Jak bumerang wraca pisowski spot telewizyjny, nazywany także orędziem prezydenckim. Angela Merkel unika spotkania z naszym prezydentem, który by ją chciał nakłaniać do popierania przyszłego członkowstwa Ukrainy w Unii. Sama porozmawia z kim trzeba.

Nic dziwnego. Przedstawiono ją tam jako rewizjonistkę. Osobę, która nie zamierza akceptować ustaleń powojennego ładu Europy. Ktoś taki traci chęć do wspólnych przedsięwzięć z kimś, kto takie insynuacje rozpowszechnia.

Autor spotu, ze znacznie już większym napięciem w oczach niż radością jaką był jawił zaraz po emisji, bronił wczoraj swojego dzieła zajadle. W sytuacji oto, kiedy jednak proponowane przez Erikę Stienbach centrum wypędzeń w Berlinie powstanie a pani kanclerz podawała jej rękę – co na spocie widać – podawanie ręki naszemu prezydentowi – też widać na spocie – traci ważność. Za trzydzieści bowiem lat, a może mniej, cały świat będzie już wiedział, że to Polacy wypędzali a nie byli wypędzani. Rząd niemiecki poza tym nie potwierdza przyjęcia na siebie ewentualnych roszczeń odszkodowawczych swych obywateli a to świadczy, że Niemcy czekają tylko na sygnał ze strony Polaków aby tu przyjść i zacząć odbierać. Fakt, że my takie zobowiązania wobec swoich obywateli przyjęliśmy odróżnia nas od Niemców pozytywnie. To, że my otrzymaliśmy za utracone na wschodzie ziemie rekompensatę na zachodzie zostaje przemilczane.

Ponadto się okazuje, że we władzach rządzącej partii znaleźli się rzekomo rewizjoniści, którymi nas jeszcze Gierek i Jaruzelski straszyli a chyba nawet Gomułka. Znowu się okazują przydatni. Dalej nimi można straszyć.

Spot zaś, według autora budzi furię przeciwników PiSu bo wreszcie prezydent się ze swym przekazem przedarł do… No właśnie, do kogo. Głupiego polskiego ludu? Tych, którzy uwierzyli w dziadka z Wehrmachtu? Sam słyszałem prowincjonalnych prominentów radiomaryjnych, niegdysiejszych członków pezetpeerowskiej nomenklatury zresztą, jak z nienawistną lubością w 2005 roku wymieniali nowe, obce, więc eleganckie słowo “hitlerjugent”. Do nich ten spot zaadresowano?

Gorliwość totumfackich jest nieszczęściem tych pod których “światłym przewodnictwem podążamy ku lepszej przyszłości”. Ich wybiórcza pamięć, woluntarystyczny sposób pojmowania problemów i chęć sprowadzania całej społeczności w piwniczną szarość obskuranckiej brzydoty obraca się zawsze przeciwko suwerenom. W stanowczym wtedy momencie się okazuje, że totumfaccy nie zamierzają się dawać pociąć za przegrywającego wodza a znajdują sobie zupełnie nowego, równie nieostrożnego idola, który łaknie klakierów jak powietrza.

Bo serwilizm budzi nienawiść do pana, tym większą im był gorliwszy.

PS P.T. pedantów informuję, że wiem jak się naprawdę nazywała hitlerowska organizacja młodzieżowa.