W “Teraz My” wystąpiła wczoraj pani Wanda Łyżwińska. Jej adwersarzem była znana dziennikarka, feministka, Kazimiera Szczuka. Obie panie różni wszystko. Na przeciw skromnej, wiejskiej kobiety zasiadła efektowna, obyta, wykształcona i błyskotliwa komentatorka życia politycznego, literatury. Autorka poczytnych publikacji, felietonów.

Pani Łyżwińska ma przeciwko sobie wszystko. Swoją własną szarość, odstręczającą przeszłość polityczną, rzekomą mężowską rozwiązłość, jego współpracę z SB. Jej mąż, przebywający obecnie w więzieniu, były poseł partii tworzącej wespół z PiSem rząd, był niegdyś polityczną gwiazdą. Brylował w TV jako przedstawiciel i wiceprzewodniczący swojej partii. Zapraszany do programów publicystycznych wygłaszał, pouczał, tłumaczył i łajał. Robił to ze swadą, bez wątpliwości, w sposób charakterystyczny dla zadufanych w sobie ignorantów.

Przedmiotem rozmowy obu pań był postępek pani Anety K. Oskarżywszy męża pani Łyżwińskiej o płatną protekcję doprowadziła do jego procesu. Ponieważ pan Łyżwiński jest podejrzewany o chęć mataczenia, przebywa w areszcie.

Pani Łyżwińska utrzymuje, że Aneta K. to nicpotem, osoba rozwiązła i niewiarygodna, która wabiła mężczyzn dla uzyskiwania korzyści. Dlatego nie zasługując na wiarę, nie jest także godna ochrony. Sama sobie swój los zgotowała. A kalając siebie jako kobietę, zasługuje także na potępienie feministek. Pani Łyżwińska znajduje w pierwszej części swego wywodu poparcie zwolenników dawnej koalicji rządowej. Aneta K. bowiem zdecydowanie odbiega od stereotypu prawicowej kobiety. Drugi zaś wywód, o feministkach, kieruje do współczesnych admiratorów dawnej koalicji. Do lewicy. Gdyby się jej udało pozyskać feministki a potem lewicę, byłaby zdolna stworzyć wspólny front wsparcia dla swego małżonka. Stworzony z socjalistycznej części opinii publicznej. A zjednoczona lewica znalazłaby wspólny powód do walki i zawiązania braterstwa krwi. We wspólnym boju o wyzwolenie Stanisława Łyżwińskiego.

Pani Szczuka z pogardą ofertę odrzuciła. Małżonek pani Wandy jest dla niej obleśny, nieczysty w niektórych fragmentach anatomii i nie do przyjęcia są jakiekolwiek alianse wokół jego osoby zawiązywane. Wypowiadała się emocjonalnie, co odbierało siłę wielu jej argumentom.

Szacunek natomiast wzbudza niewzruszona konsekwencja pani Wandy. Niezależnie od tego, że brak jej atutów, że wszystko się przeciw jej mężowi sprzysięgło, walczy. Nie szukała nigdy rozgłosu, nie ubierała się wzorem swych samoobronnych koleżanek w jakieś komiczne matury, rosyjskie magisteria z okultystyki, nie udawała kogoś innego. Jest sobą, wierna swoim zasadom, niezmiennie demonstruje pewność siebie. I ma niezłomny charakter.

A rzecz nie rozbija się o moralność Anety K. a o płatną protekcję. O to, że nie wolno publicznymi pieniędzmi płacić za swoje osobiste uciechy. Nawet najbardziej rozwiązłym i piszącym najbardziej perwersyjne bileciki paniom.