Polakiem można zostać po spełnieniu wielu warunków. Lub po spełnieniu jednego, pozornego. Czyli żadnego. Trzeba umieć kopać piłkę. Kiedy czarnoskórego kopacza prezydent Kwaśniewski czynił Polakiem wyobrażałem sobie, że to pojedynczy wyczyn internacjonalisty, którego oportunizm przejdzie do klasyki gatunku. Teraz to robi prezydent Kaczyński. Mamy oto nowego Polaka, który w naszej reprezentacji będąc, zapewni nam sukcesy międzynarodowe. Nasi troglodyci będą mogli ze sprawiedliwą dumą okrzykiwać nasze osiągnięcia w kopaniu piłki za dowód przewagi naszej nacji nad innymi. Po pyskach się za to będą bić mogli. W papierach przecież jest wszystko w porządku.

Po wyasygnowaniu stosownej kwoty od lat można utrzymać się w tabeli w naszej lidze, awansować lub nawet zostać mistrzem. Nikomu to nie przeszkadzało, póki jakiś sfrustrowany działacz nie zaczął wyciągać mechanizmu rozgrywek na światło dzienne. Mecze piłki nożnej były u nas miejscem sprawowania rytuału, stanowiącego wstęp lub usprawiedliwienie do upicia się i całodobowego wycia potem na ulicach miast. Nierzadko kończonego demolowaniem samochodów. O wyniku sportowych zmagań decydowali fryzjerzy, krawcy czy inni poprawiacze damskiej urody, skomunikowani zapewne z posiadaczami odpowiednich informacji poprzez ich starzejące się żony.

Mamy dwa miliardy państwowych pieniędzy wydać na rozbudowę stadionów przed mistrzostwami Europy w 2012 roku. Mają jednorazowo pomieścić po “czterdzieści i cztery” tysiące eksponentów knajackiej subkultury. Teraz, mieszcząc znacznie mniej, czerpią środki na ich utrzymanie od sponsorów i budżetu. Potem, znacznie większe, zażądają wyższych jeszcze kwot. Kolejni fryzjerzy zacierają ręce. Żniwo się naprawdę obfitsze kroi. Metody tylko trzeba będzie nieco zmodyfikować. Ale zmienne mody są ich specjalnością. Fale, szczypanki i plisy stale zmieniają swe położenie. Jak fałdy pod biustami łakomych blondynek. Dostosują się. I zapudrują rzeczywistość jak zmarszczki na szyi.

Stała Feigenbauma określa stosunek odległości od siebie kolejnych etapów przechodzenia od równowagi do chaosu. Jej wartość, to 4,67. Każda następna faza komplikowania się rozwiązań jest prawie pięciokrotnie krótsza od poprzedniej. Stała sportowa, określająca odległość naszych sportowych zachowań od rozsądku jest chyba znacznie wyższa. Kolejne etapy następują znacznie prędzej. W drodze do absurdu.