Rosja bezwzględnie broni resztek obszarów swych posowieckich wpływów. Ma pełną świadomość tego, że pozbawiwszy się kontroli nad Gruzją i Ukrainą straci monopol na dostawy energii do wschodnich i centralnych państw Unii Europejskiej i jej polityczna siła zmaleje znacznie. Przecież o cenach dostarczanych paliw, ich ilościach będzie wtedy jeszcze bardziej decydował rynek a nie Kreml.

Przeforsowanie zaś niezależności Gruzji, włączenie jej do NATO, wymaga stanowczej postawy państw Zachodu. Gotowości do konfrontacji, nawet militarnej. Konieczności określenia wagi swych deklaracji i zasad. Z jednej strony są prawa narodów do samostanowienia, cynicznie gwałcone przez Rosję, z drugiej typowy dla sybarytów oportunizm. Na ten oportunizm liczy Moskwa. Unia Europejska dla świętego spokoju uznała secesję Kosowa. Pokazała tym, że integralność państw w Europie może być naruszana. Rosja, która takie posunięcie wobec swego tradycyjnego sojusznika przełknęła stosunkowo gładko, teraz z tego korzysta. Wbrew oficjalnym unijnym stwierdzeniom, że związku pomiędzy tymi zdarzeniami być nie może.

W tej chwili kreuje się na Zachodzie przyjmujący zasadę ustępstw wobec Rosji blok największych państw unijnych: Wielkiej Brytanii, Francji i Niemiec. Jego przeciwstawieniem jest rysujący się mgliście blok państw wschodnioeuropejskich, zmierzających do twardego kursu wobec swego niedawnego hegemona. Wspiera go Parlament Europejski, silnie inspirowany przez Komisję Spraw Zagranicznych, której szefem jest Jacek Saryusz – Wolski. Ameryka na razie sygnalizuje nieustępliwość, robi to też NATO. Ale Ameryka jest tuż przed wyborami a sojusz wykazuje w Afganistanie nie tylko daleko idącą indolencję ale także zależność od współpracy z Rosją.

Dwoistość zaś i niekonsekwencje zachodniej polityki jaskrawo kontrastują z jedynowładztwem w Rosji. Rosyjska opinia publiczna twardo stoi za swoimi władzami. Moskale się znowu poczuli silni i światowi. Wstali z kolan. I idą do zwarcia. Drwiąc wyraźnie z zachodnich ustaleń, poczynań, zabiegów. Więcej, kwietniową, mglistą zapowiedź przyjęcia Ukrainy i Gruzji do NATO Rosja skwitowała powiązaniem tego z terytorialną integralnością obu państw. Sojusz może liczyć na ich fragmenty. I taką właśnie politykę w Gruzji Moskwa wdrożyła.

Na wrześniowym, awiniońskim szczycie państw unijnych jest planowane spotkanie z przedstawicielami Rosji. Tam się może rozstrzygnie dalszy bieg wydarzeń.

Nasza polityka wciągania Ukrainy i Gruzji do struktur Zachodu, budowanie alternatywnych dróg przesyłu paliw przez Kaukaz, trafia obecnie na twardy i od początku oczywisty opór Moskwy. Dla jego przezwyciężenia potrzebne jest nam poparcie całej Unii. Ale my się do jej integracji nie przyczyniamy. Ba, sterujemy w stronę Unii dwóch prędkości.

Więcej. Dla Rosji jest to sprawa zasadnicza. Dla Unii zaś stanowi kwestię zdradzonych już w Kosowie zasad. Dodatkowo jest to wprawdzie obarczone możliwością pewnego podniesienie cen paliw ale też zintensyfikuje badania naukowe nad wykorzystaniem alternatywnych źródeł energii.

Koniec całej awantury rysuje się więc dość jasno. Chyba, że się mylę.