnie, duchowo znaczy. Jeżeli odliczyć jeszcze czas na spożywanie posiłków, sen, czynności higieniczne i odpoczynek to na pracę pozostaje niewiele. Do tego odbieranie profesorskich dyplomów honoris causa, reprezentowanie, dobieranie krawatów, solarium, wywiady. Był to jeden z pracowitszych ministrów tego rządu, co zgodnie przyznawały publikatory różnych orientacji.

Szef związku przymierających z głodu nauczycieli dojeżdża sto kilometrów dziennie do swojej willi służbowym samochodem za 130 tys. zł kupionym ze składek zarabiających około 1000 złotych miesięcznie pedagogów. Sam otrzymuje co miesiąc do ręki tyle, co pięciu z nich.

Szef spółki węglowej jest w lepszej jeszcze sytuacji. Samochód służbowy ma znacznie droższy i dwie wille. Ale jego zarobki ustawa kominowa próbuje ograniczać. Skutek – tylko dwie wille.

Premier poprzedniego rządu poruszał się po Sejmie w wianuszku ochroniarzy. Obalone przez nich dziennikarki dwornie informował o tym, że buty im spadają. Każdy członek kierowniczej grupy władzy dziennie wydawał na reprezentację około 10 zł. Rachunki opiewały od piętnastu do ośmiuset złotych za posiłek.

Oligarchizacja władzy. Tak się to nazywa. Niezapomniany Zenon Kliszko sam fakt, że zajmuje miejsce we władzach kompartii uznawał za dowód tego, że robotnicy rządzą. Jadając obiady był zapewne przeświadczony, że dowodzi właściwego odżywiania się robotników w Polsce. Lepper zatem jeżdżąc bez ustanku dowodził, w swym pojęciu zapewne, należytego skomunikowania rolników z rolą. Jego bliski współpracownik, Stanisław Łyżwiński, potrafił się z rolą za pośrednictwem samochodu komunikować bez jego posiadania. Rachunki, jakie Sejmowi za to przedstawiał dowodzą tego niezbicie.

Rządy ludu są zawsze bizantyjskie. Ludowi bowiem władcy urzeczywistniają swoje o władzy pojęcie. Biednemu, żydowskiemu dziecku opowiadano, jak sypia król. Oto po zbudowaniu wielkiej wieży do środka sypie się puch z całego królestwa, na którym układa się król do snu. A całe wojsko chodzi na palcach wokół wieży mówiąc “sza, sza”.

Nic więc dziwnego, że odrobienie teraz dwuletnich zaniedbań i błędów takiej władzy będzie trwało co najmniej tyle ile tworzenie dławiącego nas bagna. A towarzyszące temu protesty pozbawionego wzorca ludu będą wstrząsały podstawami państwa, dając ostatnią radość obudzonym ze złudzenia byłym “władcom“.