Pięćdziesiąt pięć głów państw może się pojawić na rocznicowym balu w Warszawie. Uświetnią obchody dziewięćdziesięciolecia odzyskania niepodległości. Piętnastu z nich już pono swoją obecność zapowiedziało. Bal w Teatrze Narodowym, rozpoczynający się polonezem, kończący białym mazurem. Diamenty, biel i połyskliwa czerń męskich, barwy damskich strojów. Egzotyczne ubiory przedstawicieli państw zamorskich. Sztuczne ognie, grzmot wiwatów i muzyka, muzyka, muzyka.

Do wspólnej zabawy przystąpią także skłóceni ze sobą, może też z nami poróżnieni ludzie. Może znajdą w sobie chęć do wzajemnej rozmowy. Może dostrzegą w antagonistach ludzi normalnych, nawet sympatycznych. Może ich w końcu uznają za przyjaznych.

Marzenia.

Bal, jeżeli się uda, będzie znaczącym wydarzeniem w naszych zabiegach o pokazanie światu, że jesteśmy pozbawieni fobii, małostkowości, historycznych uprzedzeń. Możemy się pokazać jako ludzie, których szarmancka osobowość niesprawiedliwie jest zastępowana stereotypem niedomytego cwaniaczka, przed którym trzeba starannie chować kluczyki od samochodu.

Jeżeli się uda. Jeżeli więc zaprzestaniemy ustawicznych uszczypliwości pod adresem sąsiadów. Montowania małych intryg na obszarze Unii pod pozorem zapobiegania wydumanym dominacjom. Straszenia najazdem Mongołów ogólnie czy Moskali w szczególności. Słowem, odgrzebywania dawno zdawałoby się zapomnianych, polskich stereotypów. I wprowadzania ich do polityki pod pozorem patriotyzmu, narodowego interesu czy racji stanu.

Zagrożeń, że się nie uda jest mnóstwo. Teatr nic nie wie o balu. Świat się o nim dowiedział znienacka i w ostatniej chwili. Piętnastu potwierdzających uczestników też raczej występuje w sferze propagandy. Wszystko wygląda na kolejny, “znakomity” pomysł trawionych gorączką zdobycia sukcesu prezydenckich “pijarowców”. Szanse na zorganizowanie takiego przedsięwzięcia są małe. Ale może właśnie dlatego się może udać.

I korzyści, jakich się należy spodziewać, są ogromne. Warto zatem poświęcić mu możliwie dużo życzliwej uwagi. Warto wspomóc.

Tym bardziej, że do stracenia mamy niewiele. Opinie przecież mamy raczej mocno zaszarganą.