Dominującą subkulturę, modę, prezentują przede wszystkim kobiety. One ją przyswajają najprędzej, one ją rozprzestrzeniają, smakują ją wręcz. Są arbitrami. Stopień dojrzałości narzuca pewne preferencje, z których wypływają różnice.

Grupa nastolatek urwawszy się z kolonijnej wspólnoty okupuje ławkę w parku sąsiadującym z promenadą. Śmiecą papierkami od słodyczy, skaczą po ławce nogami i… fotografują świeżutkie tatuaże, jakimi się właśnie za niewielką opłatą poozdabiały. W różnych miejscach. Tam przede wszystkim, gdzie “plecy swą szlachetną nazwę” tracić zaczynają. Przed kilku tygodniami nie da się tego zetrzeć. Będzie miała mama nad czym wydziwiać.

Ich starsze siostrzyce zażywają słonecznej kąpieli na granicy wody i lądu. Są w specyficzny sposób adorowane. Krzepkie młokosy kopią możliwie wysoko piłkę starając się nie dopuścić do jej upadku w wodę. Biegają przy tym szaleńczo pomiędzy małymi dziećmi, skrzętnie kopiącymi w piasku. Przepędzani stamtąd odchodzą niechętnie. Dziewczyny też się przemieszczają obrzucając wzrokiem pełnym miażdżącej wyższości zwapniałych opiekunów maluchów. Każdą zabawę zepsują.

Kolejny szczebel wiekowy jest już bardziej różnorodny. Najgłośniejszy i dość obrzydliwy jest margines, na szczęście, działający według niezmiennego schematu, określanego potem przez uczestników jako pech. Jego owocem są starsze kobiety, pojawiające się w terenowych przedsiębiorstwach od przedwiośnia następnego roku. Córka oto rodzi i sama przyjechać nie może a wy wykonywaliście latem prace w … i tu pada nazwa miejscowości. A on się nazywał Lolo, czy jakoś tak. Nazwy przedsiębiorstwa też nie jest pewna. Ewentualny zaś Lolo, jeżeli już został zlokalizowany stwierdzał, że “wzięlim siatkę win, wypilim w parku i poszlim nad rzekę. A potem, to wszyscy tam byli, to czemu ja“.

Teraz to jest reklamówka piw. Wypija się je nie w parku a przy stoliku lodziarni. Potem, po drodze “nad rzekę” fotografie pamiątkowe się robi przy jakiejś parkowej rzeźbie, w pozach symulujących seks oralny. Wszystko przy okrzykach pełnych wulgaryzmów, od których nie stronią uczestniczące w rytuale “damy”. Policja, dość widoczna skądinąd, jakoś nie reaguje. Wodzirej na ogół konfabuluje o pracy w Anglii. Widać niewiele tam płacą. Albo też proceder niezbyt jest ekspensowny.

I cała reszta pań. Z sympatią traktująca dzieci, zatem moje bliźniaki były dla nich nieodpartym magnesem. Układały się opodal, przepędzały młokosów, ostrzegały przed nadmierną beztroską moich podopiecznych. Nie tylko więc walor estetyczny ale i praktyczny piękniejszej połowy ludzkiej populacji jest niezaprzeczalny.

A polityka? Czy kogoś to tam obchodzi?