Dla bardziej z życiem obeznanych moralne kwalifikacje wielu eksponentów PiS były oczywiste już od chwili obwieszczenia przez nich zamiaru budowy państwa solidarnego. Przecież to w istocie pusty chwyt retoryczny. Dla omamienia elektoratu międlony z namaszczeniem w licznych wypowiedziach ludzi o potencjale intelektualnym przez samego Jarosława Kaczyńskiego określanym jako niewysoki. Świadomie stosowany dla tworzenia wrażenia nawrotu do czasów, w których “czy się stoi, czy się leży…”. To zastosowanie najbardziej populistycznego i ogranego już sposobu, znanego z kampanii wyborczych Kwaśniewskiego, obiecującego odszkodowania pegeerowcom.

Potem prezydentura, zdobyta dzięki wsparciu Leppera, przy zastosowaniu “porażającej” rewelacji o dziadku w “wermachcie“. W świetle tego zapowiedź moralnej odnowy społeczeństwa brzmiała równie komicznie jak rokitowskie szarpanie cuglami. Albo bardziej. Chociaż, konny Rokita…

Zdobywszy władzę urzeczywistniano jej cel. Pokazanie wszystkim, jacy są nikczemni. Skontrastowanie tej niskiej kondycji ze swoją. Wspaniałą. Malowaną w wirtualnej przestrzeni. Również wirtualną. Było już tylko gorzej. Pomówienia, wyciąganie innym kapepowskiej przeszłości rodziców – przy troskliwym zapominaniu o politycznej przeszłości własnych – stały się chlebem powszednim. Ale dla wszystkich było widoczne, że kontrast powstaje dzięki przyzwoitości atakowanych. Nie byli w stanie się posuwać do metod jakimi ich samych mieszano z błotem. A odmawiano im patriotyzmu, rozeznania, wrażliwości społecznej i wpierano jeżeli nie złodziejstwo, to przynajmniej jego popieranie. To wszystko w towarzystwie tuzów z Samoobrony, uwikłanych w liczne wyroki i procesy oraz deklaracje o współpracy z bezpieką. Z którymi przystąpiono do moralnej odnowy.

Nauczanie młodzieży próbowano reformować w oparach cynicznego obskurantyzmu. Przy negowaniu podstawowych prawd przyrodniczych, historycznych, moralnych.

W świetle tego ostatnio się piętrzące doniesienia o bezczelnym, bezwiednym nawet, sięganiu po nienależne trzysta złotych to już zwykły drobiazg. I nie dziwi w środowisku, które wartości chrześcijańskie realizuje w publicznym roztrząsaniu najbardziej skrywanych, prywatnych spraw.

Chociaż jest i postęp. Dawniej po kostkach gryźli innych.